8.30 AM.

วันนี้สอบ Final เป็นวันที่สอง
ฉันกับเค้าบังเอิญนั่งข้างกัน..
แต่เหมือนกับว่าเราต่างอยู่กันไกลแสนไกล

คงไม่แปลกมากนักที่มันจะเป็นแบบนั้น
เพราะเราต่างก็เป็นเพียงคนแปลกหน้า
ต่อกันมาตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว

                            ( 1 ) 
             กาลเวลาที่ผ่านมายังคงรัก                       ฉันก็รู้ว่าเธอไม่คิดและไม่สนใจ


ไม่มีใครรู้ว่า
ระหว่างข้อสอบที่ทำให้ปวดหัว
จนสมองแทบจะระเบิด
กับเค้าคนนั้นที่ทำให้ปวดใจ
อะไรมันจะเจ็บมากกว่ากัน

---

หางตาเจ้ากรรมก็ไม่รักดี
ที่บังเอิญเห็นเค้ากำลังเคร่งเครียดเอาจริงเอาจังกับข้อสอบอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
ความเงียบขรึมและความเย็นชาของเค้า
ไม่ต้องบอกก็รู้
เพราะฉันรู้สึกถึงมันจนชินชาไปนานแล้ว


                            ( 2 )
           ยิ่งพยายามเท่าไหร่ยิ่งเลือนหาย


ช่วงวินาทีที่ภายในห้องสอบ
หลงเหลือผู้คนอยู่เพียงไม่กี่คน
ฉันกับเค้ากลับยังคงนั่งเคียงข้างกันอยู่อย่างนั้น

ฉันเพิ่งมารู้ซึ้งและเข้าใจในวันนี้เองว่า
ฉันพยายามหลอกตัวเองมาโดยตลอด
ไอคำว่า  ‘ Move On ’ อะไรนั่น

... มันช่างจอมปลอมและหลอกลวงสิ้นดี


                            ( 3 )
                  
           ขอให้เธอและฉันได้เคียงคู่กัน 
            ขอให้เราได้รักกันชั่วนิรันดร์

    
              ( ที่มันไม่มีวัันเกิดขึ้นจริง )

     หัวใจของฉันยังคงทำหน้าที่อย่างจงรักภักดี
    เพื่อเจ็บปวดและแตกสลายเพื่อเค้าตลอดมา..