กรีบดอกไม้ย่อมมีวันร่่่วงโรย
พวกเราเองก็เช่นกันที่ย่อมมีวันจากลา

จากลาเพื่อแยกย้ายกันไปเรียนรู้และเติบโต
เพื่อที่สักวันหนึ่งโชคชะตาจะนำพาให้พวกเรา
หวนกลับมาพบกันอีกครั้งดั่งวันวานอันแสนสุข

---

        
ไม่รู้ว่าพวกแกยังจำวันจัดซุ้มกิจกรรม
ตอนมอห้าได้อยู่มั้ย

วันนั้นเราไม่เคยบอกใครเลยนะ
ว่าเราชอบมันมากแค่ไหน

เราชอบบรรยากาศ
ชอบเสียงเพลง
ที่กำลังขับกล่อมพวกเราในยามเย็น
ชอบสายลมที่กำลังสบัดพัดปลิว
ไปกับเสียงกีต้าที่คลอเคล้าและนุ่มนวล
กลิ่นอายของความสุขที่มันละอองฟลุ้ง
อยู่ในอากาศจางจาง


วันนั้นเราต่างก็ไม่มีใครเอื้อนเอ่ย
ถ้อยคำใดออกมาสักเพียงถ้อยคำ
หลงเหลือเพียงแต่เสียงหัวใจที่ยังคงดังกึกก้องด้วยความเปี่ยมสุขและความสนุกสนาน
ที่ไม่สามารถตามหามันได้จากที่แห่งใดได้อีก


ไม่รู้ว่าอีกกี่วัน อีกกี่เดือน หรืออีกกี่ปี
ที่เราจะได้หวนกลับมาพบกันพร้อมหน้าอีกครั้ง
แต่อยากบอกพวกแกว่า

คิดถึงพวกแกเสมอเลยนะ
คิดถึงมากมากเลย


ถ้าวันนี้พวกแกได้มาอ่านก็คงจะดี
พวกแกจะได้รู้ว่าเราไม่เคยลืมพวกแกเลยสักครั้ง
ยังจดจำพวกแกเอาไว้
ในหัวใจอยู่เสมอและตลอดไป

                              ”

หน้าสุดท้ายของไดอารี่แห่งความทรงจำนี้
อยากบอกแกทุกคนว่า
ขอบคุณพวกแกมากๆเลยนะ
ที่ยอมมาเป็นเพื่อนกับตัวประหลาดแบบเรา
ถ้าวันนั้นไม่มีพวกแกคอยยืนเคียงข้าง
เราเองก็ไม่รู้ว่าอะไรมันจะเกิดขึ้นบ้าง..



ขอบคุณและคิดถึงเสมอ
จากเพื่อนที่รักแก :)

—JCK