แต่งแต้มสีสันลงกลางใจ
ฉันชอบงานศิลปะ , เหมือนกับการชื่นชอบ
การบรรจงแต่งแต้มสีสันลงกลางใจของผู้คน
อย่างนุ่มนวลและแผ่วเบา
เพราะเชื่อว่าไม่ว่าจะเป็นคนที่ดูห่วยแตก
หรือแข็งแกร่งมากถึงขนาดไหน
สุดท้ายเราต่างก็ต้องการอ้อมกอด
และถ้อยคำปลอบโยนจากใครสักคนอยู่ดี
บางครั้งถึงแม้ว่าโลกทั้งใบจะถล่มลงมา
ตรงหน้าหรือเหยียบย่ำเราจนจมดิน
แต่น่าประหลาดใจที่เพียงได้ยินถ้อยคำไม่กี่ ประโยคที่แสนธรรมดาจากใครสักคนที่เรารักว่า
ไม่เป็นไร... เธอทำดีที่สุดแล้ว
ความเจ็บปวดที่สั่งสมภายในหัวใจมาเนิ่นนานกลับมลายหายไปปลิดทิ้งราวกับว่ามันเป็นยาที่แสนวิเศษที่สามารถชุบชีวิตและจิตวิญญานที่แตกสลายกลับคืนมาสู่เจ้าของเดิมได้อย่างน่าฉงน
“คำพูดเพียงหนึ่งคำสามารถเยียวยาและสร้างบาดแผลให้กับคนหนึ่งคนได้มากเพียงใด บางทีเราอาจไม่เคยรู้และอาจคาดไม่ถึงเลยด้วยซ้ำ...”
หัวใจของคนเราล้วนแล้วแต่ถูกประดับประดาไปด้วยสีที่แตกต่างกันออกไป
หัวใจของใครบางคนอาจเต็มไปด้วยสีสันที่สดใสและความมีชีิวิตชีวา
แต่ในขณะเดียวกันที่ใครบางคน
หัวใจของเค้าอาจถูกแต่งแต้ม
และเต็มไปด้วยสีที่มันมืดหม่นและเศร้าหมอง
จนไร้ซึ่งแสงสว่างใดสาดส่องลงมาในหัวใจได้อีก
, ฉันจึงมีความฝันอยากจะเป็นจิตรกรที่สร้างสรรค์ผลงานและแต่งแต้มหัวใจของผู้คนที่กำลังเศร้าหมองด้วยปลายพู่กันของตัวอักษร
ให้หัวใจของพวกเค้าที่กำลังร่ำไห้กลับกลายเป็นหัวใจที่ถูกประดับประดาไปด้วยความสดใส
หลากสีสันที่เต็มเปี่ยมด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจที่แสนงดงามดั่งดอกทานตะวันในยามรุ่งอรุณ
”
ถ้าโอบกอดเธอได้ในตอนนี้
ฉันคงไม่รีรอหรือรอช้าเลยสักนิดที่จะดึงเธอ
เข้ามากอดแน่นๆด้วยความรักและความห่วงใย
ที่เหลือล้นจนมันท่วมท้นจากก้นบึ้งของหัวใจ
ขอให้เธอรู้ไว้้ว่าไม่ว่าเธอจะเจ็บปวดและรวดร้าว
จนอยากจะหายไปจากโลกใบนี้มากเพียงใดก็ตาม
”
อยากให้เธอจดจำไว้เสมอว่่่่า
คนเราล้วนแล้วแต่หนีไม่พ้นความตายไปได้
แม้จะเป็นคนร่ำรวยหรือมีอำนาจมากเพียงใด สุดท้ายเราต่างก็ล้วนเอาสิ่งของหรืออะไรไป ไม่ได้แม้เพียงสักชิ้นส่วนเดียว
แต่สิ่งหนึ่งที่เราทุกคนล้วนเอาไปได้
จากร่างกายที่ไม่เที่ยงนี้คือ
ความทรงจำ...
ที่มันก็ขึ้นอยู่กับเธอว่าจะปล่อยให้มันเป็น
ความทรงจำที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดหรือเต็มไปด้วยความทรงจำที่แสนงดงามและน่าจดจำ..
ดังนั้นจะไม่บอกให้เธอเข้มแข็งได้ในเร็ววันนี้
ให้เธอเจ็บปวดกับมันให้มากพอเท่าที่่่่่่่่่เธอต้องการ
จนกระทัั่งในสักวันหนึ่งเมื่อเธอร้องไห้หรือแตกสลายเพื่อมันจนมากเพียงพอแล้ว
สัญญากับตัวเธอเองได้มั้ยว่า
นับต่อจากนี้เธอจะใช้ชีวิตที่มีอยู่อย่างดี
และจะไม่โทษตัวเองมากเกินไปนัก
คนธรรมดาอย่างฉันคนนี้
คงทำได้เพียงอวยพรให้เธอมีความสุข
ขอบคุณที่เธอเติบโตมาอย่างดี
ขอบคุณที่เธอเกิดมาและ ขอบคุณที่เธอยังมีชีวิตอยู่
แม้จะเป็นเพียงหิ่งห้อย
ที่แสงริบรี่สู้แสงสว่างของพระอาทิตย์ไม่ได้
แต่หิ่งห้อยตัวนี้ก็อยากสาดส่องและแต่งแต้มสีสันที่สว่างสดใสและเจิดจ้าลงกลางใจของเธอ
แม้ได้เพียงเศษเสี้ยวหนึ่งในหััวใจของเธอก็ยังดี
คำถามสุดท้ายที่ยังคงเป็นปริศนา
และมีเพียงเธอเท่านั้นที่จะให้คำตอบได้คือ
“เธอใช้ชีวิตคุ้มค่าแล้วหรือยัง..?” :—)
JCK เขียน
26.03.2021 🌻
Ps. อาจยาวไปสักนิดแต่อยากให้เธอได้อ่านนะ :)