แย่แล้วจริงๆนะเนี่ย
เหมือนเราจะสร้างงานเขียนอะไรไม่ได้เลย
ด้านชาและเหนื่อยล้าไปหมด
เพลงเศร้าก็ฟังแล้วไม่บีบหัวใจ เพลงรักก็ไม่หวานชื่น เหมือนเราทำหัวใจหล่นหายไปที่ไหนสักที่
แล้วเราจะไปตามหามันจากที่ไหน
หากแม้กระทั่งสรรสร้างงานเขียนยังไม่สามารถทำได้ หากเป็นอย่างนั้นแล้วจะยังเหลือคุณค่าอะไรอีก เราจมลงในห้วงสีฟ้าแสนเย็นชานั่นโดยสมบูรณ์แบบ กลายเป็นผืนทะเลทรายแห้งแล้ง ไม่มีอะไรเติบโตได้จากที่แห่งนี้
ไม่โหยหาผืนทะเลคราม ไม่โหยหาผืนฟ้ากว้าง
เราเพียงแค่อยู่ตรงนี้ ติดหนึบหน่วงหนืดอยู่กับที่
กระพริบตาและว่างเปล่า

เหมือนโดนปฏิเสธจากทุกอย่างเลยว่ะ
ความตั้งใจทุกอย่างสูญสลายพังทลายไปเหมือนปราสาททรายกลางคลื่น เหมือนโดนตะโกนใส่หน้าว่ายังพยายามไม่พอ

ช่วงนี้มีความคลางแคลงใจกับอะไรหลายๆอย่างในชีวิตว่ะ มึงว่าคุณค่าของใครสักคนหรืออะไรสักอย่างมันจะอยู่ตรงไหนวะ งานเขียนของเรากับงานเขียนของเพื่อนที่ยอดอ่านเป็นล้านมันจะมีคุณค่าเท่ากันมั้ย แล้วเราที่ยังปั้นรูปเล่มไม่ได้ทั้งๆที่เริ่มเขียนมานาน กับเพื่อนที่เริ่มทีหลังแต่ออกเล่มขายไป 2-3 เล่มแล้ว มึงว่ามันจะดูขี้แพ้มั้ยวะ?

ไม่รู้ว่ะ แต่ลึกๆแล้วในใจก็อยากได้รับการยอมรับนั่นแหละ กูก็ไม่แพ้ กูไม่มีตรงไหนที่แพ้มึงเลย แต่เออ สุดท้ายแล้วทุกคนก็ตัดสินจาดผลลัพธ์ที่เห็นมั้ยวะ เพราะกูยังรวมเล่มไม่ได้ เพราะกูไม่แมส ก็เลยไม่ควรค่าต่อการชื่นชมเหรอวะ? 

อือ ช่วงนี้สับสนว่ะ 
พอสับสนแล้วก็พาลเขียนอะไรดีๆออกมาไม่ได้เลย
แม่ง
ไม่ชอบเลย รู้สึกขี้แพ้ชิบหาย 

เออ แล้วสุดท้ายคุณค่าของใครสักคนหรืออะไรสักอย่างมันจะอยู่ตรงไหนวะ?