ตอนเด็กๆ ทุกๆคืนต้องตื่นมากลางดึก 

หายใจถี่รัว                                 

ข่มตาหลับแทบไม่ได้                                                            

ฝันร้ายเรื่องเดิมซ้ำแต่ก็ยังไม่ชินซักที                      

เคยคิดว่ากลัวฝันร้ายเพราะมันน่ากลัว โดนเดียว ผู้คนล่มตายและค่อยๆหายไป 

พอลองย้อนกลับไปคิดดู เราไม่ได้กลัวที่จะฝันร้าย แต่กลัวที่ในฝันร้ายนั้นเราไม่สามารถดูแลใครได้เลย