มีครูคนหนึ่งเคยบอกว่า

“ชีวิตในวัยมัธยมเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขและสนุกที่สุดแล้ว”


เราไม่เคยเข้าใจหรือเคยเชื่อ
จนกระทั่งในวันหนึ่งที่เราเติบโตขึ้น
เรากลับพบว่าสิ่งที่ครูพูดมันไม่เกินความจริงเลย
ตรงที่่่่ว่าการเติบโตเป็นผู้ใหญ่มันไม่ได้มีความสุขหรือว่าสนุกเหมือนกับช่วงเวลาในชีวิตวัยมัธยมเลยสักนิดเดียว

เราเพิ่งมาเข้าใจและรู้ซึ้งถึงช่วงเวลาแห่งความเยาว์วัยนั้นอีกครั้งก็เมื่อเราเติบโตขึ้นผ่านกาลเวลาที่คล้ายจะผ่านมาเสียเนิ่นนานนั้น

---

         — คิดถึงทุกสถานที่ของเรื่องราวและผู้คนทีี่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสดใสและความมีชีวิตชีวานั้น
           คิดถึงชุดนักเรียนสีีขาวนวลสะอาดตากับกระโปรงยาวสีน้ำเงินตัวโปรด
          
         คิดถึงห้องเรียนสี่เหลี่ยมจัตุรัสที่เราต่างใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันมานานเกือบสามปี... สามปีที่เปี่ยมล้นไปด้วยความสุขและความสนุกที่ไม่อาจเทียบเท่าหรือหาได้จากในที่แห่งใดได้      
      
      คิดถึงโมเมนต์และเสียงหัวเราะที่ในบางครั้งแม้อาจจะเปอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาที่แสนสุข
        
       คิดถึงกลิ่นอายของความรักฉันท์หนุ่มสาว
ที่กำลังก่อตัวขึ้นที่คล้ายทำให้หัวใจเต้นเร็วแรงอย่างห้ามไม่อยู่
     คิดถึงสายตา อ้อมกอดและถ้อยคำปลอบโยนที่เราต่างก็พรั่งพรูออกมาเพื่อให้กำลังใจซึ่งกันและกันของเหล่าผองเพื่อน 

---

      | สิ่งสุดท้ายของความทรงจำในหน้าไดอารี่
ที่แม้จะโหยหาและคิดถึงช่วงเวลานั้นมากสักเพียงใด แต่เราก็รู้ดีว่าเราไม่อาจที่จะหวนกลับคืนไปสู่วันวานที่แสนสุขนั้นได้อีกต่อไปแล้ว

เราเปรียบช่วงชีวิตวัยมัธยมเป็นหนังที่ชืื่นชอบมากๆเรื่องหนึ่งทั้งสถานที่ ตัวละคร และเรื่องราวที่ไม่ว่าจะหวนย้อนกลับมาดูหนังเรื่องนี้อีกสักกี่ครั้งหรืออีกสักกี่หน

—มันก็ยังคงเป็นหนังเรื่องโปรดที่น่าประทับใจและยังคงตราตรึงอยู่ภายในหัวใจอย่างไม่อาจมีวันเสื่อมคลาย แม้ว่ากาลเวลาจะทำให้เราเปลี่ยนไปมากสักแค่ไหนก็ตาม



; แด่เธอผู้เคยครอบครองความเยาว์วัยในความทรงจำที่แสนงดงาม

---

Written by JCK.🍃