,  อยากบอกแกในอนาคตจากวันข้างหน้าว่า

อย่ามัวแต่ทำเรื่องไร้สาระไปวันๆเหมือนเดิมล่ะ
อย่ามัวแต่นั่งโศกเศร้าและมัวแต่ร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่คนเดียวอีกล่ะรู้มั้ย..

อยากให้แกรู้ไว้นะ
โลกเราใบนี้มันกว้างใหญ่เกินกว่าที่แกจะคาดคิดซะอีก อยากให้แกออกไปเรียนรู้และรู้จักรักตัวเองให้มากกว่านี้
       
        โลกที่แสนกว้างใหญ่ใบนี้ที่ยังมีสิ่งสวยงามทั้งสถานที่และผู้คนทีี่กำลังรอคอยแกอยู่อีกมากมายเลย


;  แกหน่ะมักจะชอบโทษตัวเองอยู่เสมอเลยนะ
ทั้งขี้ขลาดและไม่มีความมั่นใจอะไรเลยสักอย่าง
อยากให้แกที่เป็นตัวฉันในอีกสิบปีข้างหน้านี้
ไม่ว่าอนาคตมันจะเป็นยังไงหรือจะเกิดอะไรขึ้นบ้างก็อยากบอกแกว่า

แกทำดีที่สุดแล้ว
แกเก่งมากเลยที่มาถึงวันนี้จนได้

---

อีกเรื่องที่อยากจะบอกแกในอนาคตว่า

เรื่องในอดีตที่มันผ่านมาแล้ว
อย่าไปยึดติดและคิดมากอีกเลยนะ
อย่ามัวจมปลักอยู่กับอดีตที่มีแต่ความขมขื่นและคราบน้ำตานั่นของแกอีกเลย

ขอเถอะ ได้โปรดอย่าทำร้ายตัวเองอีกเลย
ปล่อยมันไปได้แล้ว

,   หากแกทำไม่ได้ก็ให้คิดซะว่ามันก็เป็นเพียงแค่บทเรียนที่จะสอนให้แกเติบโตด้วยความเข้มแข็งขึ้นก็เท่านั้น 


และก็...

การที่แกแคร์คำพูดคนที่ชอบพูดทำร้ายแกเสมอ
อยากให้แกในอนาคตอย่าไปฟังถ้อยคำเน่าๆเหล่านั้นอีกเลย อยากให้แกคิดซะว่าแกไม่ได้ทำหรือไม่ได้เป็นในแบบที่คนเหล่านั้นพูดก็พอ

อยากให้แกเชื่อมั่นอยู่เสมอว่า
กาลเวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ตัวแกเอง
และเมื่อถึงวันนั้นคนเหล่านั้นก็คงจะได้รับรู้เองว่า
แกไม่ใช่และไม่ได้เป็นในแบบที่พวกเค้าคิดเลยสักนิดเดียว..

---

สุดท้ายนี้หากในอนาคตในอีกสิบปีข้างหน้านี้
แกกำลังร้องไห้หรือกำลังรู้สึกท้ออยู่ล่ะก็
อยากให้แกกลับมาอ่านบทความในอดีตที่แกถักทอมันเอาไว้ เพื่อแกจะได้รู้ว่าแกมีคุณค่าและกล้าหาญมากขนาดไหน

ฉันในอดีตก็คงทำได้เพียงเท่านี้
ขออวยพรให้ตัวฉันในอนาคตอีกสิบปีข้างหน้า

พบเจอแต่ความสุข 
มีแต่เสียงหัวเราะ 
มีอ้อมกอดที่อบอุ่น
จากคนที่แกรักและคนที่รักแก

ขออวยพรให้แกโชคดีและผาสุขทั้งกายและจิตใจตราบชั่วลมหายใจห้วงสุดท้ายของชีวิต
ที่ดูยาวนานนี้ของแกในอีกสิบปีข้างหน้า








; จริงๆแล้ว ฉันไม่อยากให้แกที่เป็นตัวฉันในอีกสิบปีข้างหน้ากลับมาอ่านบทความนี้เลย
เพราะว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่แกย้อนกลับมาอ่าน
เมื่อนั้นมันหมายความว่าตัวแกที่เป็นตัวฉันในอนาคตก็คงไม่แตกต่างจากในอดีตมากสักเท่าไหร่นัก 


ที่เจ็บปวด โศกเศร้าและแสนเปราะบาง..

---