เขามักโลดแล่นและมีชีวิตอยู่ในความทรงจำอดีตของผมเสมอ
หลายต่อหลายครั้งที่ทุกๆคนรอบตัวมักพูดเสมอว่า "อย่ายึดติดกับอดีต อยู่กับปัจจุบันสิ"
ซึ่งมันก็ถูกของพวกเขา เราไม่ควรหวนกลับหาอดีตเพราะรู้ทั้งรู้การแก้ไขอดีตมันไม่มีทางเป็นไปได้
แต่ถ้าเกิดว่าอดีตของผมมันคือคน มีชีวิต มีความรู้สึก มีจิตวิญญาณ โลดแล่นและมีชีวิตอยู่ข้างๆผมเสมอมันจะเป็นยังไง

วันแรกที่เขาและผมเอ่ยประโยคพูดคุยกัน ไม่น่าเชื่อเลยว่าเขาที่เป็นมนุษย์ตัวเล็กจิ๋วถ้าเทียบกับจักรวาลรอบกาย มนุษย์ธรรมดาแบบเขาที่ไม่มีอะไรต่างไปจากผมซักเท่าไร

กลายเป็นความทรงจำที่ขับเคลื่อนตัวผมไม่ว่าจะผ่านมันไปสักกี่ปี

---

เขาเป็นคนที่ผมหวังจะรัก แต่ไม่ได้หวังให้เขารักผมกลับ เพราะผมรู้ดีผมก็คิดว่าตัวเองธรรมดาเหมือนกับเขาไม่มีอะไรวิเศษพอที่จะทำให้เขาเข้าใจความรักที่ผมกำลังรู้สึกถึง
แต่ถ้าให้เปรียบเขาให้เท่ากับความรักที่ผมมีนั้น ผมคงเปรียบเขาเหมือนกับ หิมะยามค่ำคืน

ใช่อยู่ผมไม่เคยเจอหรือสัมผัสหิมะมาก่อน แต่ช่วงเวลากลางคืนคือช่วงเวลาโปรดของผม มันเงียบสงบไร้เสียงดังจากผู้คนและสิ่งรอบตัว มันเหมือนกับกลางคืนของทุกคนมีห้องกั้นอยู่ เราก็อยู่ในห้องหนึ่งที่มีแค่และเราเท่านั้นที่จะรู้ถึงการมีอยู่ของห้องแห่งนี้

เขาคือ หิมะยามค่ำคืน ผมผู้ไม่เคยเจอหิมะ แต่ผมรู้สึกถึงความหนาวเย็นผ่านมันได้สัมผัสที่จับลงไป ถ้าผมเจอหิมะขึ้นมาจริงๆก็คงจะตื่นเต้นกับสัมผัสแรกของมัน เขาก็เช่นกัน ผมไม่เคยเอื้อมถึงเขาผมจับมือเขาให้ก้าวเข้ามาในโลกของผมช้าๆ แต่เขากลับไม่เคยพาผมกลับเข้าไปในโลกของเขา แต่ต่อให้ผมต้องรู้สึก ต่อให้ผมต้องรักเขาเพียงฝ่ายเดียว 

นั้นก็ถือเป็นความสุขอย่างหนึ่งที่ผมยึดมั่น เป็นความสุขที่จะหายตายจากไปตอนไหนก็ได้ ความสุขที่โดนตรึงอยู่กับความไม่แน่นอน 

และความสุขที่ผมยึดไว้บทสรุปของมันก็เป็นแบบที่ผมกล่าวไว้ เขาโลดแล่นและมีชีวิตอยู่ในความทรงจำของผมเสมอ

หิมะยามค่ำคืนของผมไม่มีวันเกิดขึ้นอีกแล้ว

---

ประโยคหนึ่งของเขาที่คงอยู่โลดแล่นไม่แพ้กับตัวเขาที่เคยพูดกับผมเอาไว้นั้นฝันดีนะครับ อย่าลืมฝันถึงผมด้วยมันคงเป็นประโยคหวานเลี่ยนที่ได้ยินก็คงหลับตาปี๋ แต่ในคราวเดียวกันพลันนึกถึงก็คงต้องแอบยิ้มว่าประโยคแบบนี้จะพิมพ์ส่งมาให้ถึงผม

แต่ผมไม่เคยฝันถึงเขา ในความฝันที่ผมสร้างสรรค์ไว้มีเขาในอนาคตเต็มไปหมด แต่หน้าแปลกที่กลับพอผมต้องหลับตาฝันขึ้นมาจริงๆกับไม่มีเขาโผล่มา

ก็เพราะคงรู้ดีว่าอนาคตหิมะยามค่ำคืนก็เป็นแค่เรื่องเพ้อฝันเกินกว่าจะเป็นไปได้

พอถึงครานั้นที่อาจจะเพราะโชคชะตาหรืออะไรบางอย่างผมกับเขาคงจะคุยด้วยกันไม่ได้อีก เขาคงต้องเดินกลับโลกของเขาไป และผมต้องทนฝืนกลั้นน้ำตาจนกว่าเขาจะเดินไปไกลจนผมมั่นใจ

แต่ถึงตอนนี้ผมจะไม่ร้องไห้ออกมาหนักๆ หรือพยายามกลั้นน้ำตาเพราะมองว่าตัวเองอ่อนแอ เขาก็ยังเป็นดั่งหิมะยามค่ำคืนที่ผมรักและภาวนาถึง 
ผมจะไม่ขอให้เข้ากลับมา ผมจะไม่ขอร้องเขาให้พาผมไปเจอโลกของเขาบ้าง ผมจะไม่เอ่ยบอกความรู้สึกรักให้เขาได้ยินอีกครั้ง

ณตอนนี้ และชั่วนิรันด์ ไม่ว่าหิมะยามค่ำคืนของผมจะไปตกที่หัวใจของใคร ผมหวังแค่ว่าเขาจะยิ้มและมีความสุขอยู่ซักที่ มีความฝันและมุ่งมั่นทำมัน ขอให้เขาได้พบเจอแต่คนที่รักและปลอบประโลมเขาอย่างอ่อนโยน ขอให้เขาได้รู้ถึงคุณค่าของตัวเองในทุกๆวินาที 

และผมมั่นใจหิมะที่ได้ตกลงไปในใจของใครแล้ว 
จะต้องตกหลุมรักในความแสนธรรมดาที่ตัวเขานั้นมีอยู่เพียงผู้เดียว 

และสุดท้าย สิ่งเดียวที่เขาเหลือไว้ให้ และผมยินดีรับไว้ก็คงเป็นตัวเขาที่มีชีวิตอยู่เสมอในความทรงจำนี้
 To you who i never forget, never meet again

---

Feel free to talk or see my other stories 🤍,

Ig : mademylatiblue
Twitter : mademylatiblue