‘ตอนนี้ฉันอยากโสด ไม่ได้พูดเล่น’
นับสิบครั้งที่กระพริบตาและหวังว่าภาพตรงหน้าจะเป็นเพียงแค่ฝันไป

ฉันจำไม่ได้ว่าคุณพูดอะไรตลอดเวลาสองชั่วโมงที่เราคุยกัน รู้แค่ในเวลาตีห้าฉันนั่งกอดเข่าอยู่ริมถนน สายหูฟังพันกับข้อมือ และเพลงใดๆที่ไหลผ่านมาก็ฟังดูเจ็บปวดเกินบรรยาย

ยี่สิบสี่ชั่วโมงหลังจากนั้นน้ำตาไม่เคยจางหายไป

ฉันเอาแต่เฝ้าถามว่าทำไม ฉันไม่เคยโกรธคุณแต่ฉันเพียงแค่ไม่เข้าใจ
ว่าทำไมมันถึงต้องจบลง

สามเดือนหลังจากนั้นความสังสัยเพิ่มขึ้นทวีคูณ

ครั้งแล้วครั้งเล่าที่หน้าจอมือถือสว่างวาบอีกครั้ง

คิดถึงนะ
ยังรักเธออยู่
มีแฟนใหม่หรือยัง
กีต้าร์ที่เธอชอบ หัดเล่นมาให้แล้ว

น้ำตาที่เพิ่งหยุดไหลไปไหลลงมาอีกครั้ง สะท้อนภาพคุณกับกีต้าร์ที่เคยเอามาอวดกับฉัน น้ำเสียงที่เฝ้าคิดถึงดังขึ้นเป็นเพลงสอดรับกับทำนอง

‘หากว่าใจของเธอไม่ได้เปลี่ยนไป ก็ให้โอกาสฉันอีกจะได้ไหม’
‘ได้โปรด อย่าทิ้งรักไปเลย’

ปลายนิ้วของฉันกดโทรออกโดยไม่รู้ตัว

เพียงเพื่อจะได้ยินน้ำเสียงที่คิดถึงนั่นอีกครั้ง
เพียงเพื่อจะได้ยินคุณพูดว่า ‘ฉันยังไม่ว่างไปเจอ’

หกเดือนหลังจากนั้นความโศกเศร้าและการถามว่าทำไมคือกิจวัตรประจำวัน

ทำไมคุณถึงบอกว่าไม่อยากเจอ
ทำไมคุณถึงเลือกเพลงที่’ขอโอกาส’
ทำไมฉันถึงเป็นคนกระวนกระวายทั้งที่ไม่มีเลยสักครั้งที่ฉันจะทักคุณไปก่อน

ทำไม คุณถึงทำเหมือนยังอยากมีเรา

ชั่ววินาทีนั้นราวกับมีคนมาเปิดประตูที่มองไม่เห็น
แสงสว่างส่องเข้ามาและดึงฉันขึ้นจากห้องใต้ดินแห่งความโศก

คนพูดกันว่าความรักไม่มีเหตุผล แล้วทำไมคนถึงยังถามหาเหตุผลจากการจากลา

คุณบอกคิดถึงเพราะคุณคิดถึง ไม่ใช่เพราะคุณอยากเจอ
คุณบอกรักเพราะคุณยังรัก ไม่ใช่เพราะคุณอยากมีเรา
คุณเล่นกีตาร์เพลงที่คุณอยากเล่น ไม่ใช่เพราะมันมีความหมายอะไร

คุณบอกเลิกเพราะคุณไม่อยากมีกันอีกต่อไป ไม่มีเหตุผลใดมากกว่านั้น

หนึ่งปีหลังประโยคบอกเลิกในเวลาตีสองของคืนวันจันทร์ ในที่สุดฉันก็เข้าใจว่าการเดินต่อไปนั้นง่ายแค่ไหน

เพียงแค่หยุดตั้งคำถามว่าทำไม

ถ้าคนเราสามารถรักใครแบบไม่มีเหตุผลได้
การเลิกรัก ก็ทำได้แบบไม่มีเหตุผลเช่นกัน


dolcelunee
January 11, 2021