" นี่ กำลังวาดอะไรอยู่หรอ ? "

" ลองเดาดูสิคะ.."

" อืมมม..ไม่แน่ใจอ่ะ เฉลยเลยได้มั้ย.."
   ฉันวางดินสอลงและค่อยๆหันมามองหน้าเขาที่กำลังเกยอยู่บนไหล่ด้านซ้ายของฉันอยู่

" มันคือเสน่ห์ของศิิิิลปะเลยนะ งานศิลปะแต่ละชิ้น ถูกให้ความหมายแตกต่างกัน ต่างคนต่างเห็นและตีความศิลปะต่างกันออกไป นั่นทำให้ศิลปะมีเสน่ห์ "
 
"...แล้วเราเป็นงานศิลปะได้มั้ย "

" ได้สิคะ! เธอเป็นงานศิลปะที่งดงามที่สุดและมีคุณค่าทางจิตใจที่สุดสำหรับเราอยู่แล้ว มันเป็นแบบนี้และจะเป็นตลอดไปค่ะ :-) "

" เเล้วเธอคิดกับงานศิลปะชิ้นนี้ยังไงหรอ..? "
   ฉันประมวลผลเขาเป็นเหมือนงานศิลปะอย่างที่บอก ผ่าน 'ความเข้าใจผสมกับความรู้สึก' ของฉันเอง..

" ฉันหวังว่ามันจะมีคำที่ดีกว่าคำว่ารัก แต่ได้โปรดจงรับรู้ไว้ว่าฉันรักคุณจริงๆ "
งานศิลปะของฉัน :)    จบประโยคนั้นเราทั้งคู่เงียบกันไปสักพัก ดวงตาของเขานั้นมีประกายบางอย่างอยู่ นั่นคือ ภาพของฉันที่สะท้อนอยู่ภายในนั้น
    ฉันมองดูภาพตัวเองที่สะท้อนอยู่ในตาของเขา ราวกับฉันกำลังส่องกระจก แต่เป็นกระจกที่วิเศษเหลือเกิน..ช่างเป็นประกายอะไรเช่นนี้นะ...

    ฉันไม่รู้ว่าเขาจะมองตัวเขาเองที่สะท้อนอยู่ในตาของฉันเช่นเดียวกันหรือเปล่า
    แต่เราต่างมองกันและกันนิ่งและเน่ินนาน ราวกับเวลาทั้งหมดในโลกนี้ไม่มีความหมายอีกต่อไป และฉันสามารถที่จะเสียเวลาทั้งชีวิต เพื่อจ้องมองดูดวงตาดวงนี้ได้เลย...งดงามเหลือเกิน...

     นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็น ศิลปะที่สวยงามที่สุด 
มันทำให้ฉันอยากจะมองดูคนตรงหน้า มากกว่าภาพวาดทุกใบในโลกใบนี้

" น น นี่ เราจะวาดรูปต่อแล้ว "

" ก็วาดต่อสิ "

" จะวาดได้ยังไงถ้ายังถูกกอดอยู่อย่างนี้ "
    ฉันหันมามองหน้าเขาแล้วเหลือบตามองไปที่มือของเขาที่กำลังกอดฉันอยู่อย่างเขินๆ 

" เอ่อ จริงด้วย โทษทีนะ.. "
   เขาคลายกอดออกพร้อมกับทำหน้าอย่างกับเด็กน้อยที่โดนแม่ดุอะไรแบบนั้น ...น่ารักจัง

...อันตรายเหมือนกันนะเนี่ย งานศิลปะชิ้นนี้ :)