แปลกเนอะทั้งๆที่เราคือคนเดียวกันแต่ฉันกลับนึกภาพเธอไม่ออกเลย

นี่คือฉันในปัจจุบัน และอีกไม่นานมันจะกลายเป็นอดีต และเธอที่เป็นอนาคตก็จะกลายเป็นปัจจุบัน
วันเวลาผ่านล่วงเลยไปเร็วเหลือเกิน สิ่งที่ฉันกังวลในวันนี้คือ จะทำให้เธอในอนาคตลำบากหรือเปล่า เพราะตัวฉันในอดีตก็ทำให้ตัวฉันในตอนนี้ลำบากเหมือนกัน

---

วันเวลาพรากความสดใสไปจากเรา   

ลองคิดดูสิ ตอนเป็นเด็กเราสดใสแค่ไหน เจออะไรก็ยิ้มและหัวเราะกับมันเสมอ
แต่ทำไมตอนนี้ถึงยิ้มไม่ออกล่ะก็ เพราะสิ่งที่อยู่บนบ่าของเธอใช่ไหม ฉันกลัวเหลือเกินว่าเวลาผ่านไปจะทำให้เธอกลายเป็นคนที่ไม่มีความสดใสอีกเลย
ชีวิตเราก็เหมือนรถบรรทุกขนสินค้า  รถแต่ละคันไม่เหมือนกัน คนเราทุกคนก็ไม่เหมืออน กัน บางคนอาจบรรทุกได้เยอะ บางคนอาจบรรทุกได้แค่นิดเดียว บางคนอาจสภาพดี บางคนอาจอาจพอไปได้ บางคนอาจต้องหยุดซ่อมบ่อยๆ หรือบางคนอาจประสบอุบัติเหตุก่่่อนไปถึงฝั่งฝันก็เป็นได้ ฉันเองก็ไม่ใช่รถบรรทุกที่ดีเท่าไหร่ต้องมีหยุดซ่อมบ้างเป็นบางครั้ง บรรทุกได้ไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ ระหว่างทางก็ทำอะไรหล่นไปตัั้งหลายอย่าง แต่บังเอิญว่าถนนที่เราเดินทางดันไม่มียูเทิร์นให้กลับรถนี่สิ เราไม่สามารถย้อนกลับได้มีแต่ไปข้างหน้าอย่่างเดียว

---

เหนื่อย เธอในตอนนั้นคงต้องพูดคำนี้อยู่บ่่อยๆสินะ รู้ไหมอะไรที่อยากบอกเธอที่สุดอย่ากดดันตัวเองมากแล้วเธอจะเจ็บปวดน้อยลง      เธอเป็นแค่มนุษย์คนหนึ่งเองนะจะผิดพลาดนิดหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอก                                   มั่นใจในตัวเองได้แล้ว เลิกกดตัวเองสักทีเธอมีค่าและงดงามในตัวของเธอเสมอนะ                      พักบ้าง ร่างกายเธอจะไม่ไหวได้นะ                    ดูแลมันบ้าง ทั้งร่างกายทั้งหัวใจของเธอ มันอยู่กับเธอไปอีกนานนะ                                      เราแคร์คนทั้งโลกได้หรอก แคร์ตัวเองให้มากๆก็พอ                                                           อย่าทำอะไรเกินตัวนะฉันอยู่ตรงนี้กับแกเสมอแค่อยู่คนละเวลากัน