ควันบุหรี่ล่องลอยภายในจินตนาการ
   คำภาวนาแรกถูกเปรยขึ้นถึงใครสักคน

   ขอให้ได้ภักดีต่อใครตราบเท่าที่ใจหวัง
   ได้โปรดอย่าให้เขามีฝนตกในใจอีกเลย

   (1)

   ริมระเบียงในช่วงตีสองมีลมพัดโชยมาเป็นระยะ กลิ่นบุหรี่ล่องไปตามลมอ่อนๆที่ดูเหมือนพยายามบ่งบอกว่าจะมีฝนตกลงในอีกไม่ช้า กล่องบุหรี่ยี่ห้อโปรดอย่าง marlboro สีขาวแซมแดงดูคุ้นตาถูกเปิดออกอีกครั้ง

   จุดบุหรี่มวนใหม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในหัวยังคงว่างเปล่า มีเพียงแต่เสียงคลอของเพลงแจ๊สยุคเก้าศูนย์เล่นวนไปทั้งเพลย์ลิสต์

   ใครสักคนทำผมติดอยู่ในห้วงเพลงที่ไม่เคยคิดแม้แต่จะลองฟัง แต่ตอนเขาจะออกไปกลับไม่เอาเพลงเหล่านี้ออกไปกับเขาด้วย

   เพราะเป็นความรักล่ะมั้ง ถึงได้เจ็บปวด

   เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง หยาดฝนเริ่มร่วงหล่นจากผืนฟ้าสีดำสนิท ผมปล่อยบุหรี่ที่ดูจะมอดเต็มที่ลงบนถาดไม้สีน้ำตาลเข้ม

เธอเคยเปรยให้ผมเลิกบุหรี่
แต่เธอกลับไม่ได้อยู่ห้ามผมไปตลอดชีวิตซะงั้น

   หนึ่งอดีตที่เพิ่งจะจบลงไปเพียงไม่กี่เดือนถูกขุดขึ้นมาจากความทรงจำอีกครั้ง ประโยคที่ว่า เธอเดินไปไกลแล้วมีเพียงเราที่ยังไม่เดินไปไหน ดูท่าจะไม่เกินจริง

แต่ถึงอย่างนั้น
ผมก็ยังไม่อยากเดินไปไหนไกล

สุดท้ายแล้วหากเขาจะหันกลับมา
อย่างน้อยผมก็ยังอยู่ที่เดิมอยู่ดี

(2)

   “ทำไมผู้คนชอบเอาความรักไปเปรียบกับฝนนักวะ”

   “เปียกปอนมั้ง ไม่รู้ดิ”

   “แล้วมึงอะ คิดว่างั้นไหม”

   “อือ คงงั้น”

   บทสนบทนาของผมและเพื่อนถึงเขายังคงดังก้องอยู่ภายในหัว ครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนเขาจะเดินออกไปยังมีคำถามหนึ่งที่ตราตรึงอยู่เสมอ

   “ทำไมวะ”

   “ถ้าเกิดว่าเขาไม่ชอบฝน กูก็จะกางร่มให้เขา แต่ถ้าวันนึงเขาอยากเปียก กูก็จะเดินตากฝนไปเป็นเพื่อนเขา”

   “แบบนั้นมันดูยัดเยียดตัวเองไปปะวะ”

   “ไม่เลย ถ้าเขาไม่ต้องการ แค่เขาบอกว่าเขาไม่อยากมีกูอยู่แล้ว กูก็จะไปอยู่ในที่ของตัวเองเหมือนเดิม มันไม่มีอะไรยากเลยมึง”

   จนถึงตอนนี้แม้เขาจะไม่ได้พูดว่าอยากให้ผมไป แต่เขาเองก็ไม่เคยขอให้ผมอยู่เลยสักครั้ง แม้มนุษย์ที่แสนจะห่วยแตกเรื่องความรักแบบผมจะคิดช้าไปสักหน่อย แต่การทำให้ใครสักคนสบายใจคงจะเป็นเรื่องดีที่สุดในความสัมพันธ์นี้แล้ว

เพราะผมเองก็ไม่เคยคิดเลยว่า
ตัวเองจะต้องร่วงหล่นไปมากเท่าไหร่
เมื่อได้ตั้งใจรัก

   สุดท้ายแล้วเขาเองก็ต้องไปเติบโตในที่ที่เขาสบายใจอยู่ดี การรอเขาอยู่ข้างหลังแบบนี้ก็ไม่ได้แย่เสียเท่าไหร่

   คำขอที่อยากให้เธอได้ภักดีต่อใครตราบเท่าที่ใจหวัง ยังใช้ได้ผลเสมอ

   กระดาษเล่มสุดท้ายของนิทานเรื่องหนึ่งถูกระบุข้อความหนึ่งโดยผู้แตกหักและกำลังจะแหลกสลาย

ตัวละครที่รักของผม, 
ยิ้มให้กว้างเท่าที่ใจต้องการ
และอย่าบุบสลายเพราะใครอีกเลย

---

เทียนลีเขียน
(180121)