ปลายทาง
เมื่อคืนมีโอกาสได้นั่งกินเหล้ากับเพื่อนสนิท เพลงเศร้าในร้านเหล้ากับคนที่ใจอ่อนแออย่างฉันจึงร้องไห้ออกมา
"มึงร้องไห้หรอ ร้องทำไม"
'เขานอกใจไปเอากับคนอื่น'
ฉันคิดแต่ไม่พูด
"บ้า ไม่ได้ร้อง กูก็ทำเป็นอินกับเพลงไปงั้นแหละ"
มันเป็นความเสียใจแบบ อยู่ลึกๆภายในใจ ไม่ได้ฟูมฟายแต่เจ็บหนักอยู่ ฉันสัมผัสได้
ฉันทำผิดก่อน แต่มันจำเป็นด้วยหรอที่เขาต้องมาทำแบบเดียวกันกับฉัน ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร ไม่ได้ตั้งใจหรืออยากเอาคืน มันไม่ดีเขาก็รู้ แล้วทำทำไม
ที่แย่กว่าการทำร้ายจิตใจฉันก็คือการต้องมาเห็นเขากลายเป็นคนในแบบที่ตัวเองไม่ชอบ คนที่เขาไม่เคยคิดจะเป็นโดยมีเราเป็นสาเหตุ
มันเจ็บปนรู้สึกผิด เจ็บใจ เสียใจ หลากหลายความรู้สึกที่ไม่ยอมฟุ้งออกมาแต่กลับคุกรุ่นอยู่ในใจ เหมือนกับว่ามันพยายามฝังตัวอยู่ที่นั่นจะไม่ยอมจากไปไหนอีกแล้ว
เอาจริงๆตอนที่เราตั้งใจรออะ แกเคยรับรู้บ้างหรือเปล่า ตอนที่เราเอาแต่คิดถึงแกทุกวันแกเคยรู้มั้ย หรือแกจำได้แค่ตอนเรานอกใจ
ตอนนั้นเราไม่รู้ทำไมแกเข้าใจแล้วให้โอกาสเพราะเราคิดว่าถ้าเป็นเราอะ เราไม่เข้าใจนะเว่ย แล้วเราก็ไม่ให้โอกาสด้วย พอวันนี้มันเป็นเราจริงๆ ใจเราอยากให้โอกาสแต่ไม่ได้หรอก ทุกอย่างบีบบังคับให้เราต้องเลือกที่จะเลิก
ยังไงเรื่องนี้มันก็จะดำเนินไปจนถึงตอนจบที่ดีอยู่แล้ว แกทำไมทำให้มันแย่ขนาดนี้วะ เราโคตรจะไม่เข้าใจ
"อยากมีแฟนว่ะ"
เพื่อนพูดขณะฉันนั่งเหม่อคิดถึงเรื่องเขา
"ถ้ามีแล้วมันไม่ดีอย่ามีเลยมึง"
ฉันตอบกลับทั้งที่ยังมองเหม่ออยู่แบบนั้น
"มึงเอาจริงป่ะ แม่งไม่มีใครเค้ามารักเราหรอก"
เพื่อนพูดออกมาด้วยความรู้สึกอะไรฉันเองก็บอกไม่ถูก
ฉันคิดทบทวน ครั้งแล้วครั้งเล่าทั้งเหตุผลและความรู้สึกมันตบตีกันอยู่ข้างใน ไม่มีวี่แววว่าใครจะชนะ ใจอยากให้มีปุ่มรีเซตความสัมพันธ์ ฉันอยากจะย้อนกลับไปตอนที่...ตอนไหนล่ะ ย้อนกลับไปฉันก็คงจะเลือกเหมือนเดิม
คิดถึงรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ อ้อมกอด แววตา สัมผัสทุกอย่าง มือที่เคยจับ
ขอให้โชคดี ขอให้เจอความรักดีๆ ขอโทษที่ดึงดันและไม่ยอมหยุดความสัมพันธ์ของเราไว้ตอนที่มันยังไม่สายเกิน เราผิดเอง
คืนนั้นเป็นคืนที่ดื่มให้ตายก็ไม่เมา สติอยู่ครบแต่เหม่อลอยเพราะไม่รู้ว่าควรจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไง
ฉันรักเขา และไม่อยากทำร้ายจิตใจกันไปมากกว่านี้แล้ว
มันคงต้องจบลงตรงนี้ ตรงที่ฉันเสียใจ.
"มึงร้องไห้หรอ ร้องทำไม"
'เขานอกใจไปเอากับคนอื่น'
ฉันคิดแต่ไม่พูด
"บ้า ไม่ได้ร้อง กูก็ทำเป็นอินกับเพลงไปงั้นแหละ"
มันเป็นความเสียใจแบบ อยู่ลึกๆภายในใจ ไม่ได้ฟูมฟายแต่เจ็บหนักอยู่ ฉันสัมผัสได้
ฉันทำผิดก่อน แต่มันจำเป็นด้วยหรอที่เขาต้องมาทำแบบเดียวกันกับฉัน ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร ไม่ได้ตั้งใจหรืออยากเอาคืน มันไม่ดีเขาก็รู้ แล้วทำทำไม
ที่แย่กว่าการทำร้ายจิตใจฉันก็คือการต้องมาเห็นเขากลายเป็นคนในแบบที่ตัวเองไม่ชอบ คนที่เขาไม่เคยคิดจะเป็นโดยมีเราเป็นสาเหตุ
มันเจ็บปนรู้สึกผิด เจ็บใจ เสียใจ หลากหลายความรู้สึกที่ไม่ยอมฟุ้งออกมาแต่กลับคุกรุ่นอยู่ในใจ เหมือนกับว่ามันพยายามฝังตัวอยู่ที่นั่นจะไม่ยอมจากไปไหนอีกแล้ว
เอาจริงๆตอนที่เราตั้งใจรออะ แกเคยรับรู้บ้างหรือเปล่า ตอนที่เราเอาแต่คิดถึงแกทุกวันแกเคยรู้มั้ย หรือแกจำได้แค่ตอนเรานอกใจ
ตอนนั้นเราไม่รู้ทำไมแกเข้าใจแล้วให้โอกาสเพราะเราคิดว่าถ้าเป็นเราอะ เราไม่เข้าใจนะเว่ย แล้วเราก็ไม่ให้โอกาสด้วย พอวันนี้มันเป็นเราจริงๆ ใจเราอยากให้โอกาสแต่ไม่ได้หรอก ทุกอย่างบีบบังคับให้เราต้องเลือกที่จะเลิก
ยังไงเรื่องนี้มันก็จะดำเนินไปจนถึงตอนจบที่ดีอยู่แล้ว แกทำไมทำให้มันแย่ขนาดนี้วะ เราโคตรจะไม่เข้าใจ
"อยากมีแฟนว่ะ"
เพื่อนพูดขณะฉันนั่งเหม่อคิดถึงเรื่องเขา
"ถ้ามีแล้วมันไม่ดีอย่ามีเลยมึง"
ฉันตอบกลับทั้งที่ยังมองเหม่ออยู่แบบนั้น
"มึงเอาจริงป่ะ แม่งไม่มีใครเค้ามารักเราหรอก"
เพื่อนพูดออกมาด้วยความรู้สึกอะไรฉันเองก็บอกไม่ถูก
ฉันคิดทบทวน ครั้งแล้วครั้งเล่าทั้งเหตุผลและความรู้สึกมันตบตีกันอยู่ข้างใน ไม่มีวี่แววว่าใครจะชนะ ใจอยากให้มีปุ่มรีเซตความสัมพันธ์ ฉันอยากจะย้อนกลับไปตอนที่...ตอนไหนล่ะ ย้อนกลับไปฉันก็คงจะเลือกเหมือนเดิม
คิดถึงรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ อ้อมกอด แววตา สัมผัสทุกอย่าง มือที่เคยจับ
ขอให้โชคดี ขอให้เจอความรักดีๆ ขอโทษที่ดึงดันและไม่ยอมหยุดความสัมพันธ์ของเราไว้ตอนที่มันยังไม่สายเกิน เราผิดเอง
คืนนั้นเป็นคืนที่ดื่มให้ตายก็ไม่เมา สติอยู่ครบแต่เหม่อลอยเพราะไม่รู้ว่าควรจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไง
ฉันรักเขา และไม่อยากทำร้ายจิตใจกันไปมากกว่านี้แล้ว
มันคงต้องจบลงตรงนี้ ตรงที่ฉันเสียใจ.