บุบสลายไปตามกาลเวลา แต่ไม่เคยจางหายไปจากความทรงจำ
คนที่ตายแล้วไปไหน — เคยได้ยินประโยคนี้มาจากใครสักคน พร้อมกับคำตอบที่ดูเรียบง่าย
ที่แฝงไปด้วยล้านความรู้สึกและล้านความหมาย
—ไม่ได้หายไปไหน เพียงแต่แค่ย้ายไปอยู่ในพื้นที่ของความทรงจำก็เท่านั้น
ฉันว่าสิ่งที่มีค่าที่สุดบนโลกใบนี้ ไม่ใช่จำนวนเงินที่มากมายมหาศาล ไม่ใช่อำนาจที่ใครต่างก็พากันแย่งชิง ไม่ใช่สิ่งใดที่จะมีคุณค่ามากไปกว่า
‘คุณค่าของเวลา’
ฉันเคยสงสัยว่าจะมีวิธีใดบ้างที่จะทำให้เราสามารถลืมเลือนคนที่เรารักหรือคนที่รักเราให้จางหายออกไปจากความทรงจำหรือความรู้สึกภายในจิตใจจนสูญสิ้นได้
แต่แล้วฉันก็ค้นพบว่าจะทำได้ก็ต่อเมื่อ
—เราบุบสลายหายไปตามกาลเวลา สูญสิ้นกลายเป็นเถ้าธุลีที่เทาไหม้
เมื่อนั้นเราก็คงไม่สามารถจดจำใครได้ แม้กระทั่งตัวของเราเอง
อย่าเสียใจไปเลย หากว่าวันหนึ่งเราต่างก็ต้องเอ่ยคำร่ำลา เพียงแค่ขอให้จดจำไว้เพียงว่า
—พบกันเพื่อที่จะจากลา จากลาเพื่อที่จะกลับมาพบกันใหม่
เมื่อก่อนฉันมักคิดว่าความตายเป็นสิ่งที่น่ากลัว แต่ทว่าฉันกลับพบว่า
‘การจากลาต่างหากเป็นสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่า’
—I want you
ความทรงจำเป็นส่ิงที่น่าเหลือเชื่อว่าไหม
เพราะไม่ว่าเวลาจะล่วงเลยผ่านไปเนิ่นนานมาก เท่าใดจะสิบปีจะยี่สิบปี เรากลับไม่สามารถลืม เลือนใครสักคนได้ ราวกับว่าคนๆนั้นยังคงสลัก ลึกอยู่ในจิตใจ จนยากจะสาบสูญสิ้นไปจากโลก ใบนี้
—ถึงแม้ว่าคนๆนั้นจะไม่ได้อยู่ในชีวิตจริง
เพียงแต่อยู่ในความทรงจำก็ตาม
—I miss you