ยิ้มแฉล้มแบบควอกกา (Quokka)
ใจต่อใจนั้นหรือคือมนุษยศาสตร์
ศาสตร์ละครดนตรีทัศนศิลป์
ศิลป์ยั่งยืนยาวนานกว่าชีวิน
มลายสิ้นขมุกขมัวสลัวราง
"มนุษย์สัมผัสมนุษย์"
บางทีเรามัวแต่รักษาภาพลักษณ์ อยากเป็นที่รัก อยากเป็นที่ยอมรับจนลืมไปว่างานของเรามันต้องจริง
ภาษาไม่ต้องสวยมากก็ได้ แค่จริงใจก็พอ
ต่อให้ไม่มีคนอ่านก็จะเขียน
เพราะการเขียนคือความสุข
เขียนไว้ดูใจตัวเอง
เนาะ.