ในงานเลี้ยงที่เต็มไปด้วยแสงสีและเสียงปะปนกันในงาน

เสียงพูดคุยพบปะกันในงานดังขึ้นอย่างไม่มีวี่แววว่าจะหยุดลงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ต่างคนต่างพูดคุยตบไหล่กับเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันมานานหลายปีอย่างสนิทสนมเสมือนว่าวันเวลาพึ่งผ่านไป2หรือ3วัน

“เห้ยไอกิตตต~!”
เสียงตะโกนเรียกของไอป๊อปเพื่อนสนิทของผมดังขึ้น

ไอป๊อปเพื่อนสนิทผมสมัย ม.ปลาย นิสัยมันเป็นคนเฮฮาร่าเริงสนิทสนมกับคนง่าย ยิ้มเก่ง อัธยาศัยดีเลยไม่มีใครเลยที่จะไม่ชอบหรือไม่สนิทกับมันเพราะมันเข้าได้กับทุกคน

“ไม่ได้เจอกันนานหล่อขึ้นเยอะเลยนี่หว่าาาา”
มันชมผมพลางเอาแขนสะกิดติดตลก

“แล้วไอนั่นใหญ่ขึ้นป่าวหล่อแต่เล็กระวังไม่มีเมียนะเว้ย”
ไอเวรป๊อปพูดแซวผมด้วยมุกลามกก่อนที่จะมองที่เป้าผมแล้วทำหน้าล้อเลียน

“ไอเวรป๊อปไอนี่”
พูดจบไม่รีรอผมโบกหัวไอป๊อปเบาๆไป1ทีด้วยความหมั่นไส้พลางหัวเราะ

ผมกับป๊อปที่สนิทกันได้ขนาดนี้เพราะหลังจากจบ ม.ปลาย เราสองคนก็ยังติดต่อกันอยู่เรื่อยๆบ้างเป็นบางครั้งก็เลยไม่ได้เจอกันนานขนาดนั้น

ผมพูดคุยสัพเพเหระกับไอป๊อปไปอีกแปปนึงก่อนที่จะขอไปทักทายเพื่อนๆคนอื่นในงาน

ทุกคนใส่ชุดนักเรียนสมัย ม.ปลายที่มีปากกาเขียนอยู่เต็มเสื้อเป็นคำอวยพรต่างๆจากรุ่นน้องและรุ่นเดียวกันเอง

ทุกคนใส่ชุดนักเรียนตอนวันปัจฉิมนิเทศกันหมด

เป็นภาพที่น่าคิดถึงที่ทุกคนได้มารวมตัวกันอีกครั้งแม้เวลาจะผ่านไปแล้ว5ปี

ทุกคนอายุ22-23ปี มีบางคนหน้าตาเปลี่ยนไปหรือรูปร่างเปลี่ยนไปแต่ผมก็สามารถจำได้อย่างแม่นยำว่าใครเป็นใคร

ผมกวาดตามองหาร่างของบุคคลคนคนนึงอยู่

เป็นคนที่เป็นหัวใจสำคัญที่ทำให้ผมตั้งตารออยากมางานนี้

ผมพยายามมองหาเท่าที่จะทำได้

‘งานนี้รายชื่อคนก็นัดไว้ครบนะหรือว่ามันยังไม่มาเนี่ย’
ผมคิดในใจพลางกวาดสายตามองหาไปด้วย

“มาแล้วค่าาาาาา”
เสียงดังขึ้นทางประตูทางเข้าเรียกความสนใจของทุกคน

ปรากฎร่างของหญิงสาวผมสีน้ำตาลยาวสลวยที่ถูกจัดอยู่ในทรงหางม้าย้อนยุคมัธยมปลาย

ตาสีน้ำตาลพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเธอส่งผลให้ใครก็ตามที่มองมันจะต้องเผลอยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้กับความร่าเริงของเธอ

“ขอโทษที่มาโรงเรียนสายนะค่า”
เธอกล่าวพร้อมกับทำท่าระแวงอาจาร์ย

ทุกคนในงานหัวเราะให้กับเธอทำให้งานสนุกสนานมากขึ้นไปอีก

ทุกคนเริ่มเลียนแบบพฤติกรรมของตนเองที่เคยทำตอนอยู่มัธยมที่น่าคิดถึงออกมาเล่นกัน

‘ตายยากจริงๆ’
ผมคิดพร้อมเดินเข้าไปหาเธอ

“ว่าไงเจน!”
เจนหันหน้ามายิ้มให้เธอตกใจเล็กน้อยที่ผมเข้าไปทักเธอจากด้านหลัง

“ว่าไงกิต!ไม่เจอกันนานหล่อขึ้นนะเนี่ยยยย”
เธอพูดพลางยิ้มให้พร้อมกับจะเอามือตบหน้าผากผม

‘ฟุ่บบ’

ผมหลบมือเธอเหมือนรู้ว่าเธอจะทำ

“หลบทำไมมมมหมั่นเขี้ยวมึงอะขอแป๊ะนึงดิ”
เธอพูดด้วยท่าทีทะเล้น

“มาสายแล้วยังจะทำร้ายร่างกายกูอีกนะมึง”
ผมพูดแล้วส่ายหัว

“ก็รถมันติด!”

“ไม่ใช่แน่ๆบ้านมึงอยู่ใกล้”

“เอ่ออออออ”
เธอทำท่าทางไม่รู้ไม่ชี้

“มึงต้องกินอะไรหกเลอะเสื้อแล้วไปเปลี่ยนเสื้อแน่ๆเลยมาสาย”

“เห้ยยยยยยยรู้ได้ไงอะหมอดูปะเนี่ย”
เธอทำท่าทางตื่นเต้นพร้อมเอามือป้องปาก

“ซึ่งกูเดาโกโก้ปั่นชัวร์”

“เชี่ยถูกกกกกมึงถูกจนเริ่มน่ากลัวละนะ”
เธอทำท่ากลัวผมแบบติดตลก
“มีแค่อย่างเดียวแหละมึงอะซุ่มซ่ามกับคู่หูโกโก้ปั่นมึงอะ”

“ * ว ย “
เธอพูดพร้อมโชว์นิ้วกลางใส่ผม

เราสองคนหัวเราะกัน

“รอนี่แปปนะ”

หลังจากนั้นผมก็เดินไปหยิบกล้องโพลาลอยด์ที่อยู่ในกระเป๋าสะพายออกมา

“ถ่ายรูปกันเจน”
ผมมองไปรอบๆแล้วหาเพื่อนที่อยู่ใกล้ๆมาถ่ายให้

“ไม่รอให้กูตอบเลยรึง่ะ”

“หรือจะไม่ถ่ายห๊ะ?”

“ถ่ายดิ555555555”

เธอกวนตีนแบบนี้เสมอ
เธอก็ยังคงชอบกินเลอะเทอะ
เธอยังชอบโกโก้ปั่น
เธอยังชอบตีหน้าผากผมเวลาหมั่นเขี้ยว
เธอยังมีรอยยิ้มเหมือนเดิมเหมือนวันเก่าๆ

‘แชะ’

เสียงแฟลชและชัตเตอร์ดังขึ้น

รูปค่อยเลื่อนออกมาจากกล้อง

“รูปนี้กูขอเก็บได้ปะ”
ผมพูดขึ้นแล้วทำตาปิ๊งๆใส่เธอ

“โอเคค๊เลิกทำหน้าเหมือนหมาก่อน”
เธอพูดล้อเลียนผม

เราพูดคุยกันอีกซักพักจนกระทั่ง...

“อ้าวที่รักมาแล้วหรอ”
เสียงของไอป็อปดังขึ้นเรียกเจน

“มาแล้วค้าบเดี๋ยวไปหาแปปนึงงง”
เจนตะโกนตอบกลับไป

ใช่แล้วครับเจนเป็นแฟนป็อป

ผมกับเจนเป็นเพื่อนกัน

ถึงแม้แต่ก่อนจะเคยเป็นมากกว่านี้แต่ก็เป็นแค่อดีต

แต่ในอดีตอันล้ำค่านั้นผมได้สัญญากับเจนไว้หลายเรื่อง

แต่เรากับไม่ได้ทำด้วยกันเลย

แต่อย่างน้อยผมก็ได้รักษาสัญญาไปแล้วเรื่องนึง

[ไว้ตอนโตขึ้นเรามาถ่ายรูปโพลาลอยด์กันปะ]
[เอาดิน่ารักกกก]
[สัญญาแล้วนะ]
[อื้มมม!!!]

“เราไปก่อนนะกิตป๊อปเรียกแล้วอะ”


แม้ในใจผมมีเรื่องที่จะเล่ามากมายมีคำหลายคำที่อยากจะบอกมีเรื่องราวให้พูดคุยมากแค่ไหนแต่ตอนนั้นผมพูดได้แค่ว่า

“โอเคคคคโชคดี!”



เป็นคำบอกลาที่เรียบง่ายแต่การจะโคจรกลับมาจะง่ายเหมือนคำบอกลาไหมนะ
*Goodbye my Neverland*