ตอนนี้.
ฉันกำลังอยู่บนรถไฟชั้นสอง 
เลขที่นั่ง 21  ขบวนที่ 6
ฉันเคยนั่งรถไฟครั้งล่าสุด คือ ตอนม.6
และบอกกับตัวเองว่าคงไม่นั่งอีกตลอดชีวิต
ความรู้สึกตอนลงจากรถไฟไปแล้วคลื่นไส้ 
ชวนเวียนหัวอีก 1 วันเต็มๆ

และตอนนี้ ก็เป็นความจำเป็นอย่างเลี่ยงไม่ได้
ฉันต้องไปวนคลินิกปฏิบัติม้าที่หัวหิน
การเดินทางที่สะดวกที่สุด ก็คงจะเป็นรถไฟ
บังเอิญเนาะ ผ่านมา 6 ปีแล้วจากครั้งก่อน
ตอนนั้นฉันแบกความฝันของเด็กม.ปลาย
ยังรู้ว่าฉันจะขึ้นขบวนไหนต่อเพื่อให้ถึงปลายทาง
.. 
แต่พอเป็นปี6 มันดันรู้สึกเหมือน
ฉันกำลังยืนงงอยู่ที่ชานชาลา 
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าขบวนไหนที่ฉันอยากขึ้น
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันจะไปสุดตรงไหน

ภาวนาให้เวลาที่เหลืออยู่
จะช่วยตอบคำถามได้ ว่าทางไหนที่ฉันจะไปต่อ
ถ้ามีใครสักคน รับฟัง สักคนที่มองเห็นตัวเรา
ว่าตรงไหนที่เราจะเติบโต งดงาม และมีความสุข

.. 
มันก็คงจะดีมากเลยเนอะ