นานเเค่ไหนเเล้วที่ไม่ได้เป็นเเบบนี้

เกิดคำถามนี้ขึ้นในใจผมครั้งเเล้วครั้งเล่า
ผมไม่รู้เหมือนกันว่ามันคือความรู้สึกของอะไร 
เเต่มันทำให้ผมจมดิ่งไปในความเหนื่อยล้้า
จมดิ่งไปในความคิดเเง่ลบที่เอาเเต่คิดเสมอมา

"เหนื่อยมามากแล้้้้ว กอดกันหน่อยไหม"
"อือ"

เสียงเธอที่คอยปลอบประโลมใจผมให้เย็นลง 
อ้อมกอดที่อบอุ่นของเธอ
มือที่ลูบหัวผมเบาๆ

เพราะเธอเป็นคนที่ทำให้ใจผมเย็นลงได้ขนาดนี้
ถ้าผมไม่มีเธออยู่ ผมคงต้องนอนร้องไห้ทั้งคืน
ใจเสียไปกับเรื่องราวหนึ่งวัน หนึ่งเดือนหรือหนึ่งปีที่ผ่านมา
ผมอาจจะเสียใจจนขาดสติทำร้ายตัวเอง

แต่เธอคือคนที่ฉุดผมขึ้นมาจากหลุมนั้น
ไม่มีคำไหนจะบอกเธอเเล้ว
นอกจากขอบคุณ

---

                ขอบคุณครับที่คอยอยู่ข้างกัน

---