ขอโทษ
ในเรื่องความสัมพันธ์ มันยากจังเลยเนาะ
นับถือใจแกเลยที่ชัดเจนกับเราขนาดนี้ ทั้งที่เราลังเลไม่แน่ใจอยู่ตลอด
"มีคนอื่นหรือเปล่า ตอนเราไม่อยู่"
.
.
.
"มี"
หลังจากโดนถามครั้งที่สิบก็หลุดปากออกไปถึงสิ่งที่อยู่เบื้องลึกในใจ
"พอกันแค่นี้เถอะเราว่า"
"ขอโทษ คุยกันก่อนได้มั้ย"
"พอเถอะไม่อยากคุยแล้ว เจอมาก็เยอะยังมาเจอแบบนี้อีก"
"ขอโทษ จะไม่ทำอีกแล้ว"
"ก็เข้าใจนะ เราไม่มีเวลาให้"
"รักนะเว้ย ไม่งั้นจะรอขนาดนี้อ่อ เกือบปีไม่ได้เจอกันเธอคิดว่ามันง่ายนักหรอสำหรับเรา"
"ไม่รักว่ะ เธอจะไปไหนก็ไปเถอะ"
"รักดิ"
"ไม่อยากคุยแล้วจะไปไหนก็ไปเถอะ"
This person isn't available right now
สมควรแล้วล่ะ มันชาไปหมดเลยตอนนั้นน้ำตารื้นอยู่แต่เราเองกลั้นไว้ไม่ให้หยดออกมา น้ำตาเป็นสิ่งที่ควบคุมแทบจะไม่ได้ เราฟูมฟายอยู่ทั้งคืนร้องจนรู้สึกได้ว่าน้ำตาหมดตัวมันเป็นยังไง
เราทำเค้าเสียใจ นั่นคือสิ่งเดียวที่ทิ่มแทงอยู่ในใจครั้งแล้วครั้งเล่า เราไม่เคยอยากให้เค้าเสียใจแต่ก็นั่นแหละทำไปแล้ว เค้าก็เสียใจไปแล้ว
เช้าของวันแรกที่ไม่มีเค้าอยู่ ไม่ได้หมายถึงแค่ตัวเขาที่ไม่อยู่หากแต่หมายถึงความรักของเค้าด้วยที่ไม่อยู่กับเราแล้ว คำแรกในหัวก็คือขอโทษ ขอโทษที่ทำให้เสียใจ ขอโทษจริงๆ
สายตาไม่เคยโกหกมันคงจริง เราต้องใช้ชีวิตปกติทั้งที่ข้างในมันแตกสลายจนแทบหยุดหายใจ ตาเราเศร้ามาก มากจริงๆถึงแม้จะกำลังยิ้มอยู่ก็ตาม เราก็ฝืนได้เพียงเท่านั้น
เอาแต่คิดว่าเค้าจะกำลังเสียใจอยู่หรือเปล่า ทำร้ายตัวเองหรือเปล่า จะหายเสียใจเรื่องเราได้วันไหน มีรอยยิ้มบนใบหน้าบ้างไหม ไม่ต้องกลับมาแล้วก็ได้ เราไม่กล้าขอโอกาสหรอกแค่อยากให้ครั้งหน้าไปเจอคนดีๆ คนที่เหมาะกับเค้า คนที่ทำให้เธอยิ้มได้ แค่นั้นแหละ
"เป็นไงบ้าง"
4วันต่อมา ข้อความที่ไม่คิดว่าจะได้รับอีกแล้วจากบุคคลซึ่งคิดไว้ว่าชาตินี้ทั้งชาติคงไม่ได้ติดต่อกันอีกแล้วก็เด้งขึ้นมาบนหน้าจอโทรศัพท์
"ทำไมทักมา"
เราทั้งดีใจและแปลกใจแล้วก็เสียใจไปพร้อมๆกัน
"เป็นห่วง ไม่ได้หรอ"
"ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ เราเสียใจมากไม่เคยอยากให้เธอต้องมาเสียใจเรื่องเราเลย แต่เสียใจไปแล้วก็ขอโทษ"
"แล้วเป็นยังไงบ้างวันนั้น"
"ก็ร้องไห้ ร้องไห้หนักมากๆ"
"อือ คิดไว้อยู่แล้วถึงบอกว่าเป็นห่วง"
"ขอโทษนะ"
"พอแล้ว ไม่ได้โกรธเท่าวันนั้นแล้ว แค่กลัวไปเจอคนไม่ดี"
นั่นยิ่งทำให้เรารู้สึก รู้สึกบอกไม่ถูก คนคนนึงที่โดนนอกใจแต่ยังเป็นห่วงอีกฝ่ายขนาดนี้ นี่แหละมั้งที่เค้าเรียกว่ารักแท้
เราทำผิด เราจะไม่ทำอีกไม่ว่าเค้าจะให้โอกาสมั้ยก็ไม่เป็นไร ขอแค่เค้าเลือกสิ่งที่เป็นความสุขให้กับตัวเค้าเองก็พอ
นับถือใจแกเลยที่ชัดเจนกับเราขนาดนี้ ทั้งที่เราลังเลไม่แน่ใจอยู่ตลอด
"มีคนอื่นหรือเปล่า ตอนเราไม่อยู่"
.
.
.
"มี"
หลังจากโดนถามครั้งที่สิบก็หลุดปากออกไปถึงสิ่งที่อยู่เบื้องลึกในใจ
"พอกันแค่นี้เถอะเราว่า"
"ขอโทษ คุยกันก่อนได้มั้ย"
"พอเถอะไม่อยากคุยแล้ว เจอมาก็เยอะยังมาเจอแบบนี้อีก"
"ขอโทษ จะไม่ทำอีกแล้ว"
"ก็เข้าใจนะ เราไม่มีเวลาให้"
"รักนะเว้ย ไม่งั้นจะรอขนาดนี้อ่อ เกือบปีไม่ได้เจอกันเธอคิดว่ามันง่ายนักหรอสำหรับเรา"
"ไม่รักว่ะ เธอจะไปไหนก็ไปเถอะ"
"รักดิ"
"ไม่อยากคุยแล้วจะไปไหนก็ไปเถอะ"
This person isn't available right now
สมควรแล้วล่ะ มันชาไปหมดเลยตอนนั้นน้ำตารื้นอยู่แต่เราเองกลั้นไว้ไม่ให้หยดออกมา น้ำตาเป็นสิ่งที่ควบคุมแทบจะไม่ได้ เราฟูมฟายอยู่ทั้งคืนร้องจนรู้สึกได้ว่าน้ำตาหมดตัวมันเป็นยังไง
เราทำเค้าเสียใจ นั่นคือสิ่งเดียวที่ทิ่มแทงอยู่ในใจครั้งแล้วครั้งเล่า เราไม่เคยอยากให้เค้าเสียใจแต่ก็นั่นแหละทำไปแล้ว เค้าก็เสียใจไปแล้ว
เช้าของวันแรกที่ไม่มีเค้าอยู่ ไม่ได้หมายถึงแค่ตัวเขาที่ไม่อยู่หากแต่หมายถึงความรักของเค้าด้วยที่ไม่อยู่กับเราแล้ว คำแรกในหัวก็คือขอโทษ ขอโทษที่ทำให้เสียใจ ขอโทษจริงๆ
สายตาไม่เคยโกหกมันคงจริง เราต้องใช้ชีวิตปกติทั้งที่ข้างในมันแตกสลายจนแทบหยุดหายใจ ตาเราเศร้ามาก มากจริงๆถึงแม้จะกำลังยิ้มอยู่ก็ตาม เราก็ฝืนได้เพียงเท่านั้น
เอาแต่คิดว่าเค้าจะกำลังเสียใจอยู่หรือเปล่า ทำร้ายตัวเองหรือเปล่า จะหายเสียใจเรื่องเราได้วันไหน มีรอยยิ้มบนใบหน้าบ้างไหม ไม่ต้องกลับมาแล้วก็ได้ เราไม่กล้าขอโอกาสหรอกแค่อยากให้ครั้งหน้าไปเจอคนดีๆ คนที่เหมาะกับเค้า คนที่ทำให้เธอยิ้มได้ แค่นั้นแหละ
"เป็นไงบ้าง"
4วันต่อมา ข้อความที่ไม่คิดว่าจะได้รับอีกแล้วจากบุคคลซึ่งคิดไว้ว่าชาตินี้ทั้งชาติคงไม่ได้ติดต่อกันอีกแล้วก็เด้งขึ้นมาบนหน้าจอโทรศัพท์
"ทำไมทักมา"
เราทั้งดีใจและแปลกใจแล้วก็เสียใจไปพร้อมๆกัน
"เป็นห่วง ไม่ได้หรอ"
"ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ เราเสียใจมากไม่เคยอยากให้เธอต้องมาเสียใจเรื่องเราเลย แต่เสียใจไปแล้วก็ขอโทษ"
"แล้วเป็นยังไงบ้างวันนั้น"
"ก็ร้องไห้ ร้องไห้หนักมากๆ"
"อือ คิดไว้อยู่แล้วถึงบอกว่าเป็นห่วง"
"ขอโทษนะ"
"พอแล้ว ไม่ได้โกรธเท่าวันนั้นแล้ว แค่กลัวไปเจอคนไม่ดี"
นั่นยิ่งทำให้เรารู้สึก รู้สึกบอกไม่ถูก คนคนนึงที่โดนนอกใจแต่ยังเป็นห่วงอีกฝ่ายขนาดนี้ นี่แหละมั้งที่เค้าเรียกว่ารักแท้
เราทำผิด เราจะไม่ทำอีกไม่ว่าเค้าจะให้โอกาสมั้ยก็ไม่เป็นไร ขอแค่เค้าเลือกสิ่งที่เป็นความสุขให้กับตัวเค้าเองก็พอ