คุณคงเคย อยู่ในสภาวะที่ยังปรับตัวไม่ได้กับการมีใครสักคนในชีวิตมาบ้าง และฉันเป็นหนึ่งในนั้น

8 เดือน ที่ต้องตื่นขึ้นมาแล้วกดเข้าไปในห้องแชทของใครบางคน ถ่ายรูปอาหารที่ดูน่าอร่อย แชร์เรื่องราวบนโลกออนไลน์ พูดคุยถึงเรื่องต่างๆในเวลาว่าง และเข้าสู่ห้วงนิทราหลังจากได้ยินเสียงคนรักเป็นเสียงสุดท้ายของวัน  มันช่างเป็นกิจวัตร​ประจำวันที่น่าเบื่อและหาเหตุผลไม่ได้ว่าทำไมถึงทำอะไรแบบนั้นอยู่เหมือนเดิมในทุกๆวัน

แต่เมื่อมันขาดหายไป เราก็อาจจะรับรู้ ว่ากิจกรรมน่าเบื่อเหล่านั้นกลับให้ความรู้สึกพิเศษเมื่อคนๆนั้นเป็นคนที่เรารัก ใช่ เหตุผลมันชวนเลี่ยนแบบนั้นแหละ




มันก็ผ่านมานานแล้วนะ กับการเลิกลาของเธอกับฉัน นานมากพอที่ฉันต้องยอมรับได้แล้ว ว่าเรื่องของเรามันจบ และไม่มีภาคต่ออย่างที่หวังเอาไว้ 



วันเวลาผ่านไปคืนแล้วคืนเล่า ที่รอยยิ้มในแต่ละวันของฉันเริ่มหายไป กลับไปเป็นอย่างเดิม แบบเดิมก่อนที่จะเจอเธอ ปฏิเสธไม่ได้เลยจริงๆ




ที่เธอเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันยิ้ม





ถึงแม้ทุกวันนี้ห้องแชทของเธอจะไม่ใช่สิ่งแรกที่คิดถึง แต่ภาพเธอยังคงวนเวียนในห้วงความคิดเมื่อเผลอตัวอยู่เสมอ มันช่างน่าเจ็บใจ





03:05



ดันตื่นขึ้นมากลางดึกเสียได้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงจะดีใจเพราะเวลานี้เธอยังไม่นอน 

แต่ในวันนี้ ความคิดถึงยังคงต้องเก็บมันเอาไว้แม้ว่าในใจจะอยากได้ยินเสียงเธอแค่ไหน


ครืด~

การแจ้งเตือนของมือถือในเวลาแบบนี้ทำให้ฉันขมวดคิ้ว เอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมา และนั่นทำให้ฉันดีใจ

เธอตอบข้อความของฉัน


ฉันพิมพ์​ข้อความลงไปในแชทนั่นอีกครั้ง และหวังเอาไว้ว่าอยากจะโทรหาเธอก่อนที่เธอจะเข้านอน






เราติดสาย



ข้อความสั้นๆจากอีกฝั่งทำให้ฉันต้องตื่นขึ้นจากฝัน จริงๆสถานะตอนนี้ของฉันไม่ใช่คนที่จะเรียกร้องสิ่งเหล่านี้จากเธออีกแล้ว




เธอมีใครคนนั้นแล้ว นั่นทำให้ฉันผิดหวังนิดหน่อย ฉันเผลอหวังเอาไว้ว่าฉันจะลืมเธอให้ได้ก่อนที่เธอจะพบคนในฝัน




การที่เธอมีรักครั้งใหม่ มันทำให้ฉันไม่เหลือแม้แต่พื้นที่ที่จะคิดถึงเธออีกแล้ว





แม้ว่าฉันจะเป็นความสบายใจ คนที่สนิท แฟนเก่าที่แสนดี เพื่อนที่คุยได้ทุกเรื่อง ที่ปรึกษา​ส่วนตัว หรือใดๆก็ตาม ตำแหน่งที่เธอมีให้กับฉันก็ไม่ใช่คนรักของเธออยู่ดี




และตำแหน่งแสนน่ารักที่ว่ามาทั้งหมด ทำให้ฉันต้องเจียมเนื้อเจียมตัวอยู่ในพื้นที่ของตัวเอง และหายไปจากชีวิตของเธออย่างช้าๆ  หอบความคิดถึง ความหวังดี กำลังใจ และความรักมาไว้ที่ตัวเอง สิ่งที่เธอไม่ต้องการมันจากฉัน












ได้เวลาจากไปแล้วนะ







ฉันเชื่อว่าก่อนที่เธอจะรู้ตัว นกฮูกอย่างฉันคงบินออกไปตามหาต้นไม้ต้นใหม่ไปนานแล้ว



เพราะนกฮูกอย่างฉัน คงไม่ต้องเฝ้ามองนกน้อยอย่างเธอด้วยความเป็นห่วงอีกแล้ว นั่นเพราะฉันเชื่อ



เชื่อว่าเขาดูแลเธอได้ดี




หน้าที่ของคนเฝ้ามองที่จบลงไปอาจทำให้ฉันรู้สึกเคว้งคว้างอยู่สักพักหนึ่ง แต่ฉันจะเชื่อมั่นในตัวเอง ว่าจะมีสักวัน ที่ฉันจะมีความสุขได้ ด้วยตัวของฉันเอง(แบบที่ไม่มีเธอ)



ยินดีด้วยนะ เจ้านกน้อย