แด่เธอ ผู้ที่กลืนกินหัวใจของเด็กสาว


ผ่านมานานแล้ว
ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราได้คุยกัน

กี่เดือนได้ล่ะที่เราคุยกันมา
4 เดือน ?
ไม่สิ เกือบจะ 4 เดือน

เป็นเวลาที่นานพอสมควรเลยนะ
ดูเหมือนจะเป็นเวลาที่ใครหลายๆ คน 
คงเรียนรู้กันได้ไปเยอะแล้ว

แต่สำหรับฉันล่ะก็
เราแทบไม่ได้รู้จักกันเลย



น่าแปลกที่ฉันยิ้มเวลาได้คุยกับเธอทุกครั้ง ยิ้มให้กับข้อความตัวเอง เพราะฉันรู้ ว่าถ้าฉันใส่ความรูู้สึกเข้าไปในประโยค เธอจะรับรู้ และอาจจะ ยิ้มให้
กับประโยคของฉัน

และเธออาจจะ
พิมพ์กลับมา โดยลดความใจร้ายลง


เกือบ 4 เดือน
ความรู้สึกฉันค่อนข้างจะ เอนเอียงไปในทางความสุข ที่ได้อยู่กับเธอ มากกว่า เศร้า

แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลย ว่าทุกครั้งที่เราได้คุยกัน
ฉันจะไม่น้อยใจ 
ฉันน้อยใจทุกครั้งที่มันไปต่อไม่ได้


: ทำไมเราถึงคุยต่อไม่ได้แล้ว ?
: ทำไมบทสนทนาของเรามันได้แค่นี้ ?
: ต้องรออีกวันเพื่อจะได้คุยกันต่องั้นเหรอ ?


แต่ฉันเป็นประเภทรอไม่ได้
แต่ฉันก็รอมาเกือบ 4 เดือน


ฉันเลยพยายามมากขึ้นกับการคุยต่อที่มันดูฝืนๆ
และจบลงที่แชทหนักขวา


อีกทั้งยังโดนอ่านไม่ตอบในหลายๆ ครั้ง
ฉันน่ะ อยากจะทักซ้ำทุกครั้งที่แกหายไปเลยนะ


แต่แบบนั้นมันไม่ดูเรียกร้องเกินไปเหรอ ?

ทำไมล่ะ

แกก็ชอบเราไม่ใช่เหรอ

ทำไมเราถึงต้องพยายามรักษาแกไว้อยู่ฝ่ายเดียว

:-(

---

ฉันรอมา 4 เดือน
เพราะฉันไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของเรามันพัง
ถ้าได้เป็นมากกว่านี้


เพราะรู้ว่าเราคงจะไปกันไม่รอด
แล้วแค่ตอนนี้

พวกเราก็ยังไปกันไม่รอดเลย


บางที คงเพราะเรามองคนละมุมกัน
เธอมองมุมผู้กระทำ
เรามองมุมผู้ถูกกระทำ


หรือบางที การชอบกันของเรา

คงจะไม่เท่ากัน

---

ถึงเธอ ,
คนที่ไม่น่าจะได้กลับมาคุยกันแล้ว

เราชอบแกนะ ชอบจนเก็บแกไปฝันตั้งหลายต่อหลายครั้ง ชอบจนอยากจะไม่ให้ใครได้แกไปครองอยากจะให้แกชอบแค่เรา ตลอดไป แต่คำว่าตลอดไปมันไม่มีจริงนี่หน่า 

เราก็ขอโทษแกด้วย 
ที่เราไม่น่ารักกับแกในบางครั้ง 
ก็คงจะเยอะเลยแหละ T^T


แล้วก็ขอบคุณ 
ที่ให้เราได้เข้าไปเรียนรู้แกนะ
ขอบคุณที่ให้เราชอบแก
:-)




delete this ,