สังคมที่พบเจอในแต่ละวัน มันทำให้การเชื่อมั่นในรักแท้ลดลงไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ

ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่คิดว่าอยู่คนเดียวก็สบายใจดี ไม่ต้องรอใคร ไม่ต้องคาดหวังอะไร ไม่ต้องพยายามทำในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเรา

ก็แค่บางครั้งบางคราวเท่านั้นที่คิดว่า เออ เหงาเนอะ อยากมีใครสักคน แต่พอได้ลองคุย ลองหาดูจริงๆแล้ว ความรู้สึกที่ต้องคาดหวัง รอคอย อยากให้เขาเป็นดั่งใจกลับมาอีกครั้ง

อีกครั้งที่ไม่เป็นตัวของตัวเอง รู้สึกถึงเวลาที่ถูกขโมยไปโดยใครที่อาจจะไม่ได้รู้สึกกับเรามากพอ พอที่จะเดินข้างกันไปในอนาคต

ไม่ชอบความรู้สึกที่ตัวเองเอาไปผูกไว้กับใครที่ไม่มีความมั่นคง ไม่ชอบเลย

แบบนี้ละมั้งที่ทำให้เรายังไม่ศรัทราในความรักมากพอ มากพอที่จะเกล้าเสี่ยง 

หรือจริงๆแล้วมันไม่ใช่ความรักมนรูปแบบที่เราตามหา

หรืออีกอย่างคือเราห่างหายกับความรู้สึกแบบนี้นานเกินไปจนใจมันไม่ชิน