พวกเรานั่งคุยกันราวสองสามชั่วโมง 
โดยมีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เป็นตัวขับเคลื่อนความรู้สึก
สองสามชั่วโมงในคืนวันเสาร์นั้น เป็นคืนที่สายฝนพร่ำ

แสงไฟสลัวสีส้มจางๆ ที่สว่างพอจะทำให้พวกเรา
มองเห็นสีหน้า แววตา และลึกลงไปถึงความรู้สึกข้างใน
ของกันและกัน บทสนทนาที่ดำเนินไปด้วยความสุข
และร่องรอยของคราบน้ำตา 

พวกเรานั่งจับมือและกอดกันไว้อย่างนั้น
ในเสี้ยวของเวลามีความรู้สึกหนึ่งแล่นเข้ามา
และติดค้างอยู่ในใจของฉัน

ฉันหันมองหน้าทุกคนในนั้น
และกำลังคิดว่า..พวกเราเติบโตมาด้วยกันนานแค่ไหน
คำตอบคือนานพอที่เราจะเป็นครึ่งชีวิตของกันและกัน

นานพอที่ทุกความเจ็บปวดของคนอีกคน
จะกลายเป็นความเจ็บปวดของฉัน

นานพอที่ทุกเรื่องราวดีๆในชีวิตของพวกเขา
จะกลายเป็นความสุขใจของตัวฉันเช่นกัน

ไม่ว่าต่อจากนี้ไป..จะต้องพบเจอกับกี่พายุฝน
กี่สายรุ้ง หรือกี่ความแตกสลาย

ฉันหวังว่าพวกเขาจะยังรับรู้ได้เสมอว่า..
เขาสามารถจะร้องไห้ฟูมฟาย ทิ้งตัวตนแล้วพังทลายลง

สามารถที่จะยิ้มกว้างหรือหัวเราะออกมาได้อย่างสุดเสียง
เมื่อพวกเราอยู่ต่อหน้าซึ่งกันและกัน

และหวังว่าเขาจะยังคงจำได้ว่าฉันยังรักและภูมิใจ
ในตัวของเขาเสมอตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้
และในทุกวันต่อจากนี้ไป 

ขอให้พวกมึงพบเจอแต่วันที่ดี :)