ฉันคิดว่ายิ่งเวลาผ่านไป ฉันจะต้องเข้มแข็งขึ้น
ผมจะไม่ร้องไห้อีก

  เป็นคำพูดบอกตัวเองในวันสุดท้ายของธันวาคมในทุกๆปี ผมบอกตัวเองเสมอว่าจะไม่ร้องไห้ จะต้องหายจากโรคนี้ให้ได้ แต่ทำไมเวลายิ่งผ่านไป 
เหมือนกับว่าเราเริ่มอ่อนแอลงเรื่อยๆ เราท้อกับการใช้ชีวิตบนโลกใบนี้มากขึ้นเรื่อยๆ 

บางครั้ง ก็นึกอยากหายไปจากโลกนี้ขึ้นมา

ทั้งๆที่แต่ก่อน แทบไม่เคยคิดอะไรแบบนี้เลย ผมนั่งมองใครหลายๆคนที่บอกกับผมว่าอยากตายและสงสัยว่าทำไมเขาถึงอยากตาย ทำไมล่ะ?

 จนตอนนี้ผมได้มาเจอกับตัวเองแล้ว
โลกใบนี้อาจไม่ใช่ที่ๆดีที่สุดสำหรับเราก็ได้ มันท้อจนไม่อยากทำอะไร แม้กระทั่งใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ ยังแทบจะไม่มี

ร้องไห้แทบจะตลอดเวลาเมื่ออยู่คนเดียว มันทรมานจริงๆนะ การที่เราเจ็บปวดอะไรมากๆแต่ระบายให้ใครฟังไม่ได้น่ะ 
แต่คิดว่าดีแล้วที่ไม่มีใครรู้ ความรู้สึกของตัวเอง มันเกิดจากตัวเราเอง เราก็ควรจะจัดการกับความรู้สึกเหล่านั้นด้วยตัวเอง 

"ยินดีให้ความรู้สึกนั้นวนเวียนอยู่กับตัวเอง ดีกว่าต้องกระจายไปให้คนรอบข้างรู้สึกไม่ดีไปด้วย"
ผมคิดแบบนี้มาตลอด มันน่าแปลกใจนะ พอผมคิดแบบนี้แล้วกลับมีคนเข้ามาพูดกับผมว่า
"เป็นอะไรทำไมไม่บอกล่ะ?"
"เป็นห่วงนะ"
"อย่าคิดอะไรแบบนี้ได้มั้ย"
"อย่าเก็บไว้คนเดียวสิ"

ถ้าผมบอก มันก็เป็นได้แค่เรื่องไร้สาระที่พวกเขาฟังแล้วได้แต่ปลอบด้วยคำพูดสั้นๆว่า อย่าไปคิดแบบนั้นสิ สุดท้ายแล้ว ผมขอเลือกเก็บมันไว้คนเดียวจะดีเสียกว่า 

"หวังว่าวันรุ่งขึ้น มันจะหายไปเอง"

"ต่อให้ต้องนอนพร้อมน้ำตา จะขอเก็บมันไว้"

"ใครความอ่อนแอนั้นตายไปพร้อมกับฉัน"
สุดท้ายแล้วจนถึงตอนนี้ ผมก็ไม่สามารถหลีกหนีกับความอ่อนแอได้เลย