ตบหน้าตัวเองเบาๆหน้ากระจก
แล้วพูดกับคนในเงาสะท้อนว่า 
“วันนี้มาลุยอีกวัน เราจะผ่านมันไปให้ได้”

มันคือแรงเฮือกสุดท้ายของต้นสัปดาห์ที่มองปฏิทินแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ 
บอกตัวเองว่าเดี๋ยวก็ได้พักแล้ว
(คำปลอบใจที่เอียนพูด)
...

วันที่เหนื่อยแทบขาดใจกับอะไรๆหลายอย่าง
ตรงหน้า อยากจะบอกลาทุกอย่างแล้วมานั่งหายใจเฉยๆกับเบียร์สักระป๋อง
อยากลาก่อนจากการเป็นตัวเอง
อยากลาออกจากการเป็นคนไม่เอาไหน
อยากลาออกจากความผิดพลาดที่เราก่อไว้

ไขกุญแจ ปิดประตูมาอยู่ในห้องเงียบๆของตัวเอง
ก่อนอาทิตย์จะลับขอบฟ้า 
ก่อนวันนี้จะเป็นแค่เมื่อวาน 
เกิดคำถามซ้ำๆขึ้นมาในใจทุกครั้งที่เหนื่อย

---

จะมีโอกาสบ้างไหม ที่มีใครสักคน ?

จะเป็นไปได้ไหม ที่เปิดประตูห้องเข้ามาแล้วเจอกับใครสักคนที่เป็นกำลังใจให้เราได้โผเข้าหา
ได้บ่นว่าเหนื่ิอย ได้บอกว่าท้อ 
ได้งอแงอย่างที่ทำกับใครไม่ได้

จะมีอย่างคนอื่นบ้างไหม ?

ลึกๆแล้ว ก็อยากถูกเยียวยาในความรัก 
จากใครสักคน
อยากมีคนคอยลูบหัว แล้วโอบกอดเรา
อยากให้เสียงร้องไห้ของเราครั้งนี้มีเขาที่ได้ยิน
อยากให้น้ำตาหยดนี้มีเขาที่คอยเช็ด
อยากรู้สึกถูกให้อภัย จากใจเราที่โทษตัวเอง
อยากให้เขามานั่งอยู่ตรงนี้ แล้วพาผ่านวันยากๆวันนี้ไปด้วยเหลือเกิน

เขาคนนั้น...ยังมีอยู่จริงๆใช่ไหม ?
คนที่เปลี่ยนเรื่องร้ายให้กลายเป็นเรื่องดี
คนที่เปลี่ยนรอยน้ำตาเป็นสายรุ้งหลังฝนตก
คนที่เป็นกำลังใจในวันที่ต้องการมากที่สุด

---

ก่อนจะแตกสลายไปมากกว่านี้
ก่อนจะหมดแรงตามหา
ก่อนจะช่วงเวลาชีวิตที่แสนสั้นจะหมดลง

เราทั้งคู่ จะได้เจอกันเมื่อไหร่HACKR - เธออยู่ไกลหรือไม่มีจริง