เราเป็นคนกรุงเทพ ที่ต้องไปเรียนต่อมหาวิทยาลัยสีม่วงในจังหวัดเชียงใหม่
ที่นั่นเป็นมหาวิทยาลัยที่เราตั้งเป้าหมายที่จะไปเรียนไว้อย่างชัดเจนและใฝ่ฝันอยากจะสอบให้ติดให้ได้มาตั้งแต่ม.4

ส่วนเหตุผลก็คือ..
เราอยากลองหนีถนน8เลนที่มีแต่รถวิ่งสวนกัน
อยากลองหนีออกจากพื้นที่ที่ถูกโอบล้อมด้วยตึกสูงใหญ่ที่ถูกสร้างติดกันจนแทบจะกลายเป็นพื้นที่แออัด และถูกโอบล้อมด้วยภูเขาต้นไม้แทน

หลังจากจบม.6 เราก็แทบจะไม่ได้เจอเพื่อนๆเลย ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนสนิท
หรือแม้กระทั่ง.. คุณ
เนื่องจากเป็นช่วงที่ปิดเทอมนานถึง6เดือน หลายคนทำงานพาร์ทไทม์เพื่อหารายได้สำหรับใช้จ่ายในช่วงมหาวิทยาลัย
คุณเองก็เช่นกัน คุณมีงานพาร์ทไทม์ของคุณ เราก็มีงานพาร์ทไทม์ของเรา
ทำให้การได้พูดคุยกันมันน้อยลงเรื่อยๆ..

จนกระทั่งกลางเดือนพฤษภาคมปีนั้น 
หลังจากที่ผลถูกประกาศอย่างเป็นทางการว่าเราติดและมีโอกาสไปสอบสัมภาษณ์
ถ้อยคำแสดงความยินดีจากเพื่อนๆและญาติๆก็ถูกส่งมาอย่างต่อเนื่อง

.Congrats
.ยินดีด้วยน้าาาาา
.เก่งมาก!
.คอนเกรทททท

และ...

.คอนกรีต

ช่างเป็นการแสดงความยินดีที่เหมาะสมกับเป็นคุณจริงๆ





ความห่างไกล ทำให้ความคิดถึงมีมากกว่าเดิม

ผ่านไปเป็นปีๆ 
เรารับรู้ความเป็นไปในชีวิตของคุณผ่านสตอรี่ในไอจี
ได้เห็นคุณยิ้มและใช้ชีวิตอย่างวัยรุ่นคนนึง
ได้อวยพรคุณในวันเกิดของคุณ
ถ้าหากวันไหนคุณตอบกลับสตอรี่ของเรามาก็นับว่าเป็นเรื่องราวที่ดีของเรา
หลายครั้งที่เราลงรูปอ่างน้ำ ภูเขา ต้นไม้ ก็หวังให้คุณรู้สึกสดชื่นไปกับเราด้วย



การที่เราต้องไปไหนไกลๆและนานๆ
มันก็มักจะมีจะมีคำบอกลายอดฮิตเสมอ


ไว้เจอกันใหม่


เราไม่มีทางรู้เลยว่า เมื่อไหร่ที่จะได้เจอกันอีก

คุณจะเปลี่ยนไปเยอะมั้ยนะ..
ผมยาวขึ้นรึเปล่า
ตากแดดจนผิวคล้ำกว่าเดิมมั้ย
ใส่ชุดนักศึกษาแล้วหล่อเหมือนตอนใส่ชุดนักเรียนรึเปล่า

ถึงแม้ว่าตอนนี้จะยังมองไม่เห็นโอกาสที่จะเจอกับคุณอีก
เราก็จะยังคงทำหน้าที่รับรู้เรื่องราวชีวิต รวมถึงรอยยิ้มของคุณผ่านสตอรี่ไอจีและบอกอวยพรในวันเกิดของคุณทุกๆปี



แล้วซักวันนึง เรากับคุณคง 
‘ได้เจอกัน’ 
ที่ไม่ใช่ 
‘ไว้เจอกัน’ เนอะ : )

---