อ่านเล็กอ่านน้อย-เขียนเล็กเขียนน้อย
จริง ๆ ป้าอยากมีสมุดบันทึก electronic ซักเล่ม
ปกติเคยบันทึกแบบสมุดจริง ๆ ข้อความแม้สั้น ๆ และเล็กน้อย
ก็ทำให้เราทราบพฤติกรรมเราเองในอดีต เช่น เรามีอารมณ์โกรธ
ในเรื่องใด เราเสียใจเรื่องใด เราดีใจและมีความสุขเรื่องใด ณ เวลานั้น
แต่เชื่อไหม วันเวลาผ่านไป บางอารมณ์รู้สึกเราจำไม่ได้ด้วยซ้ำ
การอ่านเล็ก ๆ จากสมุดบันทึกเหมือนจุดเทียนเล่มน้อยให้ความทรงจำ
เราอาจจำได้ว่าเราเป็นคนไม่ดีเพียงใด เราอยากแก้ไขอย่างไร
หรือเป็นคนดีอย่างไร และจะพัฒนาให้มันดีขึ้นในทางไหนบ้าง
การเตือนตัวเองเป็นสิ่งที่ดี เพราะไม่มีใครรู้จักตัวเราดีที่สุดเท่ากับตัวเราเองเคยคิดเอาเองว่าแค่ชีวิตเดิม ๆ ทางเดินเดิม ๆ อาหารเดิม ๆ ปัญหาเดิม ๆ
สุขทุกข์วน ๆ ไม่เห็นมีอะไรจะน่าสนใจอ่าน...
หารู้ไม่ว่าการบันทึกจะมีคุณค่ามากขึ้น ต้องปลูกด้วยดินแห่งเวลา
รดน้ำ พรวนดิน ใส่ปุ๋ยแห่งความสม่ำเสมอ ความใส่ใจ
ทว่ามันอาจซ้ำเดิม เหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง หรือเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย
หรือเปลี่ยนแปลงจนตั้งตัวไม่ติด...
เหล่านั้นไม่ใช่สาระสำคัญแห่งการเก็บบันทึกที่เติบโตมาดื่มกิน
การเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นทุกวัน กับทุกคน ทุกวินาที
แต่ถ้าเราเรียนรู้จากการเปลี่ยนแปลง เก็บดอกผลของมันมาเรียนรู้ สกัด ดื่มกิน
มันก็จะทำให้เราเรียนรู้ เติบโต และเข้าใจ นำมาซึ่งสติปัญญา ในการดำรงชีวิตอยู่ในสังคม
ผลิดอกผลแห่งการเข้าใจและยอมรับในทุกสิ่งที่เกิด
ทางพระพุทธศาสนาจึงมักสอนให้เราเตือนตนบ่อย ๆ เตือนตนตลอดเวลา...
และการบันทึกนี้คงมีประโยชน์ อย่างน้อยก็ได้ฝึกคิด ฝึกทบทวน เตือนตนเอง
และอาจมีประโยชน์สำหรับผู้อื่นบ้างนั่นเอง