ผมเป็นคนที่มักจะคิดถึงอดีตอยู่ในเวลาว่างแทบจะตลอดเวลา ทั้งคำพูด การกระทำ การตัดสินใจ เรื่องราวในอดีตมักจะมาหลอกหลอนผมอยู่ตลอดเวลาที่ปล่อยให้หัวโล่งหรือเหม่อลอย 

มันจะทำให้ผมคิดได้อย่างนึงว่าช่วงเวลาที่เป็นปัจจุบันนี้เรามักจะมองเห็นตัวเองว่าเป็นผู้ใหญ่ 

โตแล้วเสมอ

การเติบโตมีประสบการณ์ที่มากขึ้นทำให้ตัวเราในอดีตที่รู้น้อยกว่ากลายเป็นเด็กได้ การมองไปยังข้างหน้าที่ว่างเปล่าและไม่มีตัวตนล่ะจะเปรียบคนที่มองเช่นนี้ว่าอย่างไร

ความคิดความรู้สึกตัวที่อยู่ในปัจจุบันทำให้เราเป็นเรา การเติบโตทำให้เราดีขึ้น แต่ทุกครั้งที่เรามองย้อนไป เหตุใดเราจึงเห็นคนอื่นในภาพลักษณ์ของเรา การขาดความรู้และเหตุผลทำให้เราทำในสิ่งที่ไร้สาระและไม่มีประโยชน์อยู่บ่อยครั้ง นั้้นคือความเป็นเด็ก แต่ทำไมเราถึงรู้สึกแย่ในสิ่งที่เราทำไปโดยไม่รู้ล่ะ

มักจะมีคำพูดที่ว่า ไม่รู้แปลว่าไม่ผิดอยู่ แต่การที่มารู้ทีหลังมันกลับเจ็บปวดยิ่งกว่าเสียอีก

รู้อะไรไม่เท่า รู้อย่างงี้มักจะเป็นคำพูดที่ผู้ใหญ่มักใช้เตือนเด็กๆที่กำลังจะเลือกเส้นทางที่ผิด เพื่อที่จะเรียกสติให้กลับมาไม่ให้ทำอะไรและตัดสินใจอะไรที่โง่ๆลงไป 

     การที่เรามีความรู้สึกตัวในปัจจุบันและความรู้ที่มีนั้นคงป็นเหตุผลว่าทำไมเราถึงรู้สึกว่าเราโตแล้ว แต่ทุกๆวันคือการเรียนรู้