
จะมีสักกี่คนเชียวที่เกิดมาในครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ
และคำที่ว่า "สมบูรณ์แบบ" นั้น มันต้องเป็นยังไงกัน?
มีพ่อ มีแม่ และลูกๆ แบบนั้นหรอ แล้วบ้านแม่เลี้ยงเดี่ยวล่ะ จะเรียกแม่กับลูกว่าครอบครัวหรือเปล่า..
ในเมื่อมันจัดประเภทยากนัก แล้วเหตุใดมนุษย์จึงต้องการครอบครัว? ก็เพราะว่า พวกเราพึ่งพาตนเองไม่ได้ อยู่เพียงลำพังไม่ได้.. มีหลากหลายหน้าที่
ที่คนๆเดียวนั้น คงทนแบกรับทั้งหมดได้ไม่ไหว
จึงทำให้มนุษย์เรานั้นจำเป็นต้องมี...
คำหนึ่งคำเดียวที่เหนี่ยวรั้งคนกลุ่มนึงไว้ด้วยกันอย่างเหนียวแน่น ไปไหนไปกัน อาศัยที่เดียวกัน ทานอาหารด้วยกันบ้าง เผชิญกับความลำบากไปด้วยกัน แม้มีบ่น มีท้อ คอยให้กำลังใจกันและกันเสมอ
แบบนั้นคือครอบครัวที่ดีสินะ ...
หากแต่ครอบครัวที่ดียังมีเรื่องมากมายให้ต้องจัดการ
การทะเลาะเบาะแว้งมาซึ่งความแตกแยกระหองระแหงกัน แม้จะเป็นครอบครัวที่ดีแค่ไหน ก็สามารถพังทลายลงได้ด้วยคำพูดและการกระทำเพียงไม่กี่อึดใจ
แม้เป็นสถาบันที่เหนียวแน่นด้วยความผูกพัน แต่กลับเปราะบางจนทำร้ายมนุษย์เกิดเป็นปมของชีวิต ฝังลึกภายในจิตใจ นานเท่าไหร่ ยังคงซ้ำเติม ทั้งอดีต ปัจจุบัน และอนาคต ส่งผลถึงกันในทั้งหมด
อิทธิพลของครอบครัวนั้นเป็นวงแคบ ซึ่งมันดีที่ผู้ได้รับผลกระทบมีเพียงกลุ่มสมาชิกภายในเท่านั้น
หากย้อนความไปที่จุดเริ่มต้นของคำๆนี้
'ครอบครัว' เกิดจาก 'ความรัก'
ของคนเพียงไม่กี่คนเท่านั้น ก่อกำเนิดชีวิต
สร้างความผูกพันธ์ และพันธะในการใช้ชีวิต
เกิดเงื่อนไข เกิดจารีต เกิดวิถีชีวิต ..
ดูเป็นสิ่งสวยงาม เมื่อพูดเช่นนั้น
แต่หลังจากนั้นที่เวลาได้ล่วงเลยผ่าน
ทั้งหมดยังคงเป็นความรักแบบเดียวกับตอนแรกเริ่มหรือเปล่า
พวกเขาจะยังคงความเข้าใจซึ่งกันและกัน เหมือนตอนแรกพบใช่มั้ย?
... ยากที่จะเป็นดั่งนิทานที่พระราชาปกครองแผ่นดินโดยผาสุกตลอดมา ไม่เหมือนเจ้าชายที่ครองคู่เจ้าหญิงตราบนิรันดร์ ไม่ใช่กบที่อยู่กับหนองน้ำเช้ายันค่ำ
เฉกเช่นดวงตะวันที่ขึ้น-ลงลับฟ้าก็ไม่อาจเทียม
สิ่งที่คงอยู่ไม่ใช่ความหลงใหล
.. แต่กับกลายเป็นความผูกพันธ์
ความรักนั้นแค่จุดเริ่มต้น ...
ผู้คนใช้ชีวิตเพียงเพื่อเลี่ยงความเจ็บปวด
หลบหลีกความเสียหายที่รับไว้ไม่ได้
โดยไม่คำนึงถึงชีวิตที่ตามมาในเบื้องหลัง
ไม่คิดหรือว่ามันออกจะเห็นแก่ตัวไปหน่อย
คนเรามักแก้ตัวกับสิ่งที่ทำผิดพลาดไปด้วยไม่เจตนาว่า
" ไม่ได้ตั้งใจ ... "
และคำที่ว่า "สมบูรณ์แบบ" นั้น มันต้องเป็นยังไงกัน?
มีพ่อ มีแม่ และลูกๆ แบบนั้นหรอ แล้วบ้านแม่เลี้ยงเดี่ยวล่ะ จะเรียกแม่กับลูกว่าครอบครัวหรือเปล่า..
ในเมื่อมันจัดประเภทยากนัก แล้วเหตุใดมนุษย์จึงต้องการครอบครัว? ก็เพราะว่า พวกเราพึ่งพาตนเองไม่ได้ อยู่เพียงลำพังไม่ได้.. มีหลากหลายหน้าที่
ที่คนๆเดียวนั้น คงทนแบกรับทั้งหมดได้ไม่ไหว
จึงทำให้มนุษย์เรานั้นจำเป็นต้องมี...
ครอบครัว
คำหนึ่งคำเดียวที่เหนี่ยวรั้งคนกลุ่มนึงไว้ด้วยกันอย่างเหนียวแน่น ไปไหนไปกัน อาศัยที่เดียวกัน ทานอาหารด้วยกันบ้าง เผชิญกับความลำบากไปด้วยกัน แม้มีบ่น มีท้อ คอยให้กำลังใจกันและกันเสมอ
แบบนั้นคือครอบครัวที่ดีสินะ ...
หากแต่ครอบครัวที่ดียังมีเรื่องมากมายให้ต้องจัดการ
การทะเลาะเบาะแว้งมาซึ่งความแตกแยกระหองระแหงกัน แม้จะเป็นครอบครัวที่ดีแค่ไหน ก็สามารถพังทลายลงได้ด้วยคำพูดและการกระทำเพียงไม่กี่อึดใจ
แม้เป็นสถาบันที่เหนียวแน่นด้วยความผูกพัน แต่กลับเปราะบางจนทำร้ายมนุษย์เกิดเป็นปมของชีวิต ฝังลึกภายในจิตใจ นานเท่าไหร่ ยังคงซ้ำเติม ทั้งอดีต ปัจจุบัน และอนาคต ส่งผลถึงกันในทั้งหมด
อิทธิพลของครอบครัวนั้นเป็นวงแคบ ซึ่งมันดีที่ผู้ได้รับผลกระทบมีเพียงกลุ่มสมาชิกภายในเท่านั้น
เป็นวงแคบ ที่สร้างความเสียหายมหาศาลลึกลงในใจ
หากย้อนความไปที่จุดเริ่มต้นของคำๆนี้
'ครอบครัว' เกิดจาก 'ความรัก'
ของคนเพียงไม่กี่คนเท่านั้น ก่อกำเนิดชีวิต
สร้างความผูกพันธ์ และพันธะในการใช้ชีวิต
เกิดเงื่อนไข เกิดจารีต เกิดวิถีชีวิต ..
ดูเป็นสิ่งสวยงาม เมื่อพูดเช่นนั้น
แต่หลังจากนั้นที่เวลาได้ล่วงเลยผ่าน
ทั้งหมดยังคงเป็นความรักแบบเดียวกับตอนแรกเริ่มหรือเปล่า
พวกเขาจะยังคงความเข้าใจซึ่งกันและกัน เหมือนตอนแรกพบใช่มั้ย?
... ยากที่จะเป็นดั่งนิทานที่พระราชาปกครองแผ่นดินโดยผาสุกตลอดมา ไม่เหมือนเจ้าชายที่ครองคู่เจ้าหญิงตราบนิรันดร์ ไม่ใช่กบที่อยู่กับหนองน้ำเช้ายันค่ำ
เฉกเช่นดวงตะวันที่ขึ้น-ลงลับฟ้าก็ไม่อาจเทียม
สิ่งที่คงอยู่ไม่ใช่ความหลงใหล
.. แต่กับกลายเป็นความผูกพันธ์
ความรักนั้นแค่จุดเริ่มต้น ...
ผู้คนใช้ชีวิตเพียงเพื่อเลี่ยงความเจ็บปวด
หลบหลีกความเสียหายที่รับไว้ไม่ได้
โดยไม่คำนึงถึงชีวิตที่ตามมาในเบื้องหลัง
ไม่คิดหรือว่ามันออกจะเห็นแก่ตัวไปหน่อย
คนเรามักแก้ตัวกับสิ่งที่ทำผิดพลาดไปด้วยไม่เจตนาว่า
" ไม่ได้ตั้งใจ ... "
Written in this book
เรื่องในอย่าเอาออก
สำนวนหนึ่งที่เอ่ยก็รู้ว่าหมายถึงอะไร แต่แล้วความสงสัยของมนุษย์ผู้เป็นสัตว์สังคมก็ยังมีไม่จบสิ้น
กับคำๆนี้ 'ครอบครัว'