นี้ไม่ใช่่ครั้งแรกที่ผมขอโทษ เพราะตอนเกิดเหตุและกลับมาคุยผมก็ได้ขอโทษไปแล้ว แต่ผมรู้สึกว่าผมยังไม่ได้ขอโทษจริงๆจังๆ

ผมมองว่าผมไม่ควรเอาเรื่องของผมกับเค้าไปเล่าเพื่อนบ่อยขนาดนั้น ที่ผ่านมา ผมจะชอบเล่าเรื่องของเราให้เพื่อนเวลาผมคิดมาก เพื่อนผมหลายๆคนไม่ชอบเค้าแล้วอยากจะให้เราเลิกคุยกัน คำแนะนำของเพื่อนๆผมทำให้ผมตัดสินใจผิดหลายทีและมันทำให้เค้าเจ็บ

จนวันนี้ที่ผมขอโทษเค้าไปตอนเช้า เค้าบอกผมว่าเค้าเสียใจที่ทำไมผมชอบเอาเรื่องของเราไปเล่าคนอื่น ทำไมชอบดึงคนอื่นเข้ามายุ่ง ตอนที่ผมไม่ได้เลือกเค้า ส่วนนึงก็เพราะเพื่อนๆผมเชียร์อีกคนนึงมากกว่าซึ่งเค้าเองก็รู้

ผมไม่รู้ว่าจะสายไปไหม แต่ผมสัญญากับเค้าและก็กับตัวเองว่าจะไม่เอาเรื่องของเราไปเล่าเพื่อนแบบที่ผ่านมาแล้ว เวลาผมคิดมากผมก็จะคุยกับเค้าตรงๆ ไม่ก็เอามาพิมทิ้งไว้ในนี้ เพราะเค้าก็เคยบอกผมหลายทีแล้วว่ามีอะไรก็ให้พูดกันตรงๆนะ

ผมรักเค้า รักมากๆ นานแล้วที่ผมไม่ได้รู้สึกอยากทำเพื่อใครขนาดนี้มาก่อน ผมคิดว่าเค้าเองก็ใจดีกับผมมากๆแล้ว เพราะถ้าพูดถึงหลายๆเรื่องที่ผมทำเค้าเสียใจ ทั้งๆที่เรายังไม่ได้คบกัน เค้าสามารถที่จะทิ้งผมไปได้นานแล้ว คนที่เข้ามาคุยกับเค้าก็เยอะ ไม่จำเป็นเลยที่เค้าจะต้องเก็บผมไว้

ผมคิดว่าตัวเองมีโอกาสน้อยมากๆที่จะได้คบเค้า มันคงจะง่ายกว่าถ้าเค้าจะไปคบใครใหม่ ผมอยากจะอยู่ตรงนี้ เห็นเค้ามีความสุข แต่ในระหว่างที่ผมอยู่ตรงนี้ รอเค้า ผมเองก็ไม่อยากร้อนรน ไม่อยากเหงา ไม่อยากทำให้เค้าลำบากใจ บางวันก็เหมือนจะทำได้ แต่ทำไมบางวันมันก็ยากเหลือเกิน

สุดท้ายแล้ว ผมขอให้วันพรุ่งนี้มันดีกว่าวันนี้นะ