คืนนี้มีแค่ฉันอีกแล้ว

ฉันคนเดิม..
ที่นั่งอยู่บนเตียงกลางห้องนอนสี่เหลี่ยมเล็กๆ
 
ฉันคนเดิม..
ที่ถูกรายล้อมด้วยสายตาหลายคู่จากเหล่าตุ๊กตาบนเตียง แต่ก็ยังรู้สึกเหงา

ฉันคนเดิม..
ที่ยังคงนั่งจ้องหน้าจอสี่เหลี่ยมพื้นผ้าที่ไม่มีแม้แสงสว่างใดแจ้งเตือนให้รู้สึกตื่นเต้น


ฉันเฝ้าถามฉันอีกคนมาตลอดว่า 
ทำไมฉันต้องรู้สึกแตกสลายได้ถึงเพียงนี้ 

ฉันไม่เคยได้คำตอบจากฉันอีกคนเลยสักครั้ง 
เธอเพียงแค่ยิ้มตอบกลับมา 
แต่ใบหน้าของเธอเปื้อนน้ำตาเลอะเทอะจนฉันไม่กล้าถามต่อ

ตั้งแต่วันนั้นวันที่ คุณคนเดิม จู่ๆก็หายวับไปตรงหน้าเอาเสียดื้อๆ

ฉันแตกสลายซ้ำแล้วซ้ำเล่า


รอย


รอยร้าวของใจฉันมันแหลกไม่มีชิ้นดี

ฉันกระวนกระวาย กระเสือกกระสนหาคุณราวกับคนจิตคลั่ง กระหายกลิ่นของคุณ กระหายเสียงของคุณ กระหายแววตาของคุณ 

ฉันค้นหาคุณของฉันในทุกๆที่ ที่คิดว่าคุณจะอยู่
ในเพลงที่คุณเคยส่งให้ฟัง
ในหนังที่คุณเคยบอกให้ดู
ในรายการอาหารที่คุณบอกให้ดูเป็นเพื่อน
ในเกมที่เราเคยเล่นด้วยกัน 
ในทุกที่บนโลกของฉันที่เคยมีคุณอยู่
...

ฉันเจอ 

เจอกลิ่นของคุณ
เจอรอยยิ้มของคุณ
เจอเสียงของคุณ
เจอแววตาของคุณ 

ฉันเจอคุณแล้ว 



:)




เพียงแต่

ทุกความเป็นคุณของฉัน
มันกำลังปรนนิบัติความรู้สึก เธอของคุณ 

รอยยิ้ม
เสียง
หัวเราะ
แววตา

เธอของคุณกำลังพรากคุณของฉัน


สูดหายใจเฮือกใหญ่


คุณไม่ใช่ของฉันอีกต่อไป


เรื่องที่คุณบอก
เรื่องที่คุณเล่า
เรื่องที่คุณยิ้ม
เรื่องที่คุณเสียใจ 

คุณไม่ต้องห่วง 
คุณไม่ต้องกังวล 

ฉัน(ที่เคยเป็น)ของคุณชอบรอยยิ้มตอนนี้มาก


คุณดูสดใส 
คุณดูมีชีวิตอีกครั้ง
คุณเป็นคุณ 

ขอบคุณที่กลับมายิ้มนะ
ขอบคุณจริงๆ

:)