ผ่านมาเนิ่นนาน แต่ก็ไม่นาน“ทำไมตอนนั้นถึงทำแบบนั้นอ่ะ” ฉันถาม
“ทำไมถึงถามเรื่องเดิมอีกแล้ว มันนานแล้วนะ” คุณตอบ
…

มันนานแล้วนะ
นั่นละคำตอบของคุณ 

มันนานแล้วนะ
มันนานแล้วนะ
มันนานแล้วนะ 
…

แต่เหมือนไม่นานเลยนะ 
ฉันเองที่ยังจำทุกครั้งที่ย้อนเวลา ฉันเห็นแต่ ฉัน เสียใจ 
“ตอนนั้นกูเจอมึงก่อนแล้วนะ”
คุณพูดขึ้นก่อน ในมือก็เขี่ยจอสี่เหลี่ยมผื่นผ้า
“แล้วไง” ฉันตอบสีหน้านิ่งเรียบกับเสียงใจที่ลั่นไม่เป็นจังหวะ
“ก็ไม่แล้วไง มึงยังเหมือนเดิม” 
“อือ”
“เฮ้อ” คุณหน้าเจื่อนลง
“เป็นไรไป” ตาฉันถามคุณบ้าง
“ทำไมเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน ทำไมเราไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกัน ทำไมเราไม่ตกลงเป็นแฟนกันไปเลยว่ะ” 
คำถามของคุณที่เหมือนอัดอั้นไว้นาน
“ตอนนั้นไง ตอนนั้นมึงไล่กูไปไง” ฉันพูดแล้วยิ้มตาม

“...”
อือ 

ตอนนั้น 
ทำฉันเสียใจตลอดเลย  
หากเปลี่ยนวันให้ย้อนเวลากลับไป ฉันขอทำให้เธอไม่เจอฉัน :)
“มึง” 

ประโยคคลาสสิคที่ไว้ใช้ทักทายเวลาอีกฝ่ายมีปัญหา

“มึง”
“...”
“กูมีแฟนแล้วนะ”
“อ่อ ดีแล้ว”
“ไม่ดีใจหน่อยหรอ กูมีแฟนแล้วนะ”
“ดีใจๆ”
“แต่กูไม่หายไปไหนจากมึงหรอกนะ”

1เดือน 
“...”

2เดือน
“...”

3เดือน 
“มึง”
“นึกว่าตายไปละ”
“กูเลิกกับเขาแล้วนะ”
“...”

บทสนทนาของฉันกับคุณที่มีแต่เรื่องของเขายาวนานกว่า 2อาทิตย์บวกกับเรื่องของฉันกับคุณ

เรื่องของฉันกับคุณ 

“กูแพ้ความสม่ำเสมอและเอาใจใส่ของมึง มึงเป็นเหมือนกูเลย แค่ไม่หัวร้อน เชื่อมั้ยตอนกูอยู่กับมึงกูเป็นคัวของตัวเองที่สุดแล้ว เป็นคนเดียวที่ทำให้รู้ว่า ทำไมต้องหาคนสวยๆ เว่อร์ๆ หุ่นดีๆ มึงเป็นมึงในแบบของมึง มึงน่ารัก ทำไมกูไล่มึงวะตอนนั้น”

จริงๆเป็นแค่เรื่องของคุณไม่มีเรื่องของฉันเลย
 โลกหมุนรอบตัวคุณ 
คุณจะกลับมาเมื่อไหร่ก็ได้ 
แต่ฉันมันอยู่ไม่ไหว
อยู่ไม่ไหวเลย 

ตอนนั้นเราไม่หน้าเจอกันเลยเนอะ :)