เวลาเปลี่ยน...คนก็เปลี่ยนแม้จะพยายามหลอกตัวเองสักเเค่ไหน

สุดท้ายก็หนีไม่พ้นความจริงที่ว่า...ทุกสิ่งต้องเป็นไปตามกาลเวลา

...ตัวเราก็ยังเป็นคนเดิม เเม้จะเปลี่ยนไปเล็กน้อย เเต่เรายังคงเชื่อว่าเรายังเป็นตัวเราเองเสมอ...

ใช่...ฉันเคยเชื่ออย่างหนักเเน่นเเบบนั้น

พอมองกลับไปดูเเล้ว ฉันที่เคยคิดเเบบนั้นกลายเป็นเพียงคนโง่เง่า

ที่ไม่เคยเข้าใจโลกของความเป็นจริงเลย

นิทานเรื่องนี้มันเริ่มต้นขึ้น...จากครั้งเมื่อตอนที่เด็กหนุ่มผู้ใฝ่หาความเข้าใจในชีวิต ใช้ชีวิตอย่ามมีความสุขตลอดมา

สิบกว่าปีที่ผ่านมานี้ ชีวิตไม่เคยพบเจอกับเรื่องเลวร้าย เห็นเพียงชุมชนเล็กๆที่ขังชีวิตฉันเอาไว้

แม้ตอนเด็กจะเคยโดน Bully อยู่บ่อยครั้ง แต่ความเป็นตัวฉันเอง ฉันในวัยนั้น ยังคงมองเห็นโลกที่สดใส 

"เราควรมองโลกในเเง่ดี" เพราะมันจะทำให้เรามีความสุขเเละมีกำลังใจ มีเรื่องดีๆ เเละเป็นสิ่งที่คนดีๆจะทำ

เด็กหนุ่มถูกผูกมัดไว้กับความคิดเช่นนี้มาตลอด ทั้งที่ไม่เคยรู้เลยว่ามันเริ่มตั้งเเต่ตอนไหน เเละใครเป็นคนผูกมัดมันเอาไว้

ไม่ว่าจะเจอเรื่องอะไร...ความเป็นไปได้ที่เด็กหนุ่มคาดไว้ ต้องเป็นไปในทางที่ดีเสมอ

เเละเเม้มันจะไม่เป็นดังที่คิด ก็ยังคงมองมันอย่างเข้าใจ เเละมีความสุขต่อไป

เด็กหนุ่มในวัยเด็ก คือคนที่คิดเยอะเสมอ คิดถึงเหตุผลต่างๆในชีวิต กับทุกสิ่งที่เป็นไปอย่างไม่เคยเหน็ดเหนื่อย 

คอยเเคร์เเละเอาใจใส่ผู้คนรอบข้างมากจนต้องมานั่งคิดเเทนว่าคนเหล่านั้นคิดหรือรู้สึกอย่างไร

และที่ใช้ชีวิตอย่างระมัดระวัง เพื่อไม่ให้มันไปทำร้ายจิตใจใคร เเละวิ่งไปตามการเอาใจใส่ทุกๆคนรอบๆตัว 

หลายเรื่องที่ไม่ได้มีส่วนที่เกี่ยวกับฉัน แต่ฉันก็ยังคงต้องครุ่นคิดราวกับมันเป็นเรื่องของตัวฉันเอง

เวลาผ่านไป...เเม้การเจออะไรมากขึ้น 

อาจจะทำให้เด็กหนุ่มนั้นใจร้ายขึ้นบ้าง ใช้ชีวิตเหมือนไม่สนใจใครมาบ้าง

เเต่ลึกๆ เด็กน้อยโลกสวยคนนั้นยังคงอยู่ในร่างของฉันดังเดิม

"วันสุดท้ายที่เขาจะเป็นคนเดิม" บทความจากที่หนึ่งที่ฉันเคยได้อ่าน เเละฉันมาเข้าใจมันดีเมื่อเวลาผ่านไป 

เเละเป็นตัวฉันเองที่อยู่ในจุดนั้น...จุดที่ฉันเองที่เป็นคนเปลี่ยนไป

เด็กหนุ่มในวันนั้น กับการเผชิญสิ่งต่างๆเพียงลำพัง

ความเข้าใจ ความเชื่อที่หนักเเน่นมาตลอดหลายปีของฉัน

ได้ถูกพังทลายจนหมดสิ้นภายในชั่วพริบตา

ฉันที่เคยเก่ง ฉันที่เข้มเเข็ง ฉันที่พร้อมเข้าใจ

กลับกลายเป็นฉัน...คนที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งตัวเอง

เด็กหนุ่มผู้โลกสวย คนที่ความคิดโตเกินวัยจนคุยกันวัยเดียวกันเเทบไม่รู้เรื่อง

เด็กหนุ่มผู้มองความน่าจะเป็นไปในทางที่ดีเสมอ

ตอนนี้ได้ถูกทำลายไปจนหมดสิ้น

หลงเหลือเพียงเด็กหนุ่มผู้อ่อนเเอ

เด็กผู้ที่นอนร้องให้จนเหนื่อเเละหลับไปทุกคืน

เด็กผู้ที่สายตามองทุกอย่างรอบตัวเป็นเพียงภาพจากทีวีขาวดำสมัยก่อน

โลกช่างโหดร้าย ปัญหาคือสิ่งที่เข้ามาไม่เคยจบสิ้น สังคมที่เคยสวยกลายเป็นเพียงเเค่หน้ากาก 

ผู้คนรอบตัว ความสัมพันธ์ต่างๆที่เคยมี ความจริงใจ สุดท้ายมันไใ่ได้เข้ามาเพราะเราเป็นเรา เเต่เพียงเเค่สถานะทางสังคมที่เปลี่ยนไป

สังคมเน่าเฟะ ความโหดร้ายของชีวิต โชคชะตาที่ไม่ทำให้มันราบรื่น

ทุ่งลาเวนเดอร์อันสวยงามสีสดใสนั้น ที่ด็กหนุ่มวิ่งเข้าไปอย่างมีความสุข

บัดนี้...ภาพเบื้องหน้ากลับกลายหายไป เหลือเพียงภาพของเด็กหนุ่มยืนกลางทุ่งหนามเเหลมคมท่ามกลางความมืด

และที่เท้าเด็กหนุ่มเต็มไปด้วบเลือดพร้อมความเจ็บปวด

จะเดินหรือถอยก็เจอเเต่ความเจ็บปวด เเละแม้จะยืนอยู่นิ่งก็ทรมานไม่ต่างกัน

และในตอนจบของนิทานเรื่องนี้นั้น...

ใช่...มันไม่สวยงามเหมือนเรื่องอื่นๆที่เคยได้ยินมาตลอด

สุดท้ายชีวิตไม่เป็นเเบบนิทานนั่นเสมอไป

เด็กหนุ่มผู้โลกสวยสิ้นในกลางทุ่งหนามนั่น

ทุ่งหนามที่เขาเคยเป็นทุ่งดอกไม้และวิ่งเล่นอย่างมีความสุข

หนามเเหลมคมที่ค่อยๆทิ่มเเทงเข้าสู่ร้ายกายเรื่อยๆ

บาดเเผลตามร่างกายเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ ทั้งที่เเผลเก่าไม่เคยได้มีวันหาย

วันเเล้ววันเล่าที่เขาพยายามทนต่อความเจ็บเหล่านั้น

แต่ยิ่งพยายามทนไปไม่มากขึ้นเท่าไหร่ มันกลับไม่เคยมากกว่าความเจ็บปวดที่มี

ความพยายามอันเหน็ดเหนื่อยในเเต่ละวัน มันช่างสูญเปล่า

เมื่อเขาต้องเเบกรับความเจ็บมากขึ้นทุกวัน

ใช่...เด็กหนุ่มได้พยายามเเล้ว พยายามอย่างสุดกำลังที่จะก้าวข้ามทุ่งหนามนี้ไป

แต่เเม้จะเดินมาไกลเเค่ไหน ภาพข้างหน้าก็ยังคงเป็นเพียงทุ่งหนามไม่สิ้นสุด

ราวกับลอยท่ามกลางทะเลอันกว้างใหญ่

เเม้จะมีคำพูดสวยหรูปลอบใจ เพื่อมาดึงเขาขึ้นไป คำที่พูดไปงั้นๆ ที่ไม่ได้รู้สึกอะไรมันราวกับการเอาหอกมาทิ่มเเทงเขาเพิ่มขึ้น และหอกเหล่านั้นล้วนมาจากคนรอบตัวที่เขาเคยเเคร์

จนสุดท้ายนั้น..เด็กหนุ่มเจ็บปวดอย่างช้าๆ และสิ้นใจไปเพียงลำพัง....

ท่ามกลางทุ่งหญ้าหนามอันเเหลมคม 

ท้องฟ้ามืดครึ้มจนกลายเป็นภาพขาวดำ

ร่างของเด็กหนุ่มยังคงนอนนิ่ง 

เลือดที่ไหลออกตามรอยเเทงของหนามยังคงไหลต่อไป 

ไหลไปตามหยดย้ำฝนที่ตกลงมา

วันเเล้ววันเล่า..ที่ร่างของเขายังคงกองเสียบบนนั้นอย่างโดดเดี่ยว

เเม้จะเป็นเพียงร่างที่ไม่หายใจเเล้ว 

เเต่ความเจ็บกลับไม่เคยหายตามไปเลย

เป็นร่างที่ไม่สูญสลายไป และรับรู้เพียงความเจ็บปวดดังเดิม

มันยังคงเป็นเพียงร่างที่กองอยู่พร้อมความเจ็บปวดเรื่อยมา...

จนเวลาผ่านไป...ร่างนั้นกลับค่อยๆยืนขึ้น

เด็กหนุ่มผู้ที่เคยเต็มไปด้วยความสุข รอยยิ้มบนใบหน้าอันสดใส

บัดนี้กลายเป็นเพียงร่างซอมบี้ 

ซอมบี้ที่ไร้ซึ้งความรู้สึกใดๆ

ซอมบี้ที่หน้าตาเศร้าหมอง เเละก้าวเท้าเดินไปอย่างไร้จุดหมาย

เเม้เท้าจะเต็มไปด้วยบาดเเผล หนามจะยังคงเทิ่มเเทงต่อไป

เขากลับไร้ซึ้งความรู้สึกใดๆ 

ทุ่งหนามยังคงทอดยาวต่อไป เเละไม่มีใครมีตอบได้

ว่าเมื่อใด อีกไกลเเค่ไหนมันจะจบลงจริงๆสักที

เเม้ร่างกายยังเป็นเขาคนเดิม

เเต่เด็กหนุ่มผู้โลกสวยคนนั้น ได้ล่วงลับไปแล้ว

ไปไกลและไม่มีทางหวงกลับคืนมาอีกแล้ว...

เเม้วันข้างหน้าจะกลับมายิ้มได้ เเต่ก็จะไม่มีรอยยิ้มเดิม

เเม้จะพยายามกลับมาเป็นคนเดิม เเต่จะไม่มีเราคนเดิม

แม้ว่าจะกลับมามีความรู้สึก เเต่จะไม่มีวันรู้สึกเเบบเดิม

และเเม้ตอนนี้จะคิดถึงเเค่ไหน มันก็ไม่มีวันกลับไปเป็นเช่นเดิม....

แด่...เด็กหนุ่มผู้ไม่มีวันกลับมา

เเด่...ตัวฉันคนเดิมที่ล่วงลับจากไปแล้ว