
เวลาเปลี่ยน...คนก็เปลี่ยนแม้จะพยายามหลอกตัวเองสักเเค่ไหน
สุดท้ายก็หนีไม่พ้นความจริงที่ว่า...ทุกสิ่งต้องเป็นไปตามกาลเวลา
...ตัวเราก็ยังเป็นคนเดิม เเม้จะเปลี่ยนไปเล็กน้อย เเต่เรายังคงเชื่อว่าเรายังเป็นตัวเราเองเสมอ...
ใช่...ฉันเคยเชื่ออย่างหนักเเน่นเเบบนั้น
พอมองกลับไปดูเเล้ว ฉันที่เคยคิดเเบบนั้นกลายเป็นเพียงคนโง่เง่า
ที่ไม่เคยเข้าใจโลกของความเป็นจริงเลย
นิทานเรื่องนี้มันเริ่มต้นขึ้น...จากครั้งเมื่อตอนที่เด็กหนุ่มผู้ใฝ่หาความเข้าใจในชีวิต ใช้ชีวิตอย่ามมีความสุขตลอดมา
สิบกว่าปีที่ผ่านมานี้ ชีวิตไม่เคยพบเจอกับเรื่องเลวร้าย เห็นเพียงชุมชนเล็กๆที่ขังชีวิตฉันเอาไว้
แม้ตอนเด็กจะเคยโดน Bully อยู่บ่อยครั้ง แต่ความเป็นตัวฉันเอง ฉันในวัยนั้น ยังคงมองเห็นโลกที่สดใส
"เราควรมองโลกในเเง่ดี" เพราะมันจะทำให้เรามีความสุขเเละมีกำลังใจ มีเรื่องดีๆ เเละเป็นสิ่งที่คนดีๆจะทำ
เด็กหนุ่มถูกผูกมัดไว้กับความคิดเช่นนี้มาตลอด ทั้งที่ไม่เคยรู้เลยว่ามันเริ่มตั้งเเต่ตอนไหน เเละใครเป็นคนผูกมัดมันเอาไว้
ไม่ว่าจะเจอเรื่องอะไร...ความเป็นไปได้ที่เด็กหนุ่มคาดไว้ ต้องเป็นไปในทางที่ดีเสมอ
เเละเเม้มันจะไม่เป็นดังที่คิด ก็ยังคงมองมันอย่างเข้าใจ เเละมีความสุขต่อไป
เด็กหนุ่มในวัยเด็ก คือคนที่คิดเยอะเสมอ คิดถึงเหตุผลต่างๆในชีวิต กับทุกสิ่งที่เป็นไปอย่างไม่เคยเหน็ดเหนื่อย
คอยเเคร์เเละเอาใจใส่ผู้คนรอบข้างมากจนต้องมานั่งคิดเเทนว่าคนเหล่านั้นคิดหรือรู้สึกอย่างไร
และที่ใช้ชีวิตอย่างระมัดระวัง เพื่อไม่ให้มันไปทำร้ายจิตใจใคร เเละวิ่งไปตามการเอาใจใส่ทุกๆคนรอบๆตัว
หลายเรื่องที่ไม่ได้มีส่วนที่เกี่ยวกับฉัน แต่ฉันก็ยังคงต้องครุ่นคิดราวกับมันเป็นเรื่องของตัวฉันเอง
เวลาผ่านไป...เเม้การเจออะไรมากขึ้น
อาจจะทำให้เด็กหนุ่มนั้นใจร้ายขึ้นบ้าง ใช้ชีวิตเหมือนไม่สนใจใครมาบ้าง
เเต่ลึกๆ เด็กน้อยโลกสวยคนนั้นยังคงอยู่ในร่างของฉันดังเดิม
"วันสุดท้ายที่เขาจะเป็นคนเดิม" บทความจากที่หนึ่งที่ฉันเคยได้อ่าน เเละฉันมาเข้าใจมันดีเมื่อเวลาผ่านไป
เเละเป็นตัวฉันเองที่อยู่ในจุดนั้น...จุดที่ฉันเองที่เป็นคนเปลี่ยนไป
เด็กหนุ่มในวันนั้น กับการเผชิญสิ่งต่างๆเพียงลำพัง
ความเข้าใจ ความเชื่อที่หนักเเน่นมาตลอดหลายปีของฉัน
ได้ถูกพังทลายจนหมดสิ้นภายในชั่วพริบตา
ฉันที่เคยเก่ง ฉันที่เข้มเเข็ง ฉันที่พร้อมเข้าใจ
กลับกลายเป็นฉัน...คนที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งตัวเอง
เด็กหนุ่มผู้โลกสวย คนที่ความคิดโตเกินวัยจนคุยกันวัยเดียวกันเเทบไม่รู้เรื่อง
เด็กหนุ่มผู้มองความน่าจะเป็นไปในทางที่ดีเสมอ
ตอนนี้ได้ถูกทำลายไปจนหมดสิ้น
หลงเหลือเพียงเด็กหนุ่มผู้อ่อนเเอ
เด็กผู้ที่นอนร้องให้จนเหนื่อเเละหลับไปทุกคืน
เด็กผู้ที่สายตามองทุกอย่างรอบตัวเป็นเพียงภาพจากทีวีขาวดำสมัยก่อน
โลกช่างโหดร้าย ปัญหาคือสิ่งที่เข้ามาไม่เคยจบสิ้น สังคมที่เคยสวยกลายเป็นเพียงเเค่หน้ากาก
ผู้คนรอบตัว ความสัมพันธ์ต่างๆที่เคยมี ความจริงใจ สุดท้ายมันไใ่ได้เข้ามาเพราะเราเป็นเรา เเต่เพียงเเค่สถานะทางสังคมที่เปลี่ยนไป
สังคมเน่าเฟะ ความโหดร้ายของชีวิต โชคชะตาที่ไม่ทำให้มันราบรื่น
ทุ่งลาเวนเดอร์อันสวยงามสีสดใสนั้น ที่ด็กหนุ่มวิ่งเข้าไปอย่างมีความสุข
บัดนี้...ภาพเบื้องหน้ากลับกลายหายไป เหลือเพียงภาพของเด็กหนุ่มยืนกลางทุ่งหนามเเหลมคมท่ามกลางความมืด
และที่เท้าเด็กหนุ่มเต็มไปด้วบเลือดพร้อมความเจ็บปวด
จะเดินหรือถอยก็เจอเเต่ความเจ็บปวด เเละแม้จะยืนอยู่นิ่งก็ทรมานไม่ต่างกัน
และในตอนจบของนิทานเรื่องนี้นั้น...
ใช่...มันไม่สวยงามเหมือนเรื่องอื่นๆที่เคยได้ยินมาตลอด
สุดท้ายชีวิตไม่เป็นเเบบนิทานนั่นเสมอไป
เด็กหนุ่มผู้โลกสวยสิ้นในกลางทุ่งหนามนั่น
ทุ่งหนามที่เขาเคยเป็นทุ่งดอกไม้และวิ่งเล่นอย่างมีความสุข
หนามเเหลมคมที่ค่อยๆทิ่มเเทงเข้าสู่ร้ายกายเรื่อยๆ
บาดเเผลตามร่างกายเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ ทั้งที่เเผลเก่าไม่เคยได้มีวันหาย
วันเเล้ววันเล่าที่เขาพยายามทนต่อความเจ็บเหล่านั้น
แต่ยิ่งพยายามทนไปไม่มากขึ้นเท่าไหร่ มันกลับไม่เคยมากกว่าความเจ็บปวดที่มี
ความพยายามอันเหน็ดเหนื่อยในเเต่ละวัน มันช่างสูญเปล่า
เมื่อเขาต้องเเบกรับความเจ็บมากขึ้นทุกวัน
ใช่...เด็กหนุ่มได้พยายามเเล้ว พยายามอย่างสุดกำลังที่จะก้าวข้ามทุ่งหนามนี้ไป
แต่เเม้จะเดินมาไกลเเค่ไหน ภาพข้างหน้าก็ยังคงเป็นเพียงทุ่งหนามไม่สิ้นสุด
ราวกับลอยท่ามกลางทะเลอันกว้างใหญ่
เเม้จะมีคำพูดสวยหรูปลอบใจ เพื่อมาดึงเขาขึ้นไป คำที่พูดไปงั้นๆ ที่ไม่ได้รู้สึกอะไรมันราวกับการเอาหอกมาทิ่มเเทงเขาเพิ่มขึ้น และหอกเหล่านั้นล้วนมาจากคนรอบตัวที่เขาเคยเเคร์
จนสุดท้ายนั้น..เด็กหนุ่มเจ็บปวดอย่างช้าๆ และสิ้นใจไปเพียงลำพัง....
ท่ามกลางทุ่งหญ้าหนามอันเเหลมคม
ท้องฟ้ามืดครึ้มจนกลายเป็นภาพขาวดำ
ร่างของเด็กหนุ่มยังคงนอนนิ่ง
เลือดที่ไหลออกตามรอยเเทงของหนามยังคงไหลต่อไป
ไหลไปตามหยดย้ำฝนที่ตกลงมา
วันเเล้ววันเล่า..ที่ร่างของเขายังคงกองเสียบบนนั้นอย่างโดดเดี่ยว
เเม้จะเป็นเพียงร่างที่ไม่หายใจเเล้ว
เเต่ความเจ็บกลับไม่เคยหายตามไปเลย
เป็นร่างที่ไม่สูญสลายไป และรับรู้เพียงความเจ็บปวดดังเดิม
มันยังคงเป็นเพียงร่างที่กองอยู่พร้อมความเจ็บปวดเรื่อยมา...
จนเวลาผ่านไป...ร่างนั้นกลับค่อยๆยืนขึ้น
เด็กหนุ่มผู้ที่เคยเต็มไปด้วยความสุข รอยยิ้มบนใบหน้าอันสดใส
บัดนี้กลายเป็นเพียงร่างซอมบี้
ซอมบี้ที่ไร้ซึ้งความรู้สึกใดๆ
ซอมบี้ที่หน้าตาเศร้าหมอง เเละก้าวเท้าเดินไปอย่างไร้จุดหมาย
เเม้เท้าจะเต็มไปด้วยบาดเเผล หนามจะยังคงเทิ่มเเทงต่อไป
เขากลับไร้ซึ้งความรู้สึกใดๆ
ทุ่งหนามยังคงทอดยาวต่อไป เเละไม่มีใครมีตอบได้
ว่าเมื่อใด อีกไกลเเค่ไหนมันจะจบลงจริงๆสักที
เเม้ร่างกายยังเป็นเขาคนเดิม
เเต่เด็กหนุ่มผู้โลกสวยคนนั้น ได้ล่วงลับไปแล้ว
ไปไกลและไม่มีทางหวงกลับคืนมาอีกแล้ว...
เเม้วันข้างหน้าจะกลับมายิ้มได้ เเต่ก็จะไม่มีรอยยิ้มเดิม
เเม้จะพยายามกลับมาเป็นคนเดิม เเต่จะไม่มีเราคนเดิม
แม้ว่าจะกลับมามีความรู้สึก เเต่จะไม่มีวันรู้สึกเเบบเดิม
และเเม้ตอนนี้จะคิดถึงเเค่ไหน มันก็ไม่มีวันกลับไปเป็นเช่นเดิม....
แด่...เด็กหนุ่มผู้ไม่มีวันกลับมา
เเด่...ตัวฉันคนเดิมที่ล่วงลับจากไปแล้ว