มัชฌิมาเดินสะโหลสะเหลเข้ามา

หลังจากงมอยู่กับวิทยานิพนธ์เสียครึ่งค่อนวัน
เรียกได้ว่าหาอะไรอุ่นๆดื่มเติมพลังล่ะมั้งสำหรับตอนนี้...ยี่สิบสามนาฬิกา


จากนั้นไม่มีเสียงกรุ๊งกริ๊งของกระดิ่งน่ารักใดๆ
ไม่มีดาว
ไม่มีแสงไฟสลัว 

มีแค่เพียงเสียงเปิดประตูบานใหญ่ ที่เก่าเสียจนเธอกังวลแทนเจ้าของร้าน ว่ามันคงหล่นมาทับใครเข้าสักวัน

ดึกสงัดที่คงไม่มีใครหน้าไหนนอกจากเธอโซเซเข้ามาในร้านกาแฟไร้ชื่อ

แต่เขาเป็นคนนั้น..

มัชฌิมาเอี้ยวคอมองไปยังบานประตูที่กำลังถูกปิดลงอย่างเบามือ

เจ้าของโค้ทสีเบอร์กันดีที่เกือบจะเป็นสีดำมากกว่าสีแดงเลือดนั้นขโยกตัวเดินเข้ามาในร้าน

โดยรวมเขาก็

ดูทรงเสน่ห์
อะไรประมาณนั้น

ไม่ได้หมายถึงเส้นผมที่ดูเยาว์วัย
ไม่ได้หมายถึงส่วนสูงที่สง่างาม
ไม่ได้หมายถึงฝีเท้าที่ย่างเดินอย่างแผ่วเบา

แต่หมายถึงตาคู่นั้น
สีเดียวกับ อืม...

ครั้งนี้มัชฌิมานึกไม่ออก แต่รู้สึกราวๆกับว่า มันเป็นดวงตาคู่ที่แสนดี และอ่อนไหวราวกับการกระพริบจะทำให้มันแตกสลาย

"Pardon me