หลังจากที่ก้าวผ่านช่วงเวลาที่แหลกสลายในปี 2017

ผมตั้งคำถามกับตัวเองว่าสิ่งที่เคยเกิดขึ้นมันคืออะไร

ความรู้สึกหลากหลายที่ประเดประดังเข้ามาในหัวผมในช่วงเวลานั้นไม่มีทฤษฎีข้อไหนยืนยันได้ชัดเจน

ผมพยายามหาคำตอบครั้งแล้วครั้งเล่าจนรู้สึกหงุดหงิดในใจและวางคำถามเหล่านั้นลงไปทั้งหมด

เข็มยาวของนาฬิกาบนผนังเดินผ่านไปไม่ถึง 5 นาทีดีนัก ประโยคที่ผมคุ้นชินก่อนช่วงเวลาที่ผมแหลกสลาย "เรารักเธอ" ถาโถมเข้ามาในเสี้ยวหนึ่งของความนึกคิด

รัก?

รักของเธอคนนั้น มันเหมือนกันกับความรู้สึกทั้งหมดของผมที่เคยให้กับเธอไปหรือเปล่า หรือทฤษฎีความรักของแต่ละคนนั้นล้วนแตกต่างกันออกไปอย่างหาจุดสิ้นสุดตายตัวไม่ได้

นิยามความรักของผมมักสื่อความหมายไม่ซับซ้อนเท่าไรนัก มันคือใบหน้าน่ารักนั่นเปื้อนยิ้มด้วยความสุขที่เกิดจากผม และ เรา

แล้วนิยามความรักของเธอมันคือหัวใจที่เคยแหลกสลายของผมใช่หรือเปล่า

ทำให้อีกหนึ่งคำถามปรากฏขึ้นในโสตประสาทของผม ที่ครึ่งร้อยเปอร์เซนต์แรกผมต้องการคำตอบมายืนยันทฤษฎีความรัก แต่อีกครึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์หลังบอกให้ปล่อยผ่านคำถามนี้ไป

ความรักคืออะไร ?


สุดท้ายแล้วครึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์แรกก็ชนะครึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์หลัง 

ปลายปี 2019 ที่ผ่านมานี้

ด้วยเหตุผลหลายๆอย่างและจังหวะเวลาที่มันลงตัวกับความรู้สึกที่ยากจะอธิบายออกมาเป็นคำพูดของผม ผมตัดสินใจลองใช้ความรู้สึกที่คนทั่วไปเรียกมันว่าความรักอีกครั้ง

ล่วงเลยมาจนถึงปี 2020

สุดท้ายแล้วผลลัพธ์ก็ออกมาไม่ต่างจากเดิมมากนัก 

หยดน้ำตาที่รินหลั่งออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่
ราวกับ flashback ไปที่ช่วงเวลาในปี 2017 อีกครั้ง
 
วินาทีนั้นความรู้สึกเดียวที่ผมสามารถรับรู้ได้ก็คือ "เจ็บ"
"เจ็บเหมือนจะตายลงตรงนั้นให้ได้"

ค่ำคืนที่เงียบสงัดนั้น..

มีแค่ความทรมานที่โหมกระหน่ำเข้ามาในใจของผมราวกับว่าเป็นเสียงกระซิบที่เงียบที่สุดเพื่อบอกให้ผมรับรู้ว่าตัวเองกำลังจะตายลงไปช้าๆ

อีกครั้ง...

และอีกครั้ง....

คำถามมากมายเข้ามาในหัวผมอยู่ไม่ขาดตอน

ทำไม?

เพราะอะไร?

จนถึงท้ายที่สุด เวลาผ่านไปบังเอิญค้นพบคำตอบของคำถามที่ว่า

ความรักคืออะไร ?


ความรักก็คือ...

"การแหลกสลาย" ของมวลวัตถุในอุดมคติที่ผู้คนกำหนดคำใช้เรียกยอดนิยมว่า "หัวใจ"


Ypoisonous