ต้องใช้ทั้งเวลา และความพยายาม"

แม้ฉันจะเคยดูจบมาหลายรอบแล้ว กับอนิเมะชื่อ Whisper of the Heart (1995) ของค่ายจิบลิ พอถึงไดอะล็อกนี้ทีไร น้ำตาก็เอ่อคลอขึ้นมาทุกรอบราวกับได้ยินเสียงกระซิบบางอย่างที่ดังแผ่วเบา มาจากหัวใจ......

ฉันกับชิซึกุ ช่างเหมือนกันอย่างน่าประหลาด ตอนที่ดูเรื่องนี้ครั้งแรก ผมสั้นๆของฉันก็เหมือนกับชิซึกุไม่มีผิดเพี้ยน ไหนจะการชอบเขียนกลอน เป็นหนอนหนังสือตัวยง ความคิดความอ่านคล้ายกันเกือบทั้งหมด 

การกลับมาดูครั้งนี้ ฉันรู้สึกอ่อนไหวเป็นพิเศษกว่าครั้งไหน ๆ คงเป็นเพราะอยู่ในช่วงที่เขียนงานเขียนไม่ออกเลยแม้แต่น้อย อาการนี้ฉันชอบเรียกมันเล่น ๆ ว่าหัวใจเดี้ยง คือไม่สามารถถ่ายทอดความรู้สึกใด ๆ ได้เหมือนเคย 

แต่อนิเมะที่บอกเล่าเรื่องการค้นหาตัวเองและทำตามความฝันที่ขับเคลื่อนได้ด้วยความรักเรื่องนี้ ไม่ได้ทำให้ฉันไฟลุก เปิดคอมแล้วรัวนิ้วพิมพ์งานเขียนที่ดองไว้หลายเรื่องแบบที่อยากจะเป็นหรอก แต่มีสิ่งหนึ่ง สิ่งที่เสียงกระซิบของหัวใจเสียงนี้บอกฉัน 

เราต่างมีวันที่เรียนรู้ วันที่เราก้าวไปได้ไกล วันที่เราเป็นที่ยอมรับ และบางวันที่เราล้มเหลว 

งานเขียน งานวาด ดนตรี และศิลปะทุกแขนง ล้วนแล้วแต่ประกอบขึ้นมาอย่างประณีต สั่งสมด้วยเวลา เจียระไนด้วยความพยายาม แบบที่คุณตาร้านขายของเก่าได้บอกไว้ 

งานเขียนของฉัน ฉันแลกมันมาด้วยความเจ็บปวด อดทน เฝ้ารอ เติบโต และผลิบาน 

หากวันนึงมันจะกลับมาเหี่ยวเฉา จืดชืด ไร้รสชาติ และโลกทั้งโลกจะเงียบเชียบได้เหมือนวันแรกที่เริ่มเขียน ก็ไม่เป็นไร ฉันให้อภัยตัวเอง 

ฉันเคารพ ศรัทธา และรักงานเขียนมากกว่าสิ่งอื่นใด ยังมีภาพจำมากมายของการเขียนที่ทำให้ฉันเป็นฉันในวันนี้ วันที่ต่อสู้ เพื่อทวงคืนความยุติธรรมให้งานเขียน วันที่ฉันพูดคุยกับผู้คน วันที่เดินทางเพื่อหาแรงบันดาลใจ วันที่ยืนรอให้ใครสักคนอ่านงานเขียนของเราจบเป็นครั้งแรกเหมือนที่ชิซึกุนั่งรอคุณตาอ่านนิยายจนหลับไปทั้งน้ำตา

หรือวันที่ใครสักคนแสดงความคิดเห็นสั้น ๆต่องานเขียนของเราเป็นครั้งแรก ว่า ชอบค่ะ นึกถึงวันนั้นทีไรก็รู็สึกหัวใจถูกปลอบประโลม

"ชมพู่รักงานเขียนมากเลยใช่ไหม"

ในบทสนทนากับเพื่อนสักคนที่หลงรักการเขียนเหมือนกัน เพื่อนคนนั้นคงจะเห็นหมู่ดาวในตาของฉัน  แม้วันนี้ถ้าเขามาเห็นอีกครั้งมันคงกำลังหรี่แสงลง 

ถึงอย่างนั้นฉันก็จะหอบหัวใจหลั่งเลือดของฉันเพื่อเดินทางต่อไปในเส้นทางนี้ อาจจะไม่ได้เพื่อเป็นใหญ่เป็นโต แต่อาจเพื่อได้ทำในสิ่งที่รักสุดหัวใจเหมือนที่เคยทำมาตลอด 

ถึงนักหัดเขียน นักเขียน นักสรรสร้างศิลปะทุกท่าน รวมไปถึงทุกคนที่ในดวงตามีหมู่ดาวเป็นของตัวเองไม่ว่าจะเพื่ออะไร หรือสิ่งไหน ทุกคนที่รู้ และไม่รู้ ว่าหัวใจกำลังเต้นแรงเพื่อใคร หรือสิ่งใด

เสียงกระซิบที่ตั้งใจจะมาบอก ขอให้มันประทับลงในใจคนที่อ่านทุกคน 

ไม่เป็นไรหรอก ถ้าเราจะไม่ได้เป็นอัญมณี หรือไม่ได้เป็นแม้แต่ก้อนหิน บางครั้งเราอาจเป็นแค่ดิน แต่สุดท้ายดินจะทำให้ดอกไม้โต และผลิบาน 

โอบกอดหัวใจตัวเองให้อุ่นเสมอ 

อย่าลืมว่าหัวใจทุกดวงมีคุณค่า และสมควรที่จะเกิดมากันทุกคน 

เสียงกระซิบจากหัวใจ

ของฉันเอง