
"อัญมณีอยู่ในตัวหนู หนูต้องค้นหามันให้เจอแล้วเจียระไนมันออกมา
ต้องใช้ทั้งเวลา และความพยายาม"
"หนูกลัว ถ้าเกิดในตัวหนูไม่มีอัญมณีสวย ๆ อยู่ล่ะคะ"
แม้ฉันจะเคยดูจบมาหลายรอบแล้ว กับอนิเมะชื่อ Whisper of the Heart (1995) ของค่ายจิบลิ พอถึงไดอะล็อกนี้ทีไร น้ำตาก็เอ่อคลอขึ้นมาทุกรอบราวกับได้ยินเสียงกระซิบบางอย่างที่ดังแผ่วเบา มาจากหัวใจ......
ฉันกับชิซึกุ ช่างเหมือนกันอย่างน่าประหลาด ตอนที่ดูเรื่องนี้ครั้งแรก ผมสั้นๆของฉันก็เหมือนกับชิซึกุไม่มีผิดเพี้ยน ไหนจะการชอบเขียนกลอน เป็นหนอนหนังสือตัวยง ความคิดความอ่านคล้ายกันเกือบทั้งหมด
การกลับมาดูครั้งนี้ ฉันรู้สึกอ่อนไหวเป็นพิเศษกว่าครั้งไหน ๆ คงเป็นเพราะอยู่ในช่วงที่เขียนงานเขียนไม่ออกเลยแม้แต่น้อย อาการนี้ฉันชอบเรียกมันเล่น ๆ ว่าหัวใจเดี้ยง คือไม่สามารถถ่ายทอดความรู้สึกใด ๆ ได้เหมือนเคย
แต่อนิเมะที่บอกเล่าเรื่องการค้นหาตัวเองและทำตามความฝันที่ขับเคลื่อนได้ด้วยความรักเรื่องนี้ ไม่ได้ทำให้ฉันไฟลุก เปิดคอมแล้วรัวนิ้วพิมพ์งานเขียนที่ดองไว้หลายเรื่องแบบที่อยากจะเป็นหรอก แต่มีสิ่งหนึ่ง สิ่งที่เสียงกระซิบของหัวใจเสียงนี้บอกฉัน
คือมันให้อภัยฉัน
เราต่างมีวันที่เรียนรู้ วันที่เราก้าวไปได้ไกล วันที่เราเป็นที่ยอมรับ และบางวันที่เราล้มเหลว
งานเขียน งานวาด ดนตรี และศิลปะทุกแขนง ล้วนแล้วแต่ประกอบขึ้นมาอย่างประณีต สั่งสมด้วยเวลา เจียระไนด้วยความพยายาม แบบที่คุณตาร้านขายของเก่าได้บอกไว้
งานเขียนของฉัน ฉันแลกมันมาด้วยความเจ็บปวด อดทน เฝ้ารอ เติบโต และผลิบาน
หากวันนึงมันจะกลับมาเหี่ยวเฉา จืดชืด ไร้รสชาติ และโลกทั้งโลกจะเงียบเชียบได้เหมือนวันแรกที่เริ่มเขียน ก็ไม่เป็นไร ฉันให้อภัยตัวเอง
ฉันเคารพ ศรัทธา และรักงานเขียนมากกว่าสิ่งอื่นใด ยังมีภาพจำมากมายของการเขียนที่ทำให้ฉันเป็นฉันในวันนี้ วันที่ต่อสู้ เพื่อทวงคืนความยุติธรรมให้งานเขียน วันที่ฉันพูดคุยกับผู้คน วันที่เดินทางเพื่อหาแรงบันดาลใจ วันที่ยืนรอให้ใครสักคนอ่านงานเขียนของเราจบเป็นครั้งแรกเหมือนที่ชิซึกุนั่งรอคุณตาอ่านนิยายจนหลับไปทั้งน้ำตา
หรือวันที่ใครสักคนแสดงความคิดเห็นสั้น ๆต่องานเขียนของเราเป็นครั้งแรก ว่า ชอบค่ะ นึกถึงวันนั้นทีไรก็รู็สึกหัวใจถูกปลอบประโลม
"ชมพู่รักงานเขียนมากเลยใช่ไหม"
"มันคือจิตวิญญาณ เลือดเนื้อ และหัวใจ"
ในบทสนทนากับเพื่อนสักคนที่หลงรักการเขียนเหมือนกัน เพื่อนคนนั้นคงจะเห็นหมู่ดาวในตาของฉัน แม้วันนี้ถ้าเขามาเห็นอีกครั้งมันคงกำลังหรี่แสงลง
ถึงอย่างนั้นฉันก็จะหอบหัวใจหลั่งเลือดของฉันเพื่อเดินทางต่อไปในเส้นทางนี้ อาจจะไม่ได้เพื่อเป็นใหญ่เป็นโต แต่อาจเพื่อได้ทำในสิ่งที่รักสุดหัวใจเหมือนที่เคยทำมาตลอด
ถึงนักหัดเขียน นักเขียน นักสรรสร้างศิลปะทุกท่าน รวมไปถึงทุกคนที่ในดวงตามีหมู่ดาวเป็นของตัวเองไม่ว่าจะเพื่ออะไร หรือสิ่งไหน ทุกคนที่รู้ และไม่รู้ ว่าหัวใจกำลังเต้นแรงเพื่อใคร หรือสิ่งใด
ทำดีแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ
เสียงกระซิบที่ตั้งใจจะมาบอก ขอให้มันประทับลงในใจคนที่อ่านทุกคน
ไม่เป็นไรหรอก ถ้าเราจะไม่ได้เป็นอัญมณี หรือไม่ได้เป็นแม้แต่ก้อนหิน บางครั้งเราอาจเป็นแค่ดิน แต่สุดท้ายดินจะทำให้ดอกไม้โต และผลิบาน
โอบกอดหัวใจตัวเองให้อุ่นเสมอ
อย่าลืมว่าหัวใจทุกดวงมีคุณค่า และสมควรที่จะเกิดมากันทุกคน
เสียงกระซิบจากหัวใจ
ของฉันเอง
Comments
wolfmoon
11 months ago
มีหลายประโยคที่ทำให้เราตื่นขึ้นมาจากความคิดมัวๆนั้น ขอบใจนะคะที่สร้างมันขึ้นมา ขอบคุณด้วยจากหัวใจดวงนี้ของเรา
Reply