เพลงคอยช่วยฉันเสมอ
เวลาต้องการกำลังใจ หรือใฝ่หาอารมณ์ต่างๆ
ฉันมีเพลงเป็นตัวช่วย 
ยิ่งเวลาอยู่คนเดียวท่ามกลางผู้คนมากมาย ฉันแค่หยิบหูฟังขึ้นมาใส่
โลกทั้งใบเหมือนกลายเป็นอีกดวง
หรือช่วงเวลาลำพังกับความเงียบที่ดูน่าอึดอัด เพียงแค่เปิดเพลง บรรยากาศกลับเปลี่ยนไป
เปลี่ยนไปตามเพลงที่เปิดโดยที่ฉันไม่ต้องพยายามนึกคำพูด เพื่อสร้างบรรยากาศเหล่านั้นเลย
เพราะเพลงที่ไพเราะ มันน่าฟังกว่าความเงียบที่ไม่มีอะไรอยู่แล้ว

ใช่ไหมนะ?
ฉันเกิดคำถามเมื่อได้มานั่งอยู่กับเธอ
เราคุยกันสักพัก แล้วปล่อยให้ลมค่อยๆพัดบทสนทนาเราจางหายไป
ไม่นานเท่าไหร่ ความเงียบก็ลอยเข้ามาแทน 
ปกติแล้วฉันต้องเริ่มพูดอะไรสักอย่าง เพื่อให้ความเงียบนั้นหายไป
หรืออีกใจ ใช้เพลงช่วยก็น่าจะง่ายดี 
แต่ครั้งนี้ ฉันกลับรู้สึกว่าความเงียบนั้นน่าฟัง
เป็นความเงียบที่ไม่ได้คาดหวัง ว่าฉันควรจะคิดบทสนทนาใดๆขึ้นมา 
หรือหาสิ่งใดๆมาทำให้บรรยากาศมันดี
เราคุยกันบ้าง เวลาเจออะไรที่มันน่าคุย 
แต่ไม่ได้คุยเพราะความเงียบนั้นบังคับ 
ฉันมองบรรยากาศรอบตัว 
สัมผัสรอยยิ้มของเธอผ่านหางตา
ฟังความเงียบระหว่างที่เวลาล่วงเลยไป
เธอทำให้ความเงียบมันน่าฟังขึ้นมา 

เธอทำให้ความเงียบนั้นไพเราะ 
ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเพราะอะไร  

แต่มันน่าฟังเทียบเท่ากับเพลงไหนๆ
ที่ก่อนเจอเธอฉันไม่เคยได้ยิน