[ ณ โลกมนุษย์อันเป็นด่านฝ่าเคราะห์ของผู้ที่จะขึ้นมาเป็นเทพเซียนบนสวรรค์ ] 

" องคํหญิงมิยาวากิเจ้าคะ... คืนนี้เป็นคืนพระจันทร์สีเลือด ท่านไม่ควรออกไปเดินเช่นนะเจ้าคะ " 

สตรีสวมชุดราชวงศ์บนโลกมนุษย์ที่เขาว่ากันว่าสูงส่งเเต่หาไม่... นี่เป็นเพียงร่าวอวตารที่ลงมาเเทนร่างจริงที่หลับอยู่บนสวรรค์เพียงเท่านั้น เธอจำได้ว่าเธอถูกสวรรค์ให้ลงมาฝ่าเคราะห์เพื่อทำให้ตนเองกลายเป็นเทพเต็มตัวโดยไปฝ่าเคราะห์กรรมบนโลกนี้จนกว่าจะสิ้นอายุขัย เเละ รู้จัก ' ความรัก ' ถึงเป็นอันสิ้นสุด เเต่เธอเป็นเทพไร้รัก... ไยกันถึงท่านตี้จวินถึงได้ชอบเเกล้งเธอนัก สาวคนนั้นมีหน้าตาสะสวยดุขเทพจุติลงมาจริงๆจนชายต่าวเเดนได้ผ่านไปมาหลงรักได้อย่างง่ายดายโดยที่ไม่ต้องพูดก็รู้ เธอหลับตาลงช้าๆ...วันที่เป็นวตนพระจันทร์สีเลือดที่ทำให้เธออ่อนเเรงมากที่สุดเหล่านางสนมรู้ดีทั้งหมด ให้เธอรวบรวมทหารปกป้องเวลาไปไหนมาไหน 

" เดี๋ยวเราออกไปเดินเล่นในเมืองสักหน่อยนะ ไม่ต้องให้ทหารตามมา เเค่ขอให้เยนาตามเรามาก็พอ " 

" เเต่่...องค์หญิง มันอันตรายนะคะ ให้เจ้าหญิงไปเดินในเมืองปุถุชนเเบบนั้น "

" เชื่อเราสิ... เราเเค่อยากไปเดินเล่น "

สาวใข้คนสนิทขององค์หญิงก็มีท่าทีที่ร้อนรนเพราะถูกสั่งให้ดูเเลดีๆ เเต่ก็นะ...เธอจะห้ามได้อย่างไร เลยพยักหน้าให้กับองค์หญิงเธอเลนเดินออกไปจากประตูเพื่อขึ้นเกวียนของวังออกไป ...ระหว่างทาง สายตาได้ชมนกชมไม้เปิดหูเปิดตาโดยที่เธอไม่ได้เห็นมานานมาก สายตาที่ทอดยาวไปเห็นบุรุษคนหนึ่งสวมชุดเหมือนบุรุษเเต่ผมปล่อยปลายเยี่ยงสตรีมีรอยเเหว่งขาดเยอะพอสมควรเลยไม่เเน่ใจกับรูปร่างเดินตัวเปื้อนเลือดเเละเเผลตามตัว กับสัมภาระอีกนิดหน่อย องค์หญิงมิยาวากิเลยหยุดมือให้เกวียน


" ท่านบุรุษ...? ทำไมท่านมีร่างกายที่พังเช่นนี้? " 


" ท่านถามข้าเหรอ? " 


เสียงใสๆหวานๆดังขึ้นมาโดยที่เจ้าตัวหันมา มีรอยของมีคมเฉี่ยวที่ใบหน้าจนเป็นรอย เเต่บุรุษผู้นั้นกลับยิ้มออกมาได้ 


" ใช่...เราถามคุณ ดูเหมือนคุณจะไม่ใช่คนในเขตของเรา " 


" อืม...ข้ามาจากเเดนไกลนามว่าเกาหลี เเต่ว่าข้าโดนไล่จากกองทัพเพราะเขารู้ว่าข้าเป็นสตรี " 


" สตรี....? " 


" ใช่เเล้วข้าเลยต้องเร่ร่อนทั้งๆที่สงครามพึ่งจบ "


องคํหญิงมิยาวากิค่อยๆพนักหน้าเเละยื่นมิออกจากเกวียนโดยที่มือไปเชยคางของสตรีที่บาดเจ็บเบาๆ เเละเปิดหน้าต่าบเกวียนออกให้กว้างพอจะเห็นหน้าชัดๆ 


" เราชื่อซากุระ ... ขึ้นมากับเราก่อน " 


" อะ...เอ่อ ดูเหมือนท่านจะมีเชื้อพระวงศ์นะ ไม่หยาบคายต่อท่านเหรอ ข้าเป็นเพียงเเค่สามัญชน "


" ไม่หรอก ขึ้นมาเถอะ " 


ทหารเปิดทางให้ขึ้นอย่่างว่าง่ายเธอค่อยๆนั่งลงเเล้วเเสดงสีหน้าที่ค่อนข้างเหนื่อยล้าจากการเดินทางไกล 


" กลับวัง... เยนา เตรียมให้นางกำนัลดูเเลด้วย "


เธอพยักหน้ารับเเล้วเกวียนก็ได้ออกตัวอย่าวรวดเร็วเพื่อกลับวัง เเต่ระหว่างนั้นได้เปิดการสนทนา 


" คุณมีชื่อว่าอะไรหรือ เราต้อบการทราบ " 


" ข้าชื่อคิม เเชวอน " 


" ตอนคุณเป็นทหาร  คุณอยู่ในตำเเหน่งอะไร เราจะได้พิจารณาบอกท่านพ่อเราถูก " 


" ข้าได้อยู่ตำเเหน่งเเม่ทัพ เเต่พอพวกเขารู้ก็ไล่ข้าออกมาเป็นหมูเป็นหมาเลย "


เเชวอนพูดเเล้วพองเเก้มเล็กน้อยทำให้ซากุระเเละเยนายิ้มเล็กกับท่าที 


" คุณอายุเท่าไหร่เเล้ว หากล้วงเกินก็ขออภัย "


" ข้าอายุเพียงยี่สิบปีเท่านั้นเอง "


เเต่น่ารักไม่เบาเลย...ด่านเคราะห์ก็ผ่านมานานเเล้วยังไม่สามารถหาคู่ได้ น่าจะเอาเด็กนี่มาเเทนได้ ดีกว่าเเต่งกับผู้ชายเเคว้นอื่น

' เพียงเเค่เสี้ยววินาทีที่พบ...ซากุระรู้สึกเหมือนผูกพัน ' 
จนซากุระนั้นค่อยๆเผลอหลับไปเข้าสู่ภวังค์เเห่งความฝันของเหล่าเทพที่เข้ามาสู่กันได้

---

เพราะว่าเทพวาตะก็ได้กล่าวไว้ว่าลูกสาวของเธอก็ลงไปฝ่าเคราะห์บนโลกมนุษย์เป็นคนสามัญธรรมดาเเละเคยเห็นลูกสาวเทพวายุผ่านๆ อาจจะเป็นร่างเงาก็เป็นได้ เพราะว่าดูเหมือนเธอจะจำไม่ได้เเม้กระทั่งฐานะตัวเอง ซากุระคิดว่า... ทำไมโชคชะตาพัดมาหาลูกสาวเทพวายุได้ เพราะเทพวายุบอกว่าอายุลูกสาวท่านเพียงเเค่หมื่นเก้าปีจากเธอที่อายุสองหมื่นสองพันปี หน้าตาสะสวยสู้กับเทพเเห่งดวงอาทิตย์มินจูได้เเต่ทั้งสองเป็นพี่น้องกันอยู่เเล้ว เเต่ความบาดหมางระหว่างลูกสาวเทพเเห่งวารี เเละ เทพวายุจนต้องถูกส่งมาโลกมนุษย์...เธอจำได้ทุกอย่าง 
ทำไมนะ...เเต่บนสวรรค์ก็ได้เจอเทพวายุเเค่ครั้งเดียวเเต่ไม่สามารถจำได้เเม้กระทั่งเค้าโครง 
ซากุระมาปรากฏกายที่ป่าท้อบนสวรรค์ เเละทอดสายตาเห็นร่างที่สูงคล้าบบุรุษสวมชุดสีเขียวอ่อนลายมังกรทองถือครองพัดเผ่าวิหคที่มีฤทธิ์ทำลายล้างด้วยลมอันเกรี้ยวกราดยืนที่ริมน้ำป่าลูกท้อ...ดวงตาสีมรกตอ่อนๆ เกศาสีเปลือกไม้สั้นราวๆริมฝีปาก ก่อนเธอขะหันมามองเทพเเห่งการไร้รักอย่างนิ่งๆ
' ช่างเย็นชา...เเละเงียบงัน เต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดในเวลาเดียวกัน '
ร่างนั้นค่อยๆหันมาเเล้วพูดออกมาอย่าวเเผ่วเบา 
" เดือนนี้ร่างเงาของท่านกำลังจะตายพร้อมร่างเงาข้า...รับความเจ็บปวดได้ใช่ไหม ถ้าท่านนำจิตใจของท่านเองลงไปใส่ " 
" .... " 
ซากุระที่เห็นหน้าเทพวายุองค์ใหม่เเล้วเบิกตากว้างขึ้น
" ข้ามิเเนะนำให้ท่านมีอารมณ์ร่วมกับร่างเงาพวกนั้น เพราะท่านจะเจ็บปวด...เจ็บปวดใจดว่าที่ท่านเคยมีมา ข้าขอดูชะตาจากเทพเเห่งการทำนาย ฮิโตมิเเล้ว "
" เเล้วทำไมท่านถึงเข้าฝันข้าหล่ะ ถึงต้องมาบอกถึงตัว " 
" เพราะว่าข้าหวังดี ตัวท่านเองจะถึงขีดจำกัดของเคราะห์กรรมเเล้วจนเจอคู่ เเต่จะตายในไม่ช้าได้ครองกันอย่างสุขสมหอมหวาน รักอันหวานชื่นที่พาสู่เเดนเเห่งความตายอย่างสงบสุข "
เย็นชาสมชื่อจริงๆ...
ร่างเทพวายุค่อยๆสลายกลายเป็นสายลมผ่านตัวเทพไร้รักไปอย่างสงบนิ่งปล่อยให้เธอคิดมากอยู่คนเดียว เธอบอกว่าร่างเงากำลังจะตาย.... เเสดงว่าร่างเงานั้นก็เป็นของเธอ 
" บังเอิญไม่มีผิด " 


----------------------------------------
TO BE CONTINUED
ปล.จากที่หายไปนานมากกกกกกกกกก ตอนหน้ามีฉากรักท่านเทพไร้รัก เเละ เทพเเห่งวายุเเน่นอนค่ะ ~ จะได้ลงสตอรี่ตอนเป็นเทพไว้ให้ด้วยว่ามีความพันธํอย่างไร

---