ตอนนี้กำลังรู้สึก--แต่ก็ห่างไกลนักกับคำว่ารัก

อีกครั้งที่กำลังรู้สึก


ใครคนหนึ่งเข้ามาในอาณาเขตหัวใจ เผลอกระแทกมันอย่างรุนแรงในส่วนหนึ่งที่บอบบาง--เจ็บแปลบขึ้นมาอย่างคาดไม่ถึง หาสาเหตุไม่ได้ เราเผลอพรั่งพรู เผลอแสดงสิ่งที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังกำแพงนั่น--รวดเร็วเกินไป ไร้การควบคุม สับสน จับต้นชนปลายไม่ได้ และก่อนจะรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง ทำไมถึงได้เจ็บนัก เขาคนนั้นก็เอื้อนเอ่ยถ้อยคำหนึ่งขึ้น 

"ขอโทษ"

"ง้อนะ"

"อือ อยากง้อ"

อีกแล้ว--ก็เป็นเหมือนหลายๆครั้งที่ผ่านมา เราน่ะแพ้ทางอะไรแบบนี้เสมอ ไวต่อความรู้สึกเสมอ ถึงได้คิดว่าถ้อยคำสั้นๆนั่นช่างอบอุ่นและอ่อนโยนอะไรขนาดนั้น ราวกับว่าไอ้คำโหดร้ายที่เพิ่งพูดไปนั่นเป็นเรื่องโกหก 

นั่นอาจเป็นก้าวแรกที่เราเดินเข้าไปหาเขา
นั่นอาจเป็นเสียงแรกที่เรียกให้เราสนใจ

ก้าวต่อจากนั้นอาจเป็นเพราะเราคุยกันถูกคอ สนใจและชอบอะไรๆในเรื่องเดียวกัน

อาจเป็นเพราะเขาน่ารักเหลือเกินเวลาบอกว่าเป็นห่วงหรือถามว่าทำอะไรอยู่ (ก็รู้อยู่แหละเขาไม่ได้คิดอะไรหรอกตอนที่บอกเราน่ะ)

อาจเป็นเพราะหนังสือที่เขาอ่านเพลงที่เขาฟังหนังที่เขาดูหรือเรื่องที่เขาเขียน--อือ ทุกอย่างมันดูน่าหลงใหลไปหมด

เริ่มจากสนใจ แล้วก็อยากรู้ อยากใส่ใจ 

อือ ยังหรอก
ยังไม่ใช่คำว่ารัก
ยังไม่ใกล้เคียงคำนั้น--แต่อือ กำลังรู้สึกนั่นแหละ

ยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าหลุมรัก ลังเลที่จะกระโดดลงไป แม้แต่ปล่อยใจให้รู้สึกก็ยังไม่กล้า ขี้ขลาดจัง

บางทีคงลืมไปแล้วมั้ง
วิธีที่จะรักใครสักคนอย่างสุดหัวใจน่ะ