กาลครั้งหนึ่ง มีเด็กสาวคนหนึ่ง เธอมักจะเดินไปตามทาง มองซ้ายมองขวา มองกิจวัตรของชาวบ้านทั่วไป

    จนกระทั่ง เธอพบเขา เจ้าของบ้านหลังหนึ่ง น่าแปลกที่เธอรู้สึกตกหลุมรักเขาจนหมดหัวใจ หลงไหลในความเป็นเขา เธอเดินไปที่ประตูหน้าบ้านของเขา พยายามหาทางเข้าไป และเธอก็พบว่า มันล็อคจากข้างใน    เธอเคาะประตูเรียกเขาคนนั้น แต่ก็นั่นแหละ เขาไม่เปิดประตูให้เธอ เขามองเห็นเธอผ่านหน้าต่างและบอกให้เธอกลับไป เขาไม่มีทางจะเปิดประตูให้เธอหรอก เธอยิ้ม และบอกว่า " ฉันจะรอ " 
    เธอเคาะประตูอยู่อย่างนั้นทุกวัน เขาก็เพียงแค่โผล่ออกมามองทางหน้าต่าง ให้เธอได้ยิ้มให้และโบกมือทักทาย แต่ก็มีบางวัน ที่เขาแค่มองเห็นเธอ และบางวันที่เขาไม่โผล่ออกมามองด้วยซ้ำ แต่บางวันเธอก็ข้ามเส้น ไปนั่งเล่นกับเขาข้างหน้าต่าง ‘น่ารัก’ นั่นคือสิ่งที่เธอคิดอยู่ในหัว

   และแน่นอน เธอยังคงเคาะประตูทุกวัน แม้เขาจะไม่เคยสนใจ เธอบอกตัวเองเพียงแค่ ‘ไม่เป็นไร’ เธอทนได้ เธอก็แค่เคาะประตูเอง จนกระทั่ง เขาไม่โผล่ออกมาดูเธออีกแล้ว ทั้งที่เธอก็รู้ว่าเขาอยู่ในบ้านนั่นแหละ แต่เธอก็แค่ยิ้ม และเคาะประตูต่อไปในทุกวัน

จนกระทั่งวันหนึ่ง เธอเคาะประตูเรียกเขาเหมือนทุกวัน น่าแปลก ที่เขาเปิดหน้าต่างออกมาและถามเธอว่า ‘ไม่ท้อหรอ’ เธอยิ้ม และบอกว่าเธอท้อซิ แต่เธอทนได้ " หยุดเถอะ "
   นั่นคือคำที่เขาบอกเธอ  ในตอนนี้ เธอหยุดเคาะประตูแล้ว แต่เธอไม่เคยออกมาจากประตูบานนั้นได้ เธอยังคงมองเขาคนนั้นที่ข้างหน้าต่าง และได้แต่ภาวนาในใจ ขอให้เขามองออกมา แม้จะไม่ได้ตั้งใจก็ยังดี.