ความรักระยะ1184กม.
"เป็นแฟนกันนะ"
นี่คือประโยคที่ได้ยินตั้งแต่วันแรกที่คุยกัน เราเองแอบตกใจเพราะไม่เคยเจอใครมาชัดเจนด้วยขนาดนี้ นี่มันชัดกว่า 720p ซะอีก
"คุยกันไปก่อนมั้ย"
ฉันตอบเขาไปทั้งที่ยังตกใจอยู่ หรือเขาจะพูดเล่นฉันก็คิดแบบนี้อยู่เหมือนกัน
"เป็นแฟนแล้ว เธอจะเป็นหรือไม่เป็นก็แล้วแต่"
เห้ยยยได้หรอ นี่คือสิ่งที่ฉันคิดตอนเขาบอกฉันแบบนั้น หัวใจที่บอบช้ำจากความไม่ชัดเจนของคนคนนึงมาและกำลังโหยหาสิ่งที่ขาดทำให้ฉันเทใจให้เขาตั้งแต่วันนั้นเลย แปลกอยู่เหมือนกันทั้งที่เขาไม่ใช่สเปคสักอย่างในเรื่องของรูปร่างหน้าตา
เราคุยกันมาเรื่อยๆ ส่วนตัวฉันรู้ดีอยู่แล้วว่าเขานั้นเริ่มจากร้อย แต่ตัวฉันเริ่มจากศูนย์ สำหรับฉันทุกๆวันมีแต่เพิ่มขึ้นๆ อาจมีบางครั้งที่มันลดลงบ้างแต่ก็ยังเพิ่มขึ้นอยู่เรื่อยๆ แต่เขาลดลงบ้างมั้ยนั้นก็น่าคิด
เราอยู่ห่างกัน 1184กม. ถ้วนด้วยหน้าที่การงานของเขา มันไกลมาก มากๆสำหรับฉันและคงสำหรับทุกๆคน เขาอยู่ในที่ที่ติดต่อลำบาก เรื่องจะไปหานั้นก็อย่าหวังเลย ทำงานก็ตอนกลางคืน ตอนที่ฉันหลับไปแล้ว ตอนกลางวันที่ฉันใช้ชีวิตเขาก็กำลังหลับอยู่ ในบางวันที่งานหนักเราก็แทบไม่ได้คุยกัน กว่าจะได้กลับมาก็เป็นเดือน กลับมาแค่ไม่กี่วันก็ต้องกลับไปทำงานอีกแล้ว
ฉันรอ รอเขาไลน์มา รอเขาโทรมา รอฟังเสียงของเขา รอที่จะเล่าเรื่องที่ได้พบเจอมาในแต่ละวัน รอที่จะฟังเขาร้องเพลง รอที่จะงอแงใส่เขาบ้าง รอเขากลับมา รอ รอ รอ รออยู่คนเดียวด้วยล่ะมั้ง เพราะเขานั้นจะต้องรออะไรล่ะ...ไม่มี
หลังๆมานี้แอบคิดว่าที่เขารีบใช้คำว่าแฟนนี่เพราะอยากจะใช้มันผูกมัดเราไว้หรือเปล่า ความจริงใจทั้งหมดที่ฉันได้รับมัน...จริงขนาดไหนกันนะ ฉันคิดแล้วก็คิดไปอีกทบนึงว่าคิดมากไปแล้วแหละ นั่นก็จะทำให้ฉันหยุดคิด
มีน้อยใจนะเวลาไม่ได้คุย เขาไม่ค่อยง้อเท่าไหร่ คงเพราะไม่รู้ว่างอนล่ะมั้ง ตัวฉันที่เป็นคนไม่ค่อยอะไรอยู่แล้วก็ปล่อยผ่าน เพราะกว่าจะได้คุยได้เจอมันไม่ง่ายเลย ไม่อยากมาเสียเวลาทะเลาะกัน
บางครั้งก็คิดว่าฉันในวัย20นี่ต้องมาแบกรับอะไรขนาดนี้เลยหรอ นี่มันความรักแบบผู้ใหญ่ชัดๆ แต่ก็...ไม่รู้สิ ไม่รู้ทำไมเลือกเขา ไม่รู้ทำไมรอ ถึงแม้บางครั้งจะรู้สึกว่ารอไม่ไหวแล้วก็เถอะ
"เคยคิดจะลาออกมั้ย"
ฉันเคยถามเขา ถึงแม้คำตอบจะคือไม่แต่ฉันก็ยังอยู่ตรงนี้ ไม่ได้ไปไหน บ้าบอจริงๆ พาหัวใจตัวเองมาลำบากทำไม
กลัวจริงๆเลยว่าสักวันนึงที่เราเจอคนที่ทำให้เราไม่ต้องรอ คนที่ใกล้ทั้ตัวทั้งใจเราจะทิ้งเขาไปง่ายๆ ในวันที่เรารอเขาไม่ไหวอีกต่อไปอะไรแบบนั้น
ใครว่ารอแบบที่เขาบอกให้รอ รอแบบมีจุดหมาย รอแบบมีสถานะ รอแบบรู้ว่ารออะไรรอถึงเมื่อไหร่จะดีอะ สำหรับเราแล้วไม่ว่าจะรอแบบไหน
นี่แหละความรักระยะ1184กม.ของฉัน.
นี่คือประโยคที่ได้ยินตั้งแต่วันแรกที่คุยกัน เราเองแอบตกใจเพราะไม่เคยเจอใครมาชัดเจนด้วยขนาดนี้ นี่มันชัดกว่า 720p ซะอีก
"คุยกันไปก่อนมั้ย"
ฉันตอบเขาไปทั้งที่ยังตกใจอยู่ หรือเขาจะพูดเล่นฉันก็คิดแบบนี้อยู่เหมือนกัน
"เป็นแฟนแล้ว เธอจะเป็นหรือไม่เป็นก็แล้วแต่"
เห้ยยยได้หรอ นี่คือสิ่งที่ฉันคิดตอนเขาบอกฉันแบบนั้น หัวใจที่บอบช้ำจากความไม่ชัดเจนของคนคนนึงมาและกำลังโหยหาสิ่งที่ขาดทำให้ฉันเทใจให้เขาตั้งแต่วันนั้นเลย แปลกอยู่เหมือนกันทั้งที่เขาไม่ใช่สเปคสักอย่างในเรื่องของรูปร่างหน้าตา
เราคุยกันมาเรื่อยๆ ส่วนตัวฉันรู้ดีอยู่แล้วว่าเขานั้นเริ่มจากร้อย แต่ตัวฉันเริ่มจากศูนย์ สำหรับฉันทุกๆวันมีแต่เพิ่มขึ้นๆ อาจมีบางครั้งที่มันลดลงบ้างแต่ก็ยังเพิ่มขึ้นอยู่เรื่อยๆ แต่เขาลดลงบ้างมั้ยนั้นก็น่าคิด
เราอยู่ห่างกัน 1184กม. ถ้วนด้วยหน้าที่การงานของเขา มันไกลมาก มากๆสำหรับฉันและคงสำหรับทุกๆคน เขาอยู่ในที่ที่ติดต่อลำบาก เรื่องจะไปหานั้นก็อย่าหวังเลย ทำงานก็ตอนกลางคืน ตอนที่ฉันหลับไปแล้ว ตอนกลางวันที่ฉันใช้ชีวิตเขาก็กำลังหลับอยู่ ในบางวันที่งานหนักเราก็แทบไม่ได้คุยกัน กว่าจะได้กลับมาก็เป็นเดือน กลับมาแค่ไม่กี่วันก็ต้องกลับไปทำงานอีกแล้ว
ฉันรอ รอเขาไลน์มา รอเขาโทรมา รอฟังเสียงของเขา รอที่จะเล่าเรื่องที่ได้พบเจอมาในแต่ละวัน รอที่จะฟังเขาร้องเพลง รอที่จะงอแงใส่เขาบ้าง รอเขากลับมา รอ รอ รอ รออยู่คนเดียวด้วยล่ะมั้ง เพราะเขานั้นจะต้องรออะไรล่ะ...ไม่มี
หลังๆมานี้แอบคิดว่าที่เขารีบใช้คำว่าแฟนนี่เพราะอยากจะใช้มันผูกมัดเราไว้หรือเปล่า ความจริงใจทั้งหมดที่ฉันได้รับมัน...จริงขนาดไหนกันนะ ฉันคิดแล้วก็คิดไปอีกทบนึงว่าคิดมากไปแล้วแหละ นั่นก็จะทำให้ฉันหยุดคิด
มีน้อยใจนะเวลาไม่ได้คุย เขาไม่ค่อยง้อเท่าไหร่ คงเพราะไม่รู้ว่างอนล่ะมั้ง ตัวฉันที่เป็นคนไม่ค่อยอะไรอยู่แล้วก็ปล่อยผ่าน เพราะกว่าจะได้คุยได้เจอมันไม่ง่ายเลย ไม่อยากมาเสียเวลาทะเลาะกัน
บางครั้งก็คิดว่าฉันในวัย20นี่ต้องมาแบกรับอะไรขนาดนี้เลยหรอ นี่มันความรักแบบผู้ใหญ่ชัดๆ แต่ก็...ไม่รู้สิ ไม่รู้ทำไมเลือกเขา ไม่รู้ทำไมรอ ถึงแม้บางครั้งจะรู้สึกว่ารอไม่ไหวแล้วก็เถอะ
"เคยคิดจะลาออกมั้ย"
ฉันเคยถามเขา ถึงแม้คำตอบจะคือไม่แต่ฉันก็ยังอยู่ตรงนี้ ไม่ได้ไปไหน บ้าบอจริงๆ พาหัวใจตัวเองมาลำบากทำไม
กลัวจริงๆเลยว่าสักวันนึงที่เราเจอคนที่ทำให้เราไม่ต้องรอ คนที่ใกล้ทั้ตัวทั้งใจเราจะทิ้งเขาไปง่ายๆ ในวันที่เรารอเขาไม่ไหวอีกต่อไปอะไรแบบนั้น
ใครว่ารอแบบที่เขาบอกให้รอ รอแบบมีจุดหมาย รอแบบมีสถานะ รอแบบรู้ว่ารออะไรรอถึงเมื่อไหร่จะดีอะ สำหรับเราแล้วไม่ว่าจะรอแบบไหน
รอก็คือรอ และแน่นอนมันไม่เคยจะดี
นี่แหละความรักระยะ1184กม.ของฉัน.