จะต้องถอนใจ 
อีกสักเท่าไหร่ 
โลกแห่งความเป็นจริง 
ไม่เคยเป็นอย่างใจ 

วันและคืนเปลี่ยนหมุน
ให้เราวิ่งตามเรื่อยไป 
โตแล้ว 
ทุกอย่างเปลี่ยนไป

แค่เพียงอยากขอพื้นที่เล็กๆนี้ยังเป็นเด็กไปนานๆให้เรายังได้ฝัน ให้เรายังยิ้มได้ โลกแห่งความจริงมันจะดีหรือร้าย เก็บความเป็นเด็กในหัวใจ เอาไว้
ฟังเพลงนี้ทุกครั้งน้ำตาไหลทุกที เมื่อตัวฉันได้เติบโตขึ้นเรื่อยๆ ย่างเข้าสู่ปีที่ยี่สิบเอ็ด แต่ทำไมนะ ตัวฉันถึงไม่มีความสุข ไม่สามารถยิ้มได้เหมือนกับตัวฉันเมื่อก่อน ไม่ต้องคิดมากกับสิ่งรอบข้าง ไม่ต้องคอยระแวงว่าสิ่งที่ตัวฉันทำลงไปจะถูกใจหรือผิดใจใครหรือไม่ ไม่ต้องคอยพะวงว่าเราจะโดดเดี่ยวไหม ทั้ง ๆที่ตอนนี้เราก็รู้สึกโดดเดี่ยวอยู่ไม่น้อยเลย การเป็นผู้ใหญ่มันไม่ง่ายเลยเนอะ ต้องทำยังไงกันนะ ตอนนี้รู้สึกว่าตัวฉันเองกำลังเปราะบาง แตกสลายลงไปเรื่อยๆทุกที ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนที่จะสูญสิ้นหายไป...

มีหลายครั้งที่พยายาม ไขว่คว้าทะเยอทะยาน จนไปถึงจุดที่เราคิดว่าเราจะสามารถมีความสุขสักที แต่พอไปถึงจุดๆนั้นแล้ว มันกลับว่างเปล่า เหลือเพียงแค่ความรู้สึกที่เปราะบาง หัวใจแทบแบกรับไม่ไหวแล้ว 

มีหลายครั้งที่พยายามเป็นเหมือนคนปกติ พยายามใช้ชีวิตให้เหมือนทุกวัน แต่กลับรู้สึกเหนื่อยและทุกข์ลงทุกๆวัน จนไม่อยากหายใจ 

มีหลายครั้งที่พยายามเข้าหาคนหลายประเภทเพื่อที่ชีวิตจะได้ดูมีอะไรมากขึ้น ทำอะไรใหม่ๆ เพื่อที่ชีวิตจะได้ลองอะไรใหม่ๆมากขึ้น แต่นั่นก็เป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ สุดท้ายเราก็กลับมาจมปลักกับตัวเอง และก่อกำแพงขึ้นมาอีกครั้ง ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

คิดถึงเด็กน้อยในตัวเราจังเลย เค้าหายไปไหนกันนะ
นาฬิกาชีวิตหมุนเร็วกว่าใจเรา จนลืมว่าเราเคยเป็นใคร 

---

ขอพื้นที่เล็กๆให้ยังเป็นเด็กอยู่ได้ไหม ไม่ว่านานเท่าไหร่ก็ไม่เปลี่ยนไปได้หรือเปล่า?