- 4.13 PM - 

เวลาสี่โมงเย็นกับแสงแดดอ่อนๆ
ตัวฉันที่กำลังนั่งครุ่นคิดอะไรมากมายในสมอง

โดยที่มีลาเต้เย็นหวานน้อยตรงหน้าเป็นกำลังใจชั้นดี
ในวันที่เหลือแค่ตัวฉันเพียงคนเดียว

ฉันปลดเปลื้องตัวเองออกจากทุกพันธนาการ
ละสายตาที่เพ่งเล็งไปยังหนังสือที่กำลังอ่าน

แหงนหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้า
ท้องฟ้าที่ถูกแต่งแต้มด้วยก้อนเมฆสีขาวจางๆ

ก็มีความรู้สึกนึงแล่นเข้ามาในตัวของฉัน
ฉันบอกไม่ถูกว่ามันเป็นความรู้สึกแบบไหน

แต่สิ่งนึงที่รู้สึกได้อย่างชัดเจนที่สุด
คือคำถามที่ฉันตั้งขึ้นมาถามตัวเองว่า..

นี่ฉันไม่ได้นั่งมองท้องฟ้าแล้วรู้สึกแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ

มันเป็นความรู้สึกที่อบอุ่น และเติมเต็ม
รู้สึกเงียบสงบ แต่ไม่เงียบเหงา

รู้สึกคิดถึงเรื่องราวเก่าๆ คนเก่าๆ
รู้สึกคิดถึงความฝันวัยเด็กที่ไม่มีกรอบ

รู้สึกถึงทุกอย่างที่อยู่ข้างในตัวฉัน
ฉันพยายามเติมเต็มตัวเองด้วยวิธีที่หลากหลาย

แต่กลับมาพบว่าการนั่งมองท้องฟ้าโง่ๆ
ในเย็นวันอาทิตย์ที่โคตรวุ่นวายคือวิธีที่ฉันตามหา

ฉันเคยสงสัยนะว่า..
ทำไมหลายคนถึงชอบท้องฟ้ากันนัก

ชอบมากขนาดที่ไอจี t_047 ที่ถ่ายบ้านข้างๆ
กับท้องฟ้าในมุมเดิมทุกวันมียอดฟอลตั้งสองแสน

แต่วันนี้ฉันเริ่มเข้าใจแล้ว
เพราะท้องฟ้าของแต่ละคนมีความหมาย

และสีของฟ้าให้ความรู้สึกที่แตกต่างออกไป
ที่คนเค้าชอบพูดกันว่าท้องฟ้าก็คือท้องฟ้า

แต่ท้องฟ้ามันไม่เคยเหมือนเดิมสักวันหรอก
ลองหานิยามท้องฟ้าที่คุณกำลังมอง

แม้มันจะเป็นฟ้าเดียวกันกับฉัน
แต่ฉันมั่นใจว่า..

"ความรู้สึกของพวกเราคงไม่เหมือนกัน"

ขอให้ฟ้าที่คุณกำลังมองทำให้คุณตกหลุมรักตัวเอง
มากขึ้นแบบที่ฉันกำลังรู้สึกตอนนี้

ขอให้เป็นฟ้าที่ดีนะคะ :)

---