Diary's Hye-jin (wheesa x HwaByul)
คุณเคยคิดว่าโลกนี้มันไม่ยุติธรรมบ้างมั้ย?
ถ้าคิดว่า "ใช่" แสดงว่าเราน่าจะเจอเรื่องคล้ายกัน
โลกนี้มันไม่ยุติธรรมในหลายๆเรื่องเลย สำหรับฉันฉันคิดว่าเรื่องความรักเป็นเรื่องที่ไม่ยุติธรรมที่สุดและเป็นเรื่องที่ฉันไม่เคยเข้าใจมันจริงๆสักที
"อัน ฮเยจิน"
"ทำไมคนเราต้องชอบคนที่เป็นไปไม่ได้ด้วยนะ" อยู่ๆฮเยจินก็พูดขึ้นมาท่ามกลางโต๊ะในขณะที่เพื่อนๆกำลังกินข้าวอยู่
"นี่มึงยังไม่เลิกชอบ ฮวีอิน อีกหรอ" เพื่อนคนนึงเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เอือมๆ
แหงสิไม่ไม่เอือมได้ไงก็ฮเยจินมันชอบฮวีอินมานานมากแล้ว แถมไม่ได้คุยอะไรกันตั้งแต่2-3เดือนก่อน เพื่อนๆก็เอือมไม่อยากคุยเรื่องนี้กันแล้ว
"ใครมันจะเลิกชอบได้วะถามจริง นี่ขนาดกูไม่ได้คุยกับเขามาสักพักแล้วนะแต่กูก็ยังคิดถึงเขาตลอดแบบทรมานวะ" น้ำเสียงจริงจังของฮเยจินนั้นทำให้บรรยากาศนั้นตึงเครียดขึ้นมา ทุกคนต่างเงียบไปสักพักจนเพื่อนอีกคนเอ่ยถามฮเยจิน
"แล้วตอนนี้มึงคุยกับใครบ้างอ่ะ กูก็เห็นมึงตอบแชทปกตินะ"
"เอ้า มึงก็ไปเสือกเรื่องมันเฉย"เพื่อนอีกคนแย้ง
"ก็พี่มุนบยอลแฟนเก่าที่เคยคบอ่ะ" ฮเยจินตอบ
มุนบยอลเป็นแฟนเก่าคนเดียวที่ฮเยจินยังคุยด้วยได้ถึงเลิกกันไม่ดีก็เหอะ แต่ก็กลับมาคุยแบบพี่น้องได้
"อ้าววว ยังไงๆ รีเทิร์นป่ะจ๊ะ"
"รีเทิร์นก็บ้าแล้วมั้ย พี่น้องเว้ย กูไม่ได้คิดอะไรกับเขามากกว่านี้แล้วจริงๆ"ฮเยจินตอบกลับอย่างไม่ได้คิดอะไร
"เราควรแยกย้ายกันกลับได้แล้วป่ะ" เพื่อนคนนึงเอ่ย
"เออๆ งั้นไว้เจอกัน" ฮเยจินเอ่ยลาเพื่อนๆของตน
หลังจากที่แยกย้ายกับเพื่อนๆ ฮเยจินก็เดินทางไปหาพี่ที่สนิทเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก พี่ยงซอน
"แหมม มาหากูถึงนี่เลยนะไอ้น้อง มีเรื่องไรหรอหนู"ยงซอนทักฮเยจินทันทีที่เห็นเดินเข้าร้าน
"เบื่อเฉยๆน่ะพี่ ไม่มีไร" น้ำเสียงฮเยจินดูเหนื่อยๆซึ่งโกหกคนเป็นพี่ไม่ได้หรอกว่าไม่เป็นอะไร
"ตอแหลไม่เนียนไปเรียนมาใหม่จ้าคุณน้อง ถ้ามึงไม่เป็นอะไรมึงจะแบกสังขารมาหากูที่ร้านหรอถามจริง" ยงซอนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังและอดสงสัยไม่ได้ว่าฮเยจินมีเรื่องทุกข์ใจอะไร แต่ก็หนีไม่พ้นเรื่องที่เขาคิดและเดาเล่นๆ
"เรื่องฮวีอินหรือมุนบยอล?" ยงซอนถาม
"ทำไมพี่ถึงรู้เรื่องพี่มุนอ่ะ" ฮเยจินตกใจมากที่ได้ยิน
"ฉันเป็นพี่แกทำไมฉันจะไม่รู้ล่ะ ไหนอาการมันเป็นยังไงไหนเล่าสิ"
"ก็ฉันยังชอบฮวีอินอยู่อ่ะพี่แต่กับพี่มุนถ้าถามว่าฉันรู้สึกดีมั้ย ฉันรู้สึกดีทุกครั้งนะที่คุยกับเขาแต่ฉันก็ให้เขาเป็นพี่ได้แค่นั้นจริงๆ" ฮเยจินพูดพร้อมน้ำตาคลอ
ไม่รู้เหมือนกันเพราะอะไรทำไมถึงอยากจะร้องไห้ทุกครั้งที่พูดเรื่องพี่มุน
"กูไม่อยากอะไรเรื่องฮวีอินแล้วนะเพราะพูดไปมึงก็ฟังแต่มึงไม่ได้ทำตาม มึงทำตามหัวใจมึงเอง แต่เรื่องมุนบยอลกูอยากให้มึงคิดดีๆว่ามึงรู้สึกไง มึงก็รู้อยู่แก่ใจนะว่ามุนบยอลยังรักมึงอยู่เขายังชอบมึงเหมือนครั้งแรกที่เขาชอบมึง"
สิ้นสุดประโยคที่ยงซอนพูดน้ำตาฮเยจินก็ไหลอาบแก้มทั้งสองของฮเยจิน
"ไม่รู้วะพี่ ตอนนี้ฉันเหมือนคนเห็นแก่ตัวยังไงไม่รู้ที่รู้ทั้งรู้ว่าพี่มุนยังรักแต่ฉันก็ยังคุยเล่นกับเขาปกติเหมือนแฟน แต่ทุกครั้งฉันก็พยายามเตือนตัวเองตลอดว่าฉันให้เขาได้แค่พี่น้องจริงๆบางที่ฉันก็อยากหายไปจากเขาเหมือนกันนะพี่ยง"ฮเยจินพูดทั้งน้ำตา
เหตุผลที่ฮเยจินร้องไห้ก็คงเป็นเพราะเขารู้สึกผิดกับมุนบยอลและเขาก็แคร์ความรู้สึกมุนบยอลมากเหมือนกัน
"พี่เข้าใจแกนะฮเยจินเพราะตอนนี้แกเองก็มีคนในใจถึงแกคุยกับมุนบยอลต่อไป ต่อให้รู้สึกดีมากแค่ไหนมุนบยอลก็สู้ฮวีอินไม่ได้อยู่ดี เพราะอะไรอันนี้แกก็น่าจะรู้ดี" ยงซอนพูดพร้อมลูบหัวคนเป็นน้องปลอบน้องให้คนน้องหยุดร้องไห้
"ทำไมวะพี่ ทำไมคนเรามันไม่ไปรักคนที่เขารักเราวะ"
"นั้นแหละ ความรักมันก็เป็นซะแบบนี้ไม่มีอะไรได้ดั่งใจเราตลอดหรอกนะฮเยจิน"
"โลกนี้มันไม่ยุติธรรมเลย"
"โลกไม่ยุติธรรมหรือความรักมันไม่ยุติธรรมกับแก
พี่ไม่อยากให้แกคิดมากนะเพราะคนเรามันบังคับตัวเองให้ไปรักกับคนที่ไม่รักไม่ได้หรอก"
"ฉันรักพี่มุนเหมือนกันนะพี่แต่....."ฮเยจินพูดไม่จบแล้วเงียบไปสักพัก
"แกรักมุนบยอลแต่แกรักฮวีอินมากกว่าไง"
"ทำไมนะฮเยจิน ฮวีอินทำแกขนาดนี้ฉันก็ไม่เข้าใจแกจริงๆว่าทำไมแกยังจะชอบฮวีอินอยู่อีกทั้งๆที่มุนบยอลทำดีกับแกทุกๆอย่าง"
"นั้นสินะ" ฮเยจินยิ้มกลบเกลื่อนมันเป็นรอยยิ้มที่ใครๆก็ดูรู้ว่าฮเยจินนั้นเศร้ามากแค่ไหน
CHENIE.
ถ้าคิดว่า "ใช่" แสดงว่าเราน่าจะเจอเรื่องคล้ายกัน
โลกนี้มันไม่ยุติธรรมในหลายๆเรื่องเลย สำหรับฉันฉันคิดว่าเรื่องความรักเป็นเรื่องที่ไม่ยุติธรรมที่สุดและเป็นเรื่องที่ฉันไม่เคยเข้าใจมันจริงๆสักที
"อัน ฮเยจิน"
"ทำไมคนเราต้องชอบคนที่เป็นไปไม่ได้ด้วยนะ" อยู่ๆฮเยจินก็พูดขึ้นมาท่ามกลางโต๊ะในขณะที่เพื่อนๆกำลังกินข้าวอยู่
"นี่มึงยังไม่เลิกชอบ ฮวีอิน อีกหรอ" เพื่อนคนนึงเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เอือมๆ
แหงสิไม่ไม่เอือมได้ไงก็ฮเยจินมันชอบฮวีอินมานานมากแล้ว แถมไม่ได้คุยอะไรกันตั้งแต่2-3เดือนก่อน เพื่อนๆก็เอือมไม่อยากคุยเรื่องนี้กันแล้ว
"ใครมันจะเลิกชอบได้วะถามจริง นี่ขนาดกูไม่ได้คุยกับเขามาสักพักแล้วนะแต่กูก็ยังคิดถึงเขาตลอดแบบทรมานวะ" น้ำเสียงจริงจังของฮเยจินนั้นทำให้บรรยากาศนั้นตึงเครียดขึ้นมา ทุกคนต่างเงียบไปสักพักจนเพื่อนอีกคนเอ่ยถามฮเยจิน
"แล้วตอนนี้มึงคุยกับใครบ้างอ่ะ กูก็เห็นมึงตอบแชทปกตินะ"
"เอ้า มึงก็ไปเสือกเรื่องมันเฉย"เพื่อนอีกคนแย้ง
"ก็พี่มุนบยอลแฟนเก่าที่เคยคบอ่ะ" ฮเยจินตอบ
มุนบยอลเป็นแฟนเก่าคนเดียวที่ฮเยจินยังคุยด้วยได้ถึงเลิกกันไม่ดีก็เหอะ แต่ก็กลับมาคุยแบบพี่น้องได้
"อ้าววว ยังไงๆ รีเทิร์นป่ะจ๊ะ"
"รีเทิร์นก็บ้าแล้วมั้ย พี่น้องเว้ย กูไม่ได้คิดอะไรกับเขามากกว่านี้แล้วจริงๆ"ฮเยจินตอบกลับอย่างไม่ได้คิดอะไร
"เราควรแยกย้ายกันกลับได้แล้วป่ะ" เพื่อนคนนึงเอ่ย
"เออๆ งั้นไว้เจอกัน" ฮเยจินเอ่ยลาเพื่อนๆของตน
หลังจากที่แยกย้ายกับเพื่อนๆ ฮเยจินก็เดินทางไปหาพี่ที่สนิทเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก พี่ยงซอน
"แหมม มาหากูถึงนี่เลยนะไอ้น้อง มีเรื่องไรหรอหนู"ยงซอนทักฮเยจินทันทีที่เห็นเดินเข้าร้าน
"เบื่อเฉยๆน่ะพี่ ไม่มีไร" น้ำเสียงฮเยจินดูเหนื่อยๆซึ่งโกหกคนเป็นพี่ไม่ได้หรอกว่าไม่เป็นอะไร
"ตอแหลไม่เนียนไปเรียนมาใหม่จ้าคุณน้อง ถ้ามึงไม่เป็นอะไรมึงจะแบกสังขารมาหากูที่ร้านหรอถามจริง" ยงซอนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังและอดสงสัยไม่ได้ว่าฮเยจินมีเรื่องทุกข์ใจอะไร แต่ก็หนีไม่พ้นเรื่องที่เขาคิดและเดาเล่นๆ
"เรื่องฮวีอินหรือมุนบยอล?" ยงซอนถาม
"ทำไมพี่ถึงรู้เรื่องพี่มุนอ่ะ" ฮเยจินตกใจมากที่ได้ยิน
"ฉันเป็นพี่แกทำไมฉันจะไม่รู้ล่ะ ไหนอาการมันเป็นยังไงไหนเล่าสิ"
"ก็ฉันยังชอบฮวีอินอยู่อ่ะพี่แต่กับพี่มุนถ้าถามว่าฉันรู้สึกดีมั้ย ฉันรู้สึกดีทุกครั้งนะที่คุยกับเขาแต่ฉันก็ให้เขาเป็นพี่ได้แค่นั้นจริงๆ" ฮเยจินพูดพร้อมน้ำตาคลอ
ไม่รู้เหมือนกันเพราะอะไรทำไมถึงอยากจะร้องไห้ทุกครั้งที่พูดเรื่องพี่มุน
"กูไม่อยากอะไรเรื่องฮวีอินแล้วนะเพราะพูดไปมึงก็ฟังแต่มึงไม่ได้ทำตาม มึงทำตามหัวใจมึงเอง แต่เรื่องมุนบยอลกูอยากให้มึงคิดดีๆว่ามึงรู้สึกไง มึงก็รู้อยู่แก่ใจนะว่ามุนบยอลยังรักมึงอยู่เขายังชอบมึงเหมือนครั้งแรกที่เขาชอบมึง"
สิ้นสุดประโยคที่ยงซอนพูดน้ำตาฮเยจินก็ไหลอาบแก้มทั้งสองของฮเยจิน
"ไม่รู้วะพี่ ตอนนี้ฉันเหมือนคนเห็นแก่ตัวยังไงไม่รู้ที่รู้ทั้งรู้ว่าพี่มุนยังรักแต่ฉันก็ยังคุยเล่นกับเขาปกติเหมือนแฟน แต่ทุกครั้งฉันก็พยายามเตือนตัวเองตลอดว่าฉันให้เขาได้แค่พี่น้องจริงๆบางที่ฉันก็อยากหายไปจากเขาเหมือนกันนะพี่ยง"ฮเยจินพูดทั้งน้ำตา
เหตุผลที่ฮเยจินร้องไห้ก็คงเป็นเพราะเขารู้สึกผิดกับมุนบยอลและเขาก็แคร์ความรู้สึกมุนบยอลมากเหมือนกัน
"พี่เข้าใจแกนะฮเยจินเพราะตอนนี้แกเองก็มีคนในใจถึงแกคุยกับมุนบยอลต่อไป ต่อให้รู้สึกดีมากแค่ไหนมุนบยอลก็สู้ฮวีอินไม่ได้อยู่ดี เพราะอะไรอันนี้แกก็น่าจะรู้ดี" ยงซอนพูดพร้อมลูบหัวคนเป็นน้องปลอบน้องให้คนน้องหยุดร้องไห้
"ทำไมวะพี่ ทำไมคนเรามันไม่ไปรักคนที่เขารักเราวะ"
"นั้นแหละ ความรักมันก็เป็นซะแบบนี้ไม่มีอะไรได้ดั่งใจเราตลอดหรอกนะฮเยจิน"
"โลกนี้มันไม่ยุติธรรมเลย"
"โลกไม่ยุติธรรมหรือความรักมันไม่ยุติธรรมกับแก
พี่ไม่อยากให้แกคิดมากนะเพราะคนเรามันบังคับตัวเองให้ไปรักกับคนที่ไม่รักไม่ได้หรอก"
"ฉันรักพี่มุนเหมือนกันนะพี่แต่....."ฮเยจินพูดไม่จบแล้วเงียบไปสักพัก
"แกรักมุนบยอลแต่แกรักฮวีอินมากกว่าไง"
"ทำไมนะฮเยจิน ฮวีอินทำแกขนาดนี้ฉันก็ไม่เข้าใจแกจริงๆว่าทำไมแกยังจะชอบฮวีอินอยู่อีกทั้งๆที่มุนบยอลทำดีกับแกทุกๆอย่าง"
"นั้นสินะ" ฮเยจินยิ้มกลบเกลื่อนมันเป็นรอยยิ้มที่ใครๆก็ดูรู้ว่าฮเยจินนั้นเศร้ามากแค่ไหน
ความรักมันไม่ได้ยากแต่ก็ไม่เคยง่าย..
CHENIE.