แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อยกลับหาทางออกไม่ได้
ไม่ใช่ว่าเราคิดไม่ได้เพียงแต่ไม่มั่นใจเท่านั้นเอง
หรือความจริงเราต้องการใครสักคนคอยให้กำลังใจ
คอยซับพอร์ตไม่ใช่จิตใจเราย่ำแย่มากจนเกินไป
 

อย่างเช่นเหตุการณ์วันนี้ที่คล้ายคลึงกับช่วงเปลี่ยนผ่านของวัยรุ่น เมื่อตอนเราอยู่มอปลาย  

ผู้ใหญ่มักจะคอยถามว่า ‘จะเข้ามหาลัย เข้าคณะไหน’
ในตอนนั้นเป็นคำถามที่โครตจะน่าเบื่อเพราะบางครั้งคำตอบของเรา
กลับไม่ถูกใจผู้ใหญ่บางคน ในตอนนั้นเรามีเพื่อนที่ประสบปัญหาไม่ต่างกัน
เราจึงคอยให้กำลังใจกันและกัน และผ่านปัญหาในช่วงนั้นมาได้

และเหตุการณ์ในตอนนี้ทำให้เรารู้สึกกดดันมากกว่าเดิมนั้นคือคำถามที่ว่า
‘จบแล้วจะทำอะไร’ ผู้ใหญ่หลายคนถามและได้ให้คำแนะนำจนมาถึงประโยคสุดท้าย  

‘ไปทำงานราชการดีกว่านะ บลาๆ’ เราเข้าใจถึงเหตุผลต่างๆที่ผู้ใหญ่แนะนำ  

เพียงแต่..เราไม่ชอบ ไม่อยากทำ
 

เราแค่เชื่อว่าชีวิตคือการเดินทาง จังหวะชีวิตคนไม่เหมือนกัน เราไม่ได้เพิกเฉยในการหางาน เราแค่อยากทำในสิ่งที่ชอบแม้เพียงเล็กน้อยก็ยังดี
 

ชีวิตคนเราจะต้องเจอปัญหาทุกช่วงวัย
แน่นอนว่ามันยากแต่ถ้าเราผ่านมันไปได้
เราจะเข้มแข็งมากขึ้น เราต้องมีประสบการณ์
เราแค่อยากเรียนรู้การใช้ชีวิตของเราเอง
 

ถ้าหากสิ่งเราเลือกทำให้เราล้มเป็นแผล
แต่สักวันแผลจะดีขึ้นเรื่อยๆและหายเจ็บไปเอง
ล้มได้ก็ลุกขึ้นยืนใหม่ ไม่เห็นจะเป็นไรเลย
สู้ๆนะตัวเราและทุกคนที่เจอปัญหา :)