ถึงคุณที่ผมคิดถึง
“มันจะมีบางจังหวะนะ ที่เราจะนั่งคิดถึงตัวเราที่ทำบางสิ่งพลาดไป”
:“ตั้งแต่ตอนนั้นก็มองหน้ากันไม่ค่อยติดเลยนะ”
:“ไม่รู้สิ...”
:“ก่อนนั้น รู้สึกดีมากๆเลยนะ”
:“ตอนนั้นไม่น่าเลย...ขอโทษนะ”
:“เลิกขอโทษได้แล้ว”
:“ก็แค่อยากกลับไปต่อเรื่องราวต่อจากก่อนวันนั้น”
:“มันคงกลับไปต่อไม่ติดแล้วแหละ”
:“ยังไม่ลืมอีกหรอ”
:“คงเพราะชีวิตผมไม่ได้มีความสุขบ่อยนัก”
:“มันก็แค่ความรู้สึกในเวลาสั้นๆ”
:“ผมอยากรู้นะ”
:“อยากรู้อะไรหรอ”
:“ผ่านมาจนตอนนี้คุณรู้สึกยังไงกับผมแล้ว”
:“...ไม่รู้สิ”
:“...”
“บางทีเวลาที่รู้สึกโดดเดี่ยว ความรู้สึกมันก็กลับไปยังจุดเดิมด้วยตัวของมันเอง ทำให้รู้ว่า...เรายังรู้สึกกับบางคนเหมือนเดิมเลยนี่เนอะ”
:“ตั้งแต่ตอนนั้นก็มองหน้ากันไม่ค่อยติดเลยนะ”
:“ไม่รู้สิ...”
:“ก่อนนั้น รู้สึกดีมากๆเลยนะ”
:“ตอนนั้นไม่น่าเลย...ขอโทษนะ”
:“เลิกขอโทษได้แล้ว”
:“ก็แค่อยากกลับไปต่อเรื่องราวต่อจากก่อนวันนั้น”
:“มันคงกลับไปต่อไม่ติดแล้วแหละ”
:“ยังไม่ลืมอีกหรอ”
:“คงเพราะชีวิตผมไม่ได้มีความสุขบ่อยนัก”
:“มันก็แค่ความรู้สึกในเวลาสั้นๆ”
:“ผมอยากรู้นะ”
:“อยากรู้อะไรหรอ”
:“ผ่านมาจนตอนนี้คุณรู้สึกยังไงกับผมแล้ว”
:“...ไม่รู้สิ”
:“...”
ผมยังรู้สึกกับคุณเหมือนเดิมนะ
“บางทีเวลาที่รู้สึกโดดเดี่ยว ความรู้สึกมันก็กลับไปยังจุดเดิมด้วยตัวของมันเอง ทำให้รู้ว่า...เรายังรู้สึกกับบางคนเหมือนเดิมเลยนี่เนอะ”
Written in this book
PJAW SHORT MONOLOGUE
บทสนทนาสั้นๆ ที่ไม่ระบุจำนวนของผู้พูดและไม่ระบุว่าใครกำลังพูด แต่งขึ้นจากความรู้สึกที่ใกล้เคียงกับเนื้อหา