...

...

          ภาพแห่งความรันทดหดหู่ที่โรมรันโถมถา

ราวกับว่าจะตอกย้ำความเจ็บปวดที่เห็นคนรักของตัวเองนอนแน่นิ่งไร้ความรู้สึก

          ภาพแห่งความรักความจริงใจที่คงมั่นของตัวเอง

ที่กลางวันนอนเฝ้าหน้าเตียงไม่ห่างแม้แต่เศษเสี้ยวนาที พร่ำเพ้อเรียกแต่ มาภา .. มาภา ไม่หยุด

          ภาพแห่งความรักที่สัตย์ซื่อภักดีในความผูกพันที่กลางคืนต้องวิ่งเข้าโบสถ์

อธิษฐานภาวนา ขอต่อพระผู้เป็นเจ้าให้คืนลมหายใจให้แก่แฟนสาวของตัวเอง

ร้องไห้ฟูมฟายจนแทบไม่เหลือน้ำตา ... 

          พ้นวันผ่านคืน ล่วงเลยจนเป็นเดือน ที่แฟนสาวต้องนอนสลบไสลไม่ได้สติ

ในขณะที่ตัวเองก็อ่อนระโหยโรยล้า ดูไร้ซึ่งเรี่ยวแรง

มีเพียงใจที่แข็งแกร่งฮึดสู้ในร่างที่โทรมทรุดและเหนื่อยอ่อน

          ล้วนแล้วแต่เป็นภาพที่ปรากฎชัดขึ้นๆ เรื่อยๆ

จนแทบจะพังระเบิดสมองเล็กๆ ของแมลงปอ จนแตกกระจายได้ในบัดดล


“ แล้ววันหนึ่ง

วันที่ข้าเห็นใจเจ้า ซาบซึ้งในความรักของเจ้าที่มีต่อมาภา
เป็นวันที่ข้าให้โอกาสกับเจ้า ผู้ยึดมั่นในรักไม่เสื่อมคลาย !! ”
          ภวังค์ความคิดที่ส่งสะท้อนผ่านภาพแห่งความทรงจำในอดีตของแมลงปอหนุ่ม

ถูกทำลายลงกลางครัน ด้วยพระสุรเสียงของพระผู้เป็นเจ้า ที่ตรัสขึ้นอย่างกังวาน 

ราวกับพระองค์จะรู้ว่าลำดับความคิดและภาพแห่งความหลังของแมลงปอหนุ่ม

ผุดโผล่ระลึกขึ้นนั้น ผ่านมาถึงเหตุการณ์ใดแล้ว

“ ครั้งนั้น

ข้าถามเจ้าว่า
เจ้ายินดีที่จะใช้ชีวิตของเจ้า เป็นสิ่งแลกเปลี่ยนกับชีวิตของมาภาไหม ?? ”“ ใช่ครับ !!

ซึ่งผมก็ตอบพระองค์ โดยมิได้ลังเลใจว่า ยินดี ”  “ และข้าก็รับปากเจ้า
ว่าจะให้คนรักของเจ้าฟื้นขึ้นมาในเร็ววัน

โดยเจ้าต้องยอมเป็นแมลงปอ ... 3 ปี ”

“ ถูกต้องครับ

และหลังจากที่ผมตอบกลับด้วยคำยืนกรานหนักแน่นว่า ยินดี อีกครั้ง
รุ่งขึ้น ผมก็ไม่มีโอกาสได้เห็น ได้ใช้ร่างของ รังสิมันต์ ที่เป็นคนอีกเลย ”

“ แต่เจ้าก็เป็นแมลงปอหนุ่มที่งดงามตัวหนึ่ง

มิใช่รึ ?? ” 

“ ใช่ครับ !!

หลังจากที่ผมได้ลาพระองค์ในวันนั้นแล้ว
ก็บินตรงไปที่เตียง ที่มาภาเคยนอนนิ่งเป็นเจ้าหญิงนิทรา

แล้วมาภาก็ฟื้นขึ้นจริงๆ เธอฟื้นขึ้นมาจริงๆ

แต่ ...... ”

“ แต่มาภาผู้เป็นคนรักของเจ้า
กำลังคุยอะไรสักอย่างกับหมอ

ซึ่งเจ้าก็ไม่อาจได้ยิน ว่าเขาคุยอะไรกัน ”

          แมลงปอหนุ่มปาดน้ำตาที่ปริ่มเบ้าพร้อมเอ่อไหลอาบแก้มน้อยทั้งสองข้างอีกครั้ง 

เมื่อภาพเหตุการณ์ต่างๆ หลังจากที่มาภาฟื้นขึ้นมาแล้ว

ปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน ราวกับว่าเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นซ้ำอีกหน

---

          มาภาค่อยๆ มีอาการที่ดีขึ้นๆ เรื่อยๆ

กระทั่งวันหนึ่ง หมอก็อนุญาตให้เธอออกจากโรงพยาบาลได้

แต่ก็ดูเหมือนเธอจะไม่มีความสุขเอาเสียเลย

เธอพยายามถามคนโน้นคนนี้ ว่ามีใครรู้จักรังสิมันต์คนรักเก่าของเธอไหม

แต่ก็ไม่มีใครรู้ไม่มีใครเห็น

ซึ่งจากคำตอบที่เธอได้ ทำให้เธอจำต้องยอมสรุปจบแบบไม่ปักใจเชื่อ

ว่าพี่รังสิมันต์ที่เธอเคยรัก หายสาบสูญไปจากวิถีชีวิตของเธอ

เพราะหมดรักเธอแล้ว


“ ความจริง ตอนนั้น ผมก็ไม่ได้หายไปไหน

ผมยังคงบินวนเวียนอยู่ข้างตัวเธอ ไม่ห่างเธอเลยสักนิด

ผมอยากตะโกนบอกเธอว่าผมอยู่นี่  ผมก็ตะโกนไม่ได้
อยากร้องอยากเรียกก็ไม่ได้ ผมอยากสวมกอด ก็ไม่ได้

สิ่งหนึ่งที่ผมทำได้และได้ทำก็คือ ยอมรับ

ผมต้องยอมรับกับสิ่งที่แฟนสาวของผม
อาจจะได้มอง ... แต่ไม่เห็น ” 

 

“ ข้ารู้ !! ... รู้ว่าเจ้าเสียใจ ”
          พระผู้เป็นเจ้าทรงตรัส คั่นความรู้สึกเจ็บปวดของรังสิมันต์
ที่เตรียมจะปะทุผ่านธารน้ำตาที่พร้อมจะทะลักไหลอีกระลอก

...

...