สีแดง สำหรับฉันแล้วคือสีแห่งความผิด

     ฉันคิดว่าหลายคนคงจะมีภาพจำลองภายในจิตใจของตนเองเพื่อแทนภาพของความเจ็บปวด

     ถ้าจะให้ยกตัวอย่างง่ายๆ ก็เหมือนรูปของหัวใจที่มีเข็มแหลมทิ่มแทงเมื่อรู้สึกเจ็บปวด รูปของกำแพงอิฐที่กั้นบังตนเองเอาไว้จากความสัมพันธ์ที่อาจจะทำให้เจ็บปวด


     ในกรณีของฉัน เป็นกล่องใบเล็กๆ กล่องสี่เหลี่ยมโง่ๆที่มีเพียงแค่ตัวฉัน และถังสีสองใบ ถังสีใบแรกเป็นสีแดง และอีกหนึ่งใบเป็นสีขาว

     ทุกๆครั้งที่ฉันรู้สึกเจ็บปวดหรือผิดพลาด ตัวฉันจะหยิบแปรงขึ้นมา จุ่มสีแดง และใช้มันวาดเป็นกากบาทบนกล่องนั้นหนึ่งครั้ง และเมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันทำถูกหรือรู้สึกดี ฉันจะใช้สีขาวลบรอยกากบาทหนึ่งรอย

     ในระยะแรก กล่องใบนี้มีเพียงสีแดงนิดหน่อย เดี๋ยวลบเดี๋ยววาดสลับไปมา และฉันคิดว่ามันคงจะเป็นแบบนี้ไปตลอด

     จนกระทั่งเมื่อฉันเติบโตขึ้น สีแดงนั้นเริ่มกัดกินพื้นที่ภายในกล่องไปมากเกินครึ่ง

     ฉันเจ็บปวดมากขึ้น ทำผิดพลาดมากขึ้น หรือบางทีฉันอาจจะแค่รู้สึกไปเองว่าสิ่งที่ฉันทำมันผิดพลาด มันไม่ดี แต่สุดท้ายไม่ว่าจะผิดจริงหรือไม่ ฉันก็รู้สึกทรมานอยู่ดี




     "ทำไมถึงทำไม่ได้"


     ฉันกล่าวขอโทษในใจให้กับคำพูดนั้น แล้ววาดกากบาทสีแดงลงไป


     "เกะกะจริงๆ"


     ขอโทษค่ะ...ฉันคิดในใจอีกครั้งพร้อมกากบาทสีแดง


     "อธิบายไปแล้วไม่เข้าใจรึไง"


     ขอโทษจริงๆ...


     "ถึงจะพูดมาแบบนั้น แล้วจะให้ฉันทำยังไงล่ะ ต้องให้ทำยังไงถึงจะพอใจ"


     ถ้าอย่างงั้นฉันจะไม่พูดอีกแล้ว


     "น่ารำคาญ"


     จะอยู่เฉยๆ


    "เลิกเป็นเพื่อนกันไปเลย"


     จะไม่แสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกไป


    "เลิกกันเถอะ"


     จะไม่คาดหวังใดๆ


    "น่าผิดหวังจริงๆ"


     ไม่อยากรู้สึกอะไรอีกแล้ว



     ในขณะที่ฉันคิดแบบนั้น ภายในกล่องก็มีแต่สีแดงจนไม่เหลือพื้นที่ใดเลยที่เป็นสีขาว

     ฉันพยายามจะไม่เจ็บปวด ไม่เศร้า ไม่เสียใจ ไม่ร้องไห้ ไม่ทรมาน พยายามขจัดความรู้สึกพวกนั้น

     รู้ตัวอีกที ถังสีทั้งสองใบ ล้วนกลายเป็นสีแดง

     ฉันถึงได้รู้ว่าพยายามแทบตายยังไง กล่องที่เต็มไปด้วยสีแดงนี่ก็คงไม่มีวันกลับคืนเป็นสีขาวอีกแล้ว จึงได้ขีดทับมันซ้ำๆด้วยกากบาทสีแดง

     หวังเพียงแค่สักวัน กล่องที่ถูกสีแดงขีดทับนี้จะเปื่อยยุ่ยจนเละและพังลงไป

     ให้มันพังไปให้หมดเลยคงจะดี

     พังไปพร้อมๆกับความรู้สึก




     ฉันเหนื่อยที่จะเจ็บปวดแล้ว