
สีแดง สำหรับฉันแล้วคือสีแห่งความผิด
ฉันคิดว่าหลายคนคงจะมีภาพจำลองภายในจิตใจของตนเองเพื่อแทนภาพของความเจ็บปวด
ถ้าจะให้ยกตัวอย่างง่ายๆ ก็เหมือนรูปของหัวใจที่มีเข็มแหลมทิ่มแทงเมื่อรู้สึกเจ็บปวด รูปของกำแพงอิฐที่กั้นบังตนเองเอาไว้จากความสัมพันธ์ที่อาจจะทำให้เจ็บปวด
ในกรณีของฉัน เป็นกล่องใบเล็กๆ กล่องสี่เหลี่ยมโง่ๆที่มีเพียงแค่ตัวฉัน และถังสีสองใบ ถังสีใบแรกเป็นสีแดง และอีกหนึ่งใบเป็นสีขาว
ทุกๆครั้งที่ฉันรู้สึกเจ็บปวดหรือผิดพลาด ตัวฉันจะหยิบแปรงขึ้นมา จุ่มสีแดง และใช้มันวาดเป็นกากบาทบนกล่องนั้นหนึ่งครั้ง และเมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันทำถูกหรือรู้สึกดี ฉันจะใช้สีขาวลบรอยกากบาทหนึ่งรอย
ในระยะแรก กล่องใบนี้มีเพียงสีแดงนิดหน่อย เดี๋ยวลบเดี๋ยววาดสลับไปมา และฉันคิดว่ามันคงจะเป็นแบบนี้ไปตลอด
จนกระทั่งเมื่อฉันเติบโตขึ้น สีแดงนั้นเริ่มกัดกินพื้นที่ภายในกล่องไปมากเกินครึ่ง
ฉันเจ็บปวดมากขึ้น ทำผิดพลาดมากขึ้น หรือบางทีฉันอาจจะแค่รู้สึกไปเองว่าสิ่งที่ฉันทำมันผิดพลาด มันไม่ดี แต่สุดท้ายไม่ว่าจะผิดจริงหรือไม่ ฉันก็รู้สึกทรมานอยู่ดี
"ทำไมถึงทำไม่ได้"
ฉันกล่าวขอโทษในใจให้กับคำพูดนั้น แล้ววาดกากบาทสีแดงลงไป
"เกะกะจริงๆ"
ขอโทษค่ะ...ฉันคิดในใจอีกครั้งพร้อมกากบาทสีแดง
"อธิบายไปแล้วไม่เข้าใจรึไง"
ขอโทษจริงๆ...
"ถึงจะพูดมาแบบนั้น แล้วจะให้ฉันทำยังไงล่ะ ต้องให้ทำยังไงถึงจะพอใจ"
ถ้าอย่างงั้นฉันจะไม่พูดอีกแล้ว
"น่ารำคาญ"
จะอยู่เฉยๆ
"เลิกเป็นเพื่อนกันไปเลย"
จะไม่แสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกไป
"เลิกกันเถอะ"
จะไม่คาดหวังใดๆ
"น่าผิดหวังจริงๆ"
ไม่อยากรู้สึกอะไรอีกแล้ว
ในขณะที่ฉันคิดแบบนั้น ภายในกล่องก็มีแต่สีแดงจนไม่เหลือพื้นที่ใดเลยที่เป็นสีขาว
ฉันพยายามจะไม่เจ็บปวด ไม่เศร้า ไม่เสียใจ ไม่ร้องไห้ ไม่ทรมาน พยายามขจัดความรู้สึกพวกนั้น
รู้ตัวอีกที ถังสีทั้งสองใบ ล้วนกลายเป็นสีแดง
ฉันถึงได้รู้ว่าพยายามแทบตายยังไง กล่องที่เต็มไปด้วยสีแดงนี่ก็คงไม่มีวันกลับคืนเป็นสีขาวอีกแล้ว จึงได้ขีดทับมันซ้ำๆด้วยกากบาทสีแดง
หวังเพียงแค่สักวัน กล่องที่ถูกสีแดงขีดทับนี้จะเปื่อยยุ่ยจนเละและพังลงไป
ให้มันพังไปให้หมดเลยคงจะดี
พังไปพร้อมๆกับความรู้สึก
ฉันเหนื่อยที่จะเจ็บปวดแล้ว
Written in this book
One day