Drowned in living waters,
Cursed by the love that I received



     เมื่อน้ำเป็นสิ่งจำเป็นในการดำรงค์ชีวิตทางร่างกาย พระผู้เป็นเจ้าได้ช่วยให้รอดและคำสอนของพระองค์ ก็จำเป็นสำหรับชีวิตนิรันดร์เช่นกัน

     น้ำขาดไปจากทะเลสาบแม่น้ำก็ย่อมเหือดแห้งฉันใด มนุษย์วางหัวใจลงไป เมื่อยอมให้แตกสลาย ก็ย่อมคว้าไม่ขึ้นอีกฉันนั้น

     เฉกเช่นเดียวกับความรัก



     London, 1984

     She said, “baby, I’m afraid to fall in love”


     ฤดูหนาวกำลังจะวนมาอีกครั้ง พร้อมกับการใช้ชีวิตในต่างประเทศคนเดียวครั้งแรกของเด็กสาววัยสิบเก้าปี ความประหม่า ความกังวล ความไม่แน่ใจ ความรู้สึกสะเปะสะปะผสมปรนเปกันไปอย่างไร้ร่าง

     เสื้อโค้ทสีน้ำตาลไหม้ขนาดพอดีตัวถูกกระชับขึ้นอีกครั้งเพื่อกระตุ้นความมั่นใจก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้สาธารณะบริเวณนั้น กระป๋องโกโก้รสชาติอ่อนกระแทกพื้นไม้ในเวลาแทบจะทันที

     “Excuse me, can I sit here?”
     “......”
     “......”
     “อะ...อ๋อ ㅡ yes, you can”
     “อ้าว คนไทยเหรอเรา”

      เจ้าของโค้ทสีน้ำเงินเข้มเลิกคิ้วนิดหน่อย ก่อนจะถามออกมาด้วยภาษาต่างถิ่น แบบที่คนฟังเองเมื่อได้ยินก็อดรู้สึกดีใจไม่ได้ วินาทีนั้นรู้สึกอุ่นใจเหมือนรอดตายเชียวแหละ เราคุยกันนิดหน่อยหลังจากนั้น ทำความรู้จักเพิ่มอีกไม่มากนักก่อนที่จะเอ่ยลากันในที่สุด

      เขาไม่ได้แนะนำตัวด้วยชื่อ หรือตั้งคำถาม พร่ำบอกเหตุผลที่เดินทางมาไกลถึงที่นี่ เพียงแต่เขาเปรย


      “อเมริกาโน่เนี่ย เป็นกาแฟที่รสชาติชวนให้ดำดิ่งในความคิดจริงเนอะ ว่าไหม?”


       ราวกับเป็นคำถามปลายเปิด ไม่ต้องการคำตอบ ไม่ต้องการความคิดเห็นหรือข้อโต้แย้ง นึกอยากจะพูดก็พูด แต่สิ่งที่น่ายินดีคือแม้เราจะไม่ได้สนทนากันยาวเหยียดหรือสนุกออกรสอย่างที่ควรจะเป็น แต่เราสามารถใช้ความเงียบแลกเปลี่ยนตัวตนของกันและกันได้อย่างไร้ข้อกังขา

        เรื่องบังเอิญเกิดขึ้นเมื่อเราอยู่หอพักใกล้กัน เราสนิทกันอย่างรวดเร็วและใช้เวลาไม่น้อยไปกับการทำกิจกรรมร่วมกัน ทำอาหาร ดูหนัง ฟังเพลง วิจารณ์งานเขียน กระทั่งบทกวี และใช่แน่นอน เขาเป็นนักเขียน ส่วนฉันก็คงเป็นนักอ่านที่ดีสำหรับเขา

        
       รสนิยมความชอบที่คล้ายกัน ทำให้เราเข้ากันได้ดีและเริ่มสนิทกันมากขึ้นทุกวัน จนเมื่อความรู้สึกบางอย่างก่อขึ้นมาโดยไม่ทันตั้งตัว แต่กระนั้น ก็ไม่มีใครคิดจะหยุดห้ามมัน เรายังคงดำเนินชีวิตไปอย่างปกติพร้อมหล่อเลี้ยงมันไว้อยู่ข้างในเสมอ


       การกระทำของเขาเริ่มมีอิทธิพลต่อใจฉันมากขึ้นเรื่อย ๆ เสียงเล็กในใจตะโกนออกมาคัดค้านการเกิดขึ้นของความสัมพันธ์ที่รู้ทั้งรู้ว่าอันตราย การถลำลึกของความรู้สึกจนถึงขีดสุด เสพติดคนคนนี้จนบ้าคลั่ง

       ฉันปล่อยตัวให้เคว้งเมื่อตกลงไปในหลุมนั้น

       

---

        สำหรับฉัน การตกหลุมรักนั้นมันช่างไร้รูปธรรม
มันสามารถบิดเบี้ยว และไขว้เขวไปได้ในทุกเสี้ยววินาที มันทั้งหนักแน่นและเปราะบาง ทั้งบีบอัดและปล่อยฟุ้ง ทั้งมุ่งมั่นและหลงทาง ทั้งเติมเต็มและบั่นทอน ทั้งมอบความสบายใจและกระวนกระวายไปในเวลาเดียวกัน


       ไร้ซึ่งเหตุผลและกำหนดการ ไร้ซึ่งคำจำกัดความ ไร้ซึ่งความหมายของบทกวี รวมไปถึงน้ำหนักคอยถ่วงดุลให้อยู่ในความพอดี อันที่จริงแล้วการตกหลุมรักมันคอนโทรลอะไรไม่ได้เลยต่างหาก


       มวลความรู้สึกมหาศาล น่าหลงใหล ปรารถนาจะไขว่คว้า เสพติดมัน, มีความสุขจนหาอะไรมาแทนที่ไม่ได้ และอันตรายที่สุดในเวลาเดียวกัน

       “อย่าตกหลุมรักนักเขียน” เธอเอ่ย

       นั่นคือสิ่งแรกที่ฉันคิดเห็นไม่ตรงกับเขา มันจะเสียหายตรงไหนล่ะ การดำรงชีวิตโดยไร้ซึ่งความเจ็บปวดก็คงไม่ต่างอะไรจากทะเลสาบไร้คลื่น หรือความคิดไร้ร่าง ไม่มีหนทาง จับต้องไม่ได้ และคงไม่มีความหมายกับฉันเท่าไหร่นัก

        ฉันพร้อมจะร่วงหล่นลงมาเสมอ

---

Dear, you
จักรวาลเสียสมดุลเพราะคุณคนเดียว,


@cewlixm