จนวันหนึ่ง.เขาก็ไม่อยู่รอฟังคำนั้นอีกแล้ว
เราสูญเสียกันไปเท่าไหร่แล้ว
กับคำว่า เดี๋ยว
เดี๋ยวค่อยทำ เดี๋ยวค่อยพูด
สูญเสียสิ่งที่เราคิดว่าเราจะทำมันเมื่อไหร่ก็ได้
แต่เมื่อเวลาผ่านไปสิ่งนั้นก็ย่อมเลือนลางไปตามกาลเวลา หรือแม้แต่ความรู้สึกของเราเองก็เช่นกัน
สูญเสียคนที่เราคิดว่ายังไงเขาก็จะรอเรา
เขาจะไม่มีทางไปจากเรา
ไม่มีใครรอใครไปได้ตลอดชีวิต
แม้ว่าเขาจะรักแต่สุดท้าย
ทุกคนก็ย่อมต้องไปตามทางของตัวเอง
สูญเสียคนที่เราก็รู้สึกด้วย
แต่ยังไม่มีโอกาสได้พูดความรู้สึกออกไป
เพราะคิดว่าพูดตอนนี้หรือตอนไหนก็คงไม่ต่างกัน
แต่เขาคงไม่ได้อยู่ฟังคำนั้นจากเราได้ตลอดไป
ทุกคนย่อมต้องการความมั่นใจในชีวิต
มากกว่าการอยู่กับความรู้สึกนั้น
แต่ไม่เคยรู้เลยว่ามันจะหายไปเมื่อไหร่
#แด่ความสัมพันธ์ที่กลับมาหากันไม่ทันอีกแล้ว
กับคำว่า เดี๋ยว
เดี๋ยวค่อยทำ เดี๋ยวค่อยพูด
สูญเสียสิ่งที่เราคิดว่าเราจะทำมันเมื่อไหร่ก็ได้
แต่เมื่อเวลาผ่านไปสิ่งนั้นก็ย่อมเลือนลางไปตามกาลเวลา หรือแม้แต่ความรู้สึกของเราเองก็เช่นกัน
สูญเสียคนที่เราคิดว่ายังไงเขาก็จะรอเรา
เขาจะไม่มีทางไปจากเรา
แต่กฎของความเป็นจริง
ไม่มีใครรอใครไปได้ตลอดชีวิต
แม้ว่าเขาจะรักแต่สุดท้าย
ทุกคนก็ย่อมต้องไปตามทางของตัวเอง
สูญเสียคนที่เราก็รู้สึกด้วย
แต่ยังไม่มีโอกาสได้พูดความรู้สึกออกไป
เพราะคิดว่าพูดตอนนี้หรือตอนไหนก็คงไม่ต่างกัน
แต่เขาคงไม่ได้อยู่ฟังคำนั้นจากเราได้ตลอดไป
ทุกคนย่อมต้องการความมั่นใจในชีวิต
มากกว่าการอยู่กับความรู้สึกนั้น
แต่ไม่เคยรู้เลยว่ามันจะหายไปเมื่อไหร่
#แด่ความสัมพันธ์ที่กลับมาหากันไม่ทันอีกแล้ว
Written in this book
รักที่สายเกินไป